Worstelaar Alpha Female: 'Zo wilde ik ook zijn. Ik wilde sterk en geliefd zijn'

In dit seizoen van Nachtdieren gaat Raven van Dorst op zoek naar de nachtdieren van Berlijn. In de wijk Friedrichshain belandt die in een worstelarena.

In een grote zaal ontmoet Raven Alpha Female, één van de organisatoren van de worstelwedstrijden. Ze is een gevestigde naam in de Duitse worstelscene en zit al meer dan twintig jaar in het vak. ‘Als organisator zoek ik altijd nieuw talent (…) ik ben degene die bepaalt wie het tegen elkaar opnemen.’ De sport is een choreografie van verschillende stappen en acties. ‘Het is een soort rollenspel, een soap. We verkopen emotie. Woede, lol, alles zit erin.’

Alpha Female worstelt zelf ook op hoog niveau: ‘Ik ben de eerste Duitser met een Japanse titel. Daar ben ik trots op.’ Een uitzonderlijke prestatie omdat de sport in Japan ontzettend groot is in vergelijking met Duitsland. Ze blijkt zelfs een écht worstelidool te zijn, zo beaamt een andere worstelaar die bij het gesprek is komen staan: ‘Niet alleen onder vrouwen. Ze is één van de grootste Duitse namen. (…) ze heeft geschiedenis geschreven met de eerste all-female-show in Berlijn.’ 

Alpha Female: ‘Ik vond een boek over Hulk Hogan, Undertaker en Macho Man. Ze waren zo sterk en zelfverzekerd; iedereen hield van ze. Maar bij ons thuis was er altijd ruzie. Om de een of andere reden hield m’n familie niet van me.’ Ze groeide op in een pleeggezin en kende haar eigen ouders niet. ‘Ik kwam in een gezin vol jongens terecht. Ze wilden graag een meisje, maar ik was niet waar ze op hoopten. (…) ik vocht altijd met jongens, ik was een stoer kind.’ Haar pleegouders waren teleurgesteld en gaven haar weinig liefde. ‘Toen ontdekte ik worstelen. Ik zag al die sterke mannen en vrouwen; ze waren geliefd en werden toegejuicht. Ik kreeg kippenvel toen ik het zag. Zo wilde ik ook zijn. Ik wilde sterk en geliefd zijn.’ Ze besluit te gaan worstelen.

Alpha Female: ‘Iedereen dacht: het is een fase, ze groeit er wel overheen.’ Maar ze bijt zich in haar droom vast, mede doordat ze op haar zestiende door vreemden in elkaar wordt geslagen. ‘Daar was ik helemaal kapot van, ik wilde dood. (…) daarna besloot ik worstelaar te worden, koste wat het kost, ik had toch niks meer te verliezen.’ De worstelscene heeft haar gered; ze vond er haar eigen familie. ‘Het is meer dan de ervaring in de ring, ik kon ook als mens groeien. Ik heb mezelf gevonden. Nu zeg ik tegen mijn achttienjarige zelf: ‘’Meid, het is je gelukt.’’’