Children of the Labyrinth - Fabiola: 'Je bent voor mij zoveel meer dan alleen een zoon. Jij bent mijn heling, mijn held.'

Wat schrijven vluchtelingen aan hun kinderen? In de korte filmreeks ‘Children of the Labyrinth’ lezen ouders een brief aan hun kinderen voor. Ze beschrijven de dag waarop hun kind werd geboren, de liefde en de toekomstdromen. Ook vertellen ze over hun thuisland, de reden van hun vlucht en hoe het voelt om verstrikt te raken in een labyrint van dichte deuren.

'Door afwijzing, mishandeling, verwaarlozing, verkrachting, ontvoering en seksuele uitbuiting, is het leven voor mij nooit gemakkelijk geweest. Ik verloor alle hoop om te leven en was klaar om op te geven; ik was als het ware verdwenen. Toen ik voor de tweede keer ontvoerd werd, kwam ik terecht in de seksuele slavernij.

Op de avond dat ik zou worden overgeplaatst – ik dacht naar een ander kamp, zoals gewoonlijk –verraste ik mijn ontvoerders, door aan te kondigen dat ik zwanger was. Het was voor hen reden om me te willen ombrengen. In eerste instantie wilde ik opgeven omdat ik niets had om me aan vast te houden, om voor te leven. Maar ik vond goddank een groep mensen die zich aan het voorbereiden waren om te ontsnappen. Ik smeekte of zij mij konden meenemen, en ze stemden toe.

Het maakte mij niet uit om te sterven. Maar ik wist dat ik jóu moest beschermen, zo’n onschuldige engel. Het was alsof ik plotseling wél een reden vond om te kiezen voor het leven, ondanks alle ellende die ik had meegemaakt. Ik was ontzettend bang, maar jij gaf me de inspiratie en de kracht.

De brief gaat verder onder de foto.

Met veel moeite slaagde ik erin om te ontsnappen en bedelde geld bij elkaar zodat ik verder kon reizen. Van Kameroen naar Turkije, van Turkije naar Griekenland: geen van die reizen was gemakkelijk, maar we hebben het gehaald.

Ik wist dat je een zegen voor mij was toen we aankwamen in Griekenland (via zee, op het eiland Chios) want mijn zaak kreeg hoge prioriteit waardoor de procedure voor ons snel verliep. In minder dan een maand werden we overgeplaatst naar een lief en zorgzaam opvanghuis in Athene waar ze ongelooflijk goed voor ons hebben gezorgd. We woonden daar vanaf de derde maand van mijn zwangerschap tot aan de zesde maand van jouw bestaan.

Het voelde als een droom om elke ochtend wakker te worden zonder angst, wetende dat we veilig waren. Ik kreeg psychologische, sociale en educatieve ondersteuning zodat ik me thuis zou gaan voelen.

Eindelijk was daar de dag van je geboorte – wat een moeilijke dag. Ik was alleen in het ziekenhuis tijdens een van de meest complexe periodes van dat jaar (vanwege de coronapandemie in Griekenland). Wéér voelde ik me eenzaam en bang, maar ik wist dat het snel voorbij zou zijn, want dan had ik jou. Dus ik bleef vechten tijdens de bevalling omwille van jou.

Ik hoopte met heel mijn ziel dat je mijn pijn zou genezen en dat je mijn leven zou veranderen van het ergste naar het beste. Toen hoorde ik je met een zachte stem huilen. Ik barstte in tranen uit in de kraamkamer; ik wist dat ik eindelijk mijn metgezel voor het leven had. Degene die mij de moed geeft om te leven, om opnieuw lief te hebben. Degene die mij de kracht zal geven om te blijven vechten voor een betere toekomst voor jou en mij.

Bekijk hieronder het gesprek met filmmakers Marieke van der Velden en Philip Brink en Mehrnoesh Forouzandeh over Children of the Labyrinth bij De Nieuws BV. (De brief gaat verder onder de video)

Het waren de vier langste dagen van mijn leven, maar toen mocht ik je eindelijk in mijn armen houden. Ik kan niet uitleggen hoe diep het gevoel was, het geluk, toen het eindelijk zover was. Je verlichtte me onmiddellijk van alle pijn die ik eerder had en vulde mijn hart met liefde.

Je lachte niet voor je eerste tandje kwam, maar toen je eenmaal begon met lachen, kon je niet meer stoppen. Tot je tien maanden was lukte het je niet om te kruipen, maar kijk eens hoe je nu overal naar toe rent! Je groeit zo snel dat ik soms het gevoel heb dat ik stappen mis. Ik ben zo’n trotse moeder, met een sterke, vrolijke, sociale en slimme jongen zoals jij.

Je bent voor mij zoveel meer dan alleen een zoon. Jij bent mijn heling, mijn held. Jij bent mijn wereld. Mijn mond kan niet beschrijven wat mijn hart voor jou voelt. Ik heb mezelf beloofd om je moeder en tegelijkertijd ook je vader te zijn – van die ouders die elk kind zou willen hebben. Ik heb mezelf beloofd om je te begeleiden en te ondersteunen bij je opleiding en bij het bereiken van je dromen. Tot vandaag zijn we nog steeds op zoek naar een verblijfsvergunning, maar ik ben heel blij dat ik je veiligheid heb kunnen bieden en dat zal ik ook altijd blijven doen. Ik zal alles opzij zetten voor de liefde die ik voor jou heb, Soan!'

Children of the Labyrinth, maandag t/m vrijdag om 22.10 op NPO 2

Nederland móet eerlijker en gelijkwaardiger. Help je mee? Steun BNNVARA en doneer.