Malou Gorter over haar personage in Oogappels: 'Merel is kampioen weglopen'

Malou Gorter speelt nu al zes jaar Merel in Oogappels . Een rol die – naast de verschillen – steeds meer gemeen heeft met haar eigen persoon.

Toen Malou Gorter in 2018 met de serie begon, had ze niet kunnen bevroeden dat het personage haar zo dierbaar zou worden. En niet alleen bij haarzelf trouwens, ook de kijkers van Oogappels (vorig seizoen 1,3 miljoen per aflevering) hebben de weerbarstige, nukkige, soms ronduit onaardige vrouw in hun hart gesloten. Het personage heeft van Gorter, die al meer dan dertig jaar als actrice werkzaam is in het theater, de film en tv-wereld, een BN’er gemaakt, naar wie mensen hun hoofd omdraaien als ze op straat loopt.

Na zes seizoenen weet ze ook dat Merel haar altijd bij zal blijven. ‘Als je terugkijkt op je leven dan verdwijnt er weleens iemand uit beeld, een vriendschap verwaterd. Dat heb je ook met rollen. Soms sta je een paar maanden op het toneel of vertolk je iemand in een film en als het dan voorbij is, is het personage ook weg. Met Merel voelt het anders. Zij is een mens in mijn leven geworden, iemand waarvoor ik genegenheid voel, ondanks of misschien wel dankzij al die vreemde nukken van haar.’

'Ja, toen heette ze nog Larooi van haar achternaam en was ze nog getrouwd. En misschien was het nog wat makkelijker om moeite met haar te hebben. Nu zie je toch steeds meer haar kwetsbaarheid. Al hoor ik nog steeds wel van mensen dat ze niets met haar kunnen. Van mannen vooral.'

'Merel wordt weer geconfronteerd met het een en ander, met haar twee dochters, haar werk, haar relaties, haar exen. Ze wordt misschien een beetje wijzer. Al voelde ik een lichte teleurstelling toen ik het script las. Niet om de teksten, die zijn fantastisch als altijd, maar omdat ze toch weer de fouten maakt die ze altijd al maakte. Dat ze toch weer in oude patronen schiet, vooral als er stress is.'

'Een beetje, denk ik. Vooral waar het om gedrag gaat. Maar het is ook afhankelijk voor wie je het doet. Als je het voor iemand anders doet, lukt het vaak niet. Het werkt alleen als je voor jezelf wil veranderen, omdat je er zelf last van hebt. De mensen om haar heen hebben er geen zin meer in. Haar kinderen, haar twee ex-mannen, Eric en Tim, die staan op en lopen weg. Denken: ‘zoek het uit’. Inmiddels is ze wel zo ver dat ze sorry kan zeggen, ze ziet zelf in dat haar gedrag niet oké is. Ze begint haar eigen mechanismen te herkennen en probeert gemaakte schade te herstellen. Dat is al best wat winst ten opzichte van eerdere seizoenen. Maar toch schiet ze nog steeds vaak in haar oude groef. Zelf vind ik dat overigens juist heel goed. Het maakt haar zo menselijk.'

'De meeste mensen. En Merel komt van ver.'

'Haha, nee, ik hoop dat ik zelf ook wat meer reflectie heb. Maar je moet niet vergeten dat sommige mensen in hun leven zo beschadigd zijn en niet alles kan gerepareerd worden. Merel heeft een lastige jeugd gehad. En daarbij heeft ze ook geen makkelijk karakter en misschien zit er zelfs wel een beetje een spectrum-ding.'

'Dat weet ik niet hoor, maar ik denk het weleens bij haar. Bij vrouwen uit zich dat toch anders dan bij mannen. Dat niet kunnen liegen, dat heel eerlijke, recht voor zijn raap, zonder dat je je in kunt leven in de emoties van een ander. Ze heeft het zowel in privé-situaties als op haar werk. Daar kan ze ook in de tirade schieten soms. Toen haar mannelijke collega’s het over ‘papadag’ hadden en zij als door een wesp gestoken gelijk uitriep: ik haat papadag. Ze heeft zo weinig nuance. Maar goed, dat ze op het spectrum zou kunnen zitten, is iets waar ik pas de laatste tijd over nadenk.'

