Protestmarsen tegen Trump in 2017

Oude koeien moet je lekker in de sloot laten, maar als er mond-en-klauwzeer opduikt, is er toch ineens sprake van wereldnieuws. In ‘Trending toen’ duiken we terug in de sloot van nieuws dat vorig jaar alle voorpagina’s, FB-berichten en nieuwszenders haalde, maar die we inmiddels allang weer zijn vergeten. Zoals Trump die ineens president wordt of aanslagen in Afrika die we alweer zijn vergeten bij de eerste beste frisdrankreclame. Hoe snel iets trending topic wordt, zo snel zijn we het ook weer vergeten. Overspoelt met informatie dobberen we van de ene nieuwshype naar de andere. En precies daarom blikken wij voor je terug: wat vonden we vorig jaar in januari belangrijk?  

Januari 2017, weet jij nog wat er gebeurde in de wereld? De Nederlandse darter Micheal van Gerwen werd kampioen, net zoals tennisster Serena Williams. De ziekenhuizen in Nederland en Frankrijk barstten uit hun voegen vanwege een griepepidemie. Een aanslag in een nachtclub in Istanbul schudde de wereld wakker. En in Turkije werd de noodtoestand extra verlengd. Waar we ons het drukst om maakten? Donald Trump die toch écht beëdigd ging worden als president van Amerika. De wereld besloot om massaal in protestmarsen uit te rukken,

Zoals Mick Groeneveld. Hij liep in Amsterdam mee tijdens de Womens March tegen Trump. Als man inderdaad, dat lees je goed. Waarom was hij erbij? Wat deed het Trump-nieuws persoonlijk met hem? En waarom gaat hij vandaag de dag nog stééds de straat op? En laat hij niet alleen zijn geluid online horen?

Aanleiding voor de Women March waren de verkiezingen in Amerika. Maar deze trend is niet zomaar overgewaaid denk ik. We konden met z’n allen vorig jaar niet geloven dat iemand als Trump president zou worden, maar de verkiezingen in hier in Nederland volgden ook al heel snel. Het gedachtegoed van Trump wordt ook hier in ons land gedeeld door veel mensen. Niet Trump, maar polarisatie in de politiek is populair. In plaats dat gezocht wordt naar gedeelde waarden, wordt er heel erg op de extremen gedreven. Wat weer voor meer verdeeldheid zorgt. Dat is iets wat ik een enge ontwikkeling vind.

Die Women March is daarom niet alleen zozeer iets voor vrouwen. Ik noem mezelf als man ook feminist. Dingen waar vrouwen op afgerekend worden, zijn vaak ook dingen die van mannen worden verwachten. Het idee hoe je als man moet zijn, vind ik benauwend. Als ik verdrietig ben, huil ik ook. En ik wil me daarvoor niet schamen, alleen maar omdat niet als mannelijk wordt gezien. Dat was voor mij een reden om mee te lopen.

‘Power comes in numbers.’ In de jaren 60 ging iedereen overal de straat voor op. Nu spelen protesten en activisme zich vooral online af, net zoals discussies. Het is heel makkelijk om je achter je toetsenbord te verstoppen, maar door een plek in te nemen in de fysieke ruimte, wilde ik een standpunt maken. Of het werkt, geen idee, maar een jaar later praat ik er nóg steeds over. Zoals nu met jou.

Maatschappelijke discussie liggen tegenwoordig heel erg onder een vergrootglas en worden heel snel gevoerd. Dus ik ben me er constant bewust van. De hele #metoo-kwestie of de zwarte pieten-discussie, dat hangt heel erg samen met het nieuws rondom Trump. Of het nou gaat om man/vrouw, zwart/wit of machtrelaties, ik maak hier geen keuze in. Ik ben er veel mee bezig.

Ik was er bang voor, maar had niet verwacht dat het écht zou gebeuren. Ik ben flink chagrijnig geweest die dag. Deze Trump-problemen isoleren zich namelijk niet alleen tot de VS. Het is een wereldwijd gedachtegoed van verdeeldheid, ook hier in Nederland. Dat is niet hoe ik mijn land zie. 

Waar ik me bijvoorbeeld ook heel erg kwaad over heb gemaakt is dat Rutte – ook vorig jaar - een open brief had geschreven waar we met zijn allen ‘even normaal’ moesten doen. Wat voor mij heel erg voelde als zieltjes winnen van de PVV. Op zich een prima actie, maar ik vond het vervelend dat Rutte zei dat ‘alle Marokkanen en Turken hier onze homo’s in elkaar kwamen slaan.’ Nu ben ik zelf homo en ik weet gewoon: dat is niet zo. Kijk maar naar de cijfers, het geweld naar homo’s is nog steeds het hoogste onder autochtone witte Nederlanders. Daarbij, ik voelde me als ‘minderheid’ gebruikt in zijn gevecht voor meer verdeeldheid. Toen dacht ik: wat heb jíj ooit gedaan voor mij? Je bent gewoon paniek aan het zaaien, je wilt een ‘common enemy’ creëren. Het veranderen van standpunt op het moment dat het jou uitkomt, dat vind ik erg.

Het wennen aan het nieuwe normaal vind ik gevaarlijk. Hoe ver gaan we die grenzen nog verleggen? Een hele tijd geleden kon het niet dat Trump president werd, nu is hij het en vinden we het ineens normaal. Hij doet de ene bizarre uitspraak na de andere, zoals zijn ‘shithole country’s’. We raken er aan gewend en vinden het gewoon.

Wat ik mooi vind aan de protesten waar ik aan meedoe ik zie iedereen van allerlei afkomsten hier terug Daar zit veel verbinding in. Dat wil ik ook laten zien, aan mijn omgeving en vrienden. Zo wordt dit onderwerp van gesprek. Er zijn positieve geluiden, maar ook familieleden die vinden dat ik geradicaliseerd bent. Maar ik maak me hard voor dit soort onderwerpen omdat dit volgens mij de normen en waarden zijn waarop onze samenleving gebaseerd is. 

Het nieuws is misschien naar de achtergrond verdwenen, maar vergeten moeten we het zeker niet. Want wat er gisteren speelde, is vandaag nog steeds orde van de dag. Tussen al onze eigen first world problems in.