Kunnen steekincidenten voorkomen worden door bokslessen?

Vorig jaar verdubbelde het aantal steekincidenten onder minderjarigen in Rotterdam. Een grote groep jongeren vindt het normaal om met een mes op straat te lopen om zichzelf te beschermen. Maar waarom?

Nadia Arsieni, gemeenteraadslid Rotterdam, wil steekincidenten terugdringen door middel van bokslessen. Ze heeft een voorstel ingediend waarin zij pleit voor bokslessen voor jongeren. Zij diende dit voorstel in omdat een grote groep jongeren in haar stad het steeds normaler lijkt te vinden om met een mes rond te lopen. 'Dat heeft te maken met straatcultuur, stoerdoenerij en met onzekerheid die daarbij komt kijken', vertelt Nadia Arsieni aan tafel in Op1.

Knokken zonder vechten
Verschillende reportages tonen aan dat er problemen zijn met groepen jongeren die met messen rondlopen en dat zonder enige gêne laten zien voor de camera. Zo ook een veertienjarige jongen. De jongen, die onherkenbaar in beeld wordt gebracht, vertelt dat er in zijn wijk alleen al dertig man met een mes op zak naar buiten gaan.

Waarom doen zij dat?
Deze jongeren dragen vooral messen bij zich omdat ze bang zijn dat andere jongeren ook messen bij zich dragen. Een gebrek aan zelfvertrouwen zou dus zomaar een zichzelf vervullende voorspelling worden dat iedereen een mes draagt. Nadia Arsieni wil daarom jongeren leren hoe ze moeten knokken zonder te vechten.

Hoe dan?
Bokslessen zouden wijken in Rotterdam veiliger moeten maken. Door middel van de vechtsport boksen krijgen jongeren een zelfverzekerd gevoel en hoeven ze geen mes bij zich te dragen. 'Het is lastig om vertrouwen te krijgen in je eigen toekomst als jij in allerlei situaties zit en het ook thuis niet goed hebt, dus het is heel belangrijk om aan zelfvertrouwen te werken. Ook moet er gewerkt worden aan bepaalde boosheid die er kan zijn over die dingen die gebeurd zijn. Bokslessen zijn daar een hele effectieve manier voor, hebben verschillende onderzoeken laten zien', aldus Arsieni.

Toch is er ook tegenstand. Onder anderen politicus Joost Eerdmans zet zijn vraagtekens bij het plan. De gedachte dat deze mes dragende jongeren zo dadelijk ook nog eens kunnen boksen maakt ongerust. Arsieni kan zich niet in deze uitspraak vinden: ‘Het is ook de begeleiding rondom het boksen waarbij je juist werkt aan zelfbeheersing en agressietraining, om je staande te houden en beter met je emoties om te gaan. Daar moeten we een kanaal aan geven dat ertoe leidt dat het minder noodzakelijk is om een mes op zak te hebben.’

Trainen
Tom Dunk, boksschoolhouder bij Van 't Hof in Rotterdam, schrikt elke keer wanneer hij filmpjes ziet waarin jongens trots paraderen met hun messen. Hij begeleidt al jaren de groep van tien tot veertien jaar. Een groep die nog redelijk beïnvloedbaar is. Dunk begrijpt de angst van Eerdmans, maar benadrukt dat dat nou juist niét de bedoeling is. ‘Je probeert die jongens gedisciplineerder te krijgen.'

In de praktijk
‘Een uurtje boksles per week zal het probleem dat zich voordoet niet oplossen. We moeten met z'n allen om een bepaalde groep jongeren heen staan. Een zinvolle tijdsbesteding, daar is een gebrek aan bij deze jongens, aldus Dunk. 'Ze lopen een beetje op straat, de thuissituatie is niet gezellig. Dan krijg je dat ze elkaar gaan opzoeken, zich onveilig voelen op straat en zich bewapenen.' Deze jongens wil Dunk benaderen, want boksen staat ook dicht bij hun belevingswereld, om drie keer in de week te gaan sporten en te ontladen.

Bokstrainers Felix Salvador Jordan en Patrick Bokoo, ook van boksschool Van ’t Hof, hebben zelf ook een turbulente jeugd achter zich weten te laten door middel van boksen. Nooit hebben zij een mes bij zich gedragen, wel kwamen ze vaak in aanraking met verkeerde vrienden die zich wel bewapenden. ‘Veel jongeren worden niet begrepen. Ik had zelf ook veel vragen, zoals: “Wat ga ik doen met mijn leven? Wat is mijn toekomst?” En met boksen leer je zelfreflectie’, vertelt Patrick Bokoo. Felix Salvador Jordan vult hem aan: ‘Een boksschool is een veilige omgeving. Je leert er hoe je gedisciplineerd met elkaar op de vuist kunt gaan, met respect voor elkaar, de materialen, de zaal, de ring en voor de vechtkunst.’

De bokstrainers weten hoe ze contact kunnen maken met jongeren die messen dragen. Felix herkent iets van zichzelf erin, die jongens zullen sneller iets van hem aannemen als het gaat over problemen thuis of op straat. Daardoor wordt er een bepaalde link gelegd. ‘We proberen ze iets bij te brengen; iets te vinden waar ze hun energie positief in kwijt kunnen. Dat hoeft niet per se boksen te zijn, dat kan ook muziek zijn.’

Tom Dunk wil deze groep jongens kansen bieden en een plek waar zij zichzelf kunnen ontwikkelen, door middel van boksen. ‘Drie à vier keer per week trainen geeft deze jongeren structuur.’