'Ja. En het verandert ook. In de eerste paar seizoenen, toen ze nog met Eric was, speelde ik haar met meer mannelijke energie. Ze was natuurlijk ook een beetje de man in huis: Eric was gestopt met werken en zorgde voor het huishouden en de kinderen. En zij had het razend druk met haar baan in de advocatuur. Overigens kon ze alleen met Eric zijn omdat hij het wel ‘gemaakt had’: hij had zijn bedrijf verkocht, had geld op de bank, daarom respecteerde ze hem. Als hij louter huisman was geweest, dan was het geen match. Dit was anders dan met haar eerste man, Tim, de vader van hun twee kinderen. Die twee waren zacht gezegd minder aan elkaar gewaagd.'

'Dat kun je ook niet van ze verwachten. Tenminste: nog niet. Kinderen hebben, vooral op die leeftijd, over het algemeen weinig compassie voor hun ouders en dat is deels heel gezond en in dit geval ook niet zo verwonderlijk, want er is veel gebeurd. Over het algemeen duurt het bij kinderen toch wel even voordat het besef komt dat je ouders ook maar gewoon mensen zijn. Vaak valt het samen met zelf kinderen krijgen; dan ga je zien dat steken laten vallen bij het leven en bij het ouderschap hoort. Maar waar ik het van haar kinderen begrijp, zou je van iemand als Eric wat meer mogen verwachten – vind ik dan hè. Hij kent haar zo goed. Ik weet heus dat ze geen makkelijke vrouw is, dat ze onaardig kan zijn en mensen kan kwetsen. Maar toch.'

'Precies dat ja. Maar het is moeilijk, want zolang zij zich niet uit kan spreken, of zich open kan stellen en laten zien wat ze nodig heeft, is het voor een ander lastig om te helpen. Merel is kampioen weglopen.'

'Zo extreem niet. Maar over het algemeen vind ik vrouwen die een beetje onaangepast zijn eigenlijk heel leuk. Laatst ontmoette ik iemand, op professioneel vlak, die zo anders reageerde dan ik gewend ben. Ik had haar een mailtje gestuurd waarop ze heel kortaf antwoordt. Daar kijk ik dan even van op, maar ik vind het niet stom of zo. Vroeger had ik dat misschien anders ervaren. Als je jonger bent, betrek je dingen sneller op jezelf, dan denk je dat iemand zo kortaf mailt omdat-ie jou niet leuk vindt. Op een gegeven moment ga je zien dat ieder mens een verhaal heeft en dat je zelf niet het middelpunt van alles bent.'

'Uhm… Ik weet het niet. Ik zie mezelf soms dingen doen, waar ik dan een beetje naar kijk van: dat had ook anders gekund. Vooral als ik wat fel reageer. Maar dat heeft ook met de leeftijd te maken. Ik zit inmiddels toch wel echt vol in de overgang.'

'Dat vind ik jammer, dat dat niet iets meer uitgespeeld is. Want ik zit er dus middenin en ik vind het verschrikkelijk! Teksten leren is lastiger, ik heb brainfarts. Ik ben angstiger. En ik wil dit helemaal niet. Ik wil kunnen spelen, ik wil dat mijn lichaam meewerkt en mijn hoofd. Ik merk het ook met de kinderen. Als het dan bijvoorbeeld een rotzooi in hun kamer is, dan kan ik soms echt knappen – ondanks mezelf hè, dan zie ik mezelf staan foeteren en dingen zeggen die ik eigenlijk helemaal niet wil zeggen. Alsof het groter is dan ik. Ik ben nu net begonnen met hormoontherapie. Ik hoop dat het verlichting gaat brengen.'

'Ik ben 55 en nog lang niet klaar! Ik wil nog zoveel doen, er zijn zoveel mooie rollen te spelen. Gelukkig zijn mijn kinderen al wat ouder, die schrikken er niet zo van als ik opeens uit mijn slof schiet. Maar het is beslist niet makkelijk deze fase in een vrouwenleven.'

'Met mijn zoon, die inmiddels 19 is, kijk ik al een tijd niet meer. En ik merk dat mijn dochter, die nu 17 is, het lastig vindt, ook om mij die vrouw te zien spelen. Misschien herkent ze toch wat.'

'Hahahaha. Ja. Misschien groeien we toch een beetje naar elkaar toe.'

Dit artikel verscheen eerder in de VARAgids. Als eerste lezen? Word abonnee of vraag een gratis proefnummer aan.