Hoe is het om in het ziekenhuis kerst te vieren?

Ringburg werkt al vijf jaar lang als traumachirurg in het Ikazia ziekenhuis in Rotterdam. Daarnaast zet hij zich ook in bij defensie door regelmatig op uitzending te gaan, bijvoorbeeld in Afghanistan. Het werk van de chirurg is ook te zien in de documentaire 'Bijzondere Dagen in Nederland: Kerst'.  De documentaire toont hoe leven en dood in een ziekenhuis ongeacht het moment, dus ook tijdens kerst, samenlopen. Het zet Ringburg, als chirurg, met beide benen op de grond. Op één kerstavond is er iemand tijdens een dienst van Ringburg overleden. Dit drukt uiteraard een stempel op zijn kerst.  Maar er wordt ook regelmatig een kerstwondertje geboren. 'Iedere kerst heeft zijn eigen verhaal', stelt Ringburg. We spreken hem over het werk, de documentaire en de feestdagen in het ziekenhuis.

Carmen (BNNVARA): 'Hoe ben je dit beroep ingerold?'
Dokter Ringburg: 'Dat vind ik altijd zo’n lastige vraag. Ik wist het van kinds af aan eigenlijk wel. De reden dat ik dokter wilde worden had te maken met dingen die gebeurden in de familie, waardoor ik veel in aanraking ben gekomen met het ziekenhuis. Ik wist ook dat ik niet zomaar dokter, maar chirurg wilde worden. Ik vond het altijd al bijzonder dat je in iemand kon ‘snijden’ en daarmee het leven van mensen een klein stukje beter zou kunnen maken. Uiteindelijk heb ik ook veel geluk gehad dat ik het voor elkaar kreeg chirurg te worden.'

Dus eigenlijk ben je een beetje aan het peuteren in mensen om ze weer op de juiste plek aan elkaar maken?
'Peuteren in mensen', herhaalt de chirurg lachend, 'dat zijn jouw woorden. Maar inderdaad, het gaat erom dat je bij iets wat kapot is er het best haalbare uit probeert te krijgen. Soms is het niet mogelijk iets te herstellen zoals het was. Maar ook dan is het de kunst om mensen te begeleiden in dat proces. Dat is de uitdaging van mijn vak.'

In het ziekenhuis gebeuren vaak ernstige dingen. Kun je dat gemakkelijk achter je laten als je de deur uitgaat?
'We zullen wel moeten, hè. Als wij dat als professionals niet kunnen doen, kunnen we ons vak niet uitoefenen. Je moet wel onderscheid maken tussen werk en privé. Het is niet goed om te veel mee naar huis te nemen, je moet het kunnen loslaten. Wij moeten kunnen relativeren.'

De documentaire geeft een kerst weer in het ziekenhuis. Wat vind je lonend aan werken met de feestdagen?
'Er hangt een hele bijzondere sfeer. We willen het liefst thuis zijn, maar omdat het niet kan probeer je het toch zo bijzonder en mooi mogelijk te maken in het ziekenhuis. Daar doet iedereen z’n best voor. Daarom herinner ik me ook veel mooie momenten in het ziekenhuis en op de werkvloer, zoals een kerstontbijt met de collega’s. Op de spoedeisende hulp of op de intensive care. Toen ik nog assistent-arts was, vond ik dat het mooiste. Dan zat ik 's nachts op de intensive care aan een kerstdiner en op de spoedeisende hulp had iedereen dan iets te eten klaargemaakt. We doen het nog steeds. Mensen hebben extra slingers en aankleding meegenomen om het zo leuk mogelijk te maken. Het geeft een bijzonder gevoel van saamhorigheid.'

In ‘Bijzondere Dagen in Nederland: Kerst’ wordt er bij je meegekeken tijdens het werk, ook in de behandelkamer. Hoe vond je het om zo’n cameraploeg over de vloer te hebben?
'Ja, dat is altijd spannend. Dat heeft te maken met de privacy van zowel patiënten als collega’s. Heel Nederland kijkt mee in jouw keuken. Iedereen kan er wat van vinden. De cameraploeg kan ongegeneerd schieten en dat is een uitdaging, zeker in een vak waarbij discretie heel belangrijk is. In je achterhoofd heb je ondertussen ook nog het idee: "jullie gaan er een documentaire van maken en moeten er een mooi verhaal van maken". Als jullie gaan knippen, kan het zijn dat jullie de nuance eruit knippen. Maar als ik uiteindelijk naar de documentaire kijk, is het prachtig om op deze manier Ikazia te kunnen laten zien. Het beeld dat wordt geschetst komt overeen met de werkelijkheid: de Christelijke voetprint die we hebben en zeker de insteek en het idee van waaruit mensen hier werken. Die inzet met hart en handen komt heel goed tot zijn recht in de documentaire.'

Vind je het belangrijk dat mensen zien wat voor inzet jullie tonen, als artsen?
'Wat ik mooi vind aan de documentaire is dat je ziet dat iedereen in het ziekenhuis een belangrijke bijdrage levert. Ik vind het mooi dat de verpleging is meegenomen, maar ook de dominee, de keuken, de schoonmakers. Iedereen komt erin voor. Het draait niet om de artsen, de patiënt staat centraal. We zetten ons allemaal in om het zo goed mogelijk te regelen voor de patiënten.'

Is dat ook de boodschap van de documentaire?
​'In alle opzichten. Het liefst is natuurlijk niemand, of je nou patiënt of zorgverlener bent, met de feestdagen in het ziekenhuis. Iedereen wil het liefst bij familie en vrienden zijn. Dat is ook normaal. Maar alle collega’s hebben een gevoel bij het ziekenhuis en bij onze patiënten. Daarom willen de mensen die werken zich met elkaar en met de patiënten maximaal inzetten om het zo leuk mogelijk te maken. Patiënten liggen hier uiteraard gewoon met een reden, anders ben je wel thuis met kerst. Daar moet je rekening mee houden, want sommige mensen hebben dan niet zo’n behoefte aan kerst. Maar er liggen ook ouderen waarvoor er gewoon te weinig plek is in het verpleeghuis of om ze thuiszorg te kunnen geven. Zij hebben misschien juist wél behoefte aan kerst en vinden het enorm waardevol dat we er iets aan doen. Voor die mensen doe je het.'

Denk je dat het Ikazia ziekenhuis hierin anders is dan andere ziekenhuizen?
'Nee. Ik denk dat het enige waar Ikazia misschien in verschilt met andere ziekenhuizen is onze Christelijke voetprint. Er zijn nog een aantal ziekenhuizen in Nederland, maar niet zo veel meer. Maar de documentaire is wel in een groter geheel te plaatsen. Het gaat over Ikazia, maar het laat zien hoe wij als zorgverleners in Nederland, alle ziekenhuizen, dag en nacht onze uiterste best doen voor alle patiënten in Nederland.'