Nederland, mijn buitenland #2 – Jalane

Deze keer praten we met Jalane (35) uit Luanda, Angola. Hij kwam in 1999 naar Nederland toe om hier een nieuw leven op te bouwen vanwege de instabiele politieke situatie in Angola. Sinds zijn aankomst in Nederland timmert hij hard aan de weg als muzikant en probeert hij zijn stempel zowel hier als in Afrika te zetten in de muziekwereld. Jalane is blij dat hij in Nederland woont: de mensen zijn er ontzettend vriendelijk, de vrouwen zijn ontzettend mooi, maar hij hekelt zich aan de naar zijn zeggen ‘hypocrisie in de politiek’.

Er heerste een burgeroorlog in Angola, die begon in de jaren ‘70 en ging tot begin 2000 door. Het waren geen makkelijke tijden om in op te groeien. Ik besloot in 1999 daarom ook om een gok te wagen en mijn heil te vinden in Nederland. Een land waarvan ik dacht: hier kan ik mijn leven opnieuw opbouwen en een kans op een beter leven krijgen.

Koud, man. Vooral koud. Ik kwam in september 1999 aan in Nederland, en ik had helemaal geen idee waar ik was of wat ik aan moest met mijzelf. Ik had met een immigratie-instantie vanuit Angola afgesproken dat mensen mij vanuit Schiphol zouden gaan helpen met alles. Ze kwamen in eerste instantie niet opdagen, wat echt heel kut was En om het nog erger te maken: ik stapte de verkeerde trein in. Het geld wat ik op zak had voor een treinkaartje was dus verspild. Ik kwam aan in Amsterdam en had zelfs geen geld om een telefoontje te plegen. Totdat mijn verwarring opviel bij een vrouw en mij vroeg of zij me kon helpen. Ik legde haar mijn situatie uit en ze gaf me wat kleingeld om de mensen te kunnen opbellen. Daarnaast betaalde zij ook nog eens mijn treinkaartje naar Den Haag Centraal. Alles liep uiteindelijk goed af!

Het was nog steeds koud, geloof me. Zulke kou heb je gewoon echt niet in Angola. Maar goed, dit alles maakte wel duidelijk dat de mensen hier echt fucking cool zijn. En behulpzaam, als het er op aankomt.

Ja, wat mij betreft wel. Ik reis ontzettend veel: mijn dochter – die uit een eerdere relatie is voortgekomen - woont in Duitsland, dus ik ben vaak in het buitenland te vinden. En ik merk dat ik hier altijd wel een soort van buitenbeentje ben.

Ik praat doorgaans heel veel Engels, en in Nederland is het dan best moeilijk om Nederlands te leren. Ik heb echt in de twintig jaar dat ik hier woon gemerkt dat letterlijk iedereen hier Engels kan spreken. Het is echt bizar. Iedereen is ook bereid om Engels tegen je te praten. Ik word – merk ik – niet echt actief getriggerd om Nederlands te hóeven praten. En dan val je op de een of ander manier toch net buiten de boot.

Ik kan het nachtleven hier heel goed waarderen, maar dingen zijn écht veranderd. Tenminste, in Den Haag dan. Het hele uitgaansleven hier is getorpedeerd in de loop der jaren. Ik weet nog dat ik hier begin 2000 echt de gekste feestjes heb meegemaakt. Maar dat is gewoon niet meer zo, en ja – dan verveel je je wel eens. Ik verken het nachtleven nog steeds wel redelijk veel, maar ik merk dat ik dan best wel gauw uitwijk naar steden als Amsterdam of Rotterdam.

Maar goed, het nachtleven is ook niet alles. Ik vond het bijvoorbeeld ook ontzettend fijn om vrouwen te leren kennen. Ik houd van de liefde, en ik ben dol op Nederlandse vrouwen, haha. Ik ben daarnaast ook veel in de studio bezig met mijn muziek. Dat vergt ook veel tijd, maar ik leer wel ontzettend mooie mensen kennen.

Maar het allermooiste aan Nederland is dat het zo centraal ligt. Je kan binnen een paar uur in België, Frankrijk, Groot-Brittannië, Scandinavië of Duitsland zijn. Dat is echt heel gunstig. Geloof me, het maakt me wat dat betreft niet uit of Nederland een heel klein landje is – ik vermaak mij prima.

Het is niet per se dat ik dit vreselijk vind, eerder ironisch. Maar ik vind de hypocrisie van de Nederlandse politiek – zeker naar andere landen toe – ontzettend ironisch om te zien. Politici hier vinden het heel makkelijk om met het strenge vingertje naar landen te wijzen als het om dingen als emancipatie en inclusiviteit gaat, maar kijk naar bijvoorbeeld Zwarte Piet. Daar is ook wat mij betreft genoeg mis mee. Ik zou zeggen: maak zelf schoon schip voordat je in de media andere landen de les wil lezen.

Ik zeg je eerlijk: wij hebben volgens mij in Angola veel meer verstand van eten, haha. Nederlands eten is gewoon kut. Of, nou ja – niet mijn ding, in ieder geval.

Als je hier geld van je ouders leent, dan moet je dat ook blijkbaar terugbetalen, haha. Dat is in Angola gewoon niet aan de orde. Hier is dat veel meer een ding. Maar goed, misschien ligt dat wel aan mij.

Wat ik best wel jammer vind, is dat mensen hier heel snel in een sleur terecht kunnen komen: werk, werk en nog eens werk. Ik vind het persoonlijk belangrijk om veel aandacht te schenken aan familie en vrienden. Maar omdat Nederland best wel een prestatiecultuur is, is het makkelijk om daarin meegesleurd te worden.

Echt heel kleurrijk. Van Nederlanders tot buitenlanders en alles er tussenin.

Menselijk. Ik denk dat dat de lading wel dekt. Ik heb zelden zulke empathische mensen gezien. En ze weten gewoon hoe ze het ervan moeten nemen in het leven. Ik merk dat vooral op als ik op reis ben en ik Nederlanders tegenkom: ik zweet het je, deze mensen weten hoe ze moeten feesten, drinken, roken en lol maken aan de ene kant. En aan de andere kant staan veel van hen – de rotte appels uitgezonderd – klaar voor een ander. Altijd. En dat is zo mooi om te zien.

Ik vind dat heel moeilijk. Ik ben dol op Nederland, maar ik vind het lastig om nu al mijzelf hier voor altijd vast te pinnen.

Aan de ene kant wel, aan de andere kant niet. Je kan ze letterlijk overal en nergens zien. Dus in dat opzicht zijn ze niet heel afgesloten of zo. Maar goed, veel expats die ik ken, kennen dezelfde vormen van plezier: pub crawls en veel drinken, et cetera. De Haagse expatgemeenschap is vrij saai, volgens mij. De Amsterdammers maken meer lol.

Ik heb het idee dat als het om Afrikaanse expats gaat mensen dan sneller geneigd zijn te denken dat wij wat meer hulp nodig hebben of dat we dingen niet begrijpen. Lijkt me onnodig, we zijn heel slim. Dat laat ik ze ook wel weten!