Ik belandde in de afvallersbus tijdens Sanders Skate Parade

Ik was in eerste instantie niet van plan op skates te gaan, maar een deel van Sanders route is speciaal afgezet voor de Skate Parade, dus ik moet wel. Met trillende beentjes haal ik mijn rollergear op. Ik ben door de redactie opgetrommeld om live verslag te doen van de tocht voor de BNNVARA Instagram story’s. ‘Doe ik wel effe’, dacht ik. Maar zodra ik mijn skates aan heb ga ik gelijk al een paar keer bijna onderuit. Het maakt het allemaal niet veel beter dat de deelnemers naast me staan te trappelen – zover dat kan op skates – om te gaan rollen.

Aan het begin van de start staat een auto met een dj-set aanhanger. Op het moment dat er wordt omgeroepen dat we gaan aftellen, rol ik onhandig naar voren. Ik heb al langer dan tien jaar mijn skeelers niet aangeraakt, dus ik heb weinig zelfvertrouwen. Al helemaal omdat ik tijdens de Parade mijn telefoon erbij moet gaan pakken voor de story’s. Maar ik moet positief blijven. Want hoe tof is het om rollend naast Jody Bernal – die Que Sí Que No zingt – verslag van iets opzienbarends als een Skate Parade te doen? Ik hoor u denken: heel tof.

We rijden weg en ik probeer mezelf tussen alle profs vooruit te manoeuvreren. Maar dat gaat niet van harte, dus ik denk slim te zijn door achteraan de stoet te skaten. Hijgend en sputterend probeer ik iedereen bij te houden, maar al gauw komt er een vrouw naast me rijden – of rollen, weet ik veel hoe je dat zegt. “Ik wil je vriendelijk verzoeken een andere route te nemen als je het niet bij kan houden,” zegt ze. Ik kan mijn lach niet inhouden en zeg: “Ik zou er graag mee kappen, maar ik moet verslag doen voor BNNVARA socials. Dus ik móét wel doorzetten.” Ze antwoordt niet en rolt me stilletjes voorbij. De moed der wanhoop zakt langzaam mijn geleende skates in.

Vijf minuten later is het gat tussen mij en de kopgroep – die uit iedereen behalve mij bestaat - misschien nog wel groter dan voorheen, dus besluit de vrouw te remmen om weer een babbeltje te maken. “Weet je het zeker? Anders kan ik ook een plek in de bus voor je regelen?” Ik knik, want ik hijg te veel om te praten. Al komt er toch nog een ‘graag’ uit. Wat een afgang.

Vraag niet hoe, maar ik zit nu in het busje dat achter de stoet aanrijdt. Deze spot is bedoeld voor gewonden die niet op tijd remmen, een paaltje niet zien aankomen of de steile helling niet goed inschatten. En dus voor losers die niet kunnen skaten. Het ergst van alles: de bus heeft géén ramen. Nul. Zero.  

Gelukkig stoppen we voor een adempauze, en om te dansen op Que Sí Que No. Ik baan me een weg tussen de ganzen door op zoek naar leuke momenten die ik voor de story’s kan vastleggen. Goedgemutst loop ik langs alle deelnemers om hen te vragen of alles op rolletjes loopt (haha), hoeveel liters ze al gezweet hebben en of ze het nog denken uit te houden. Ivo Niehe, eat your heart out.

Net als de stoet weer door wil met de parade, ren ik terug naar mijn raamloze bus. Máár ik krijg opeens een plek aangeboden op de dj-booth kar. Rijdend naast je moeders favoriete zanger maak ik mijn story’s compleet. Jody Bernal valt nog bijna uit de kar, maar hij overleeft het. 

Ik wil iedereen die mee heeft gerold, de organisatie, Sander en Jody, bedanken voor deze te gekke Skate Parade - en de vrouw van de bus voor haar begrip en onvoorwaardelijke steun tijdens deze avontuurlijke rollercoaster. Bekijk de story’s die ik heb gemaakt op de Instagram van BNNVARA.