Hoe kom je van een gameverslaving af?

Het immens populaire spel Fortnite bracht onlangs deel twee van seizoen drie uit. Het spel heeft inmiddels meer dan 350 miljoen spelers wereldwijd. Het laat maar weer eens zien hoe groot games geworden zijn en hoeveel mensen gamen. En met de nog altijd groeiende populariteit neemt ook gameverslaving toe. E-Sporter Koen Schobbers richtte een platform op om ouders te helpen met hun kind in gesprek te gaan. In Frank & Eva: Welkom bij de Club vertelt hij er alles over.

Onbegrip
Schobbers: ‘Kinderen die na 2010 geboren zijn, groeien op in een tijd waarin internet en online gamen heel normaal en populair is. Terwijl de ouders in een tijd opgroeiden dat het nog helemaal niet zo normaal was. Daarom begrijpen de generaties elkaar niet.’

Eigen verleden
Schobbers was zelf niet zo ernstig verslaafd; hij deed naast het gamen aan sport, zag z’n vrienden nog en sliep goed. Toch trok het gamen aan hem en daar leed de relatie met z’n moeder onder. Hij gamede per week gemiddeld vijftien uur, en in de aanloop naar WK's voor het spel Trackmania groeide dat tot twintig à dertig uur. Zijn moeder begreep er niks van en dat leidde constant tot ruzies en irritaties.

Proces
Hij legt uit hoe de generaties elkaar beter kunnen begrijpen, maar dat het tijd kost: ‘Het is een proces, er is geen magische pil voor, was die er maar. Als gamen problematisch wordt, spelen er vaak meerdere dingen. De communicatie tussen ouder en kind is bijvoorbeeld niet goed. Of ouders hebben geen kennis over wat hun kind bezighoudt. Het helpt om als ouder interesse te tonen en je in te lezen. Balans is ook een belangrijke. Ik heb met mijn moeder de ‘Spel Schijf Van Vijf’ opgesteld. Die bestaat uit vijf s-en: slaap, studie, sport, sociaal en spel. Spel, oftewel gamen, mag geen negatieve invloed hebben op de rest van de schijf.’

Parents of Play
Die schijf van vijf is nu een module die Schobbers met z’n platform 'Parents of Play' aanbiedt. Hij benadrukt dat er niet één simpele oplossing is voor gameproblematiek. Hij vertelt dat media een belangrijke rol hebben gespeeld in het oplossen van de problemen tussen hem en zijn moeder: ‘In 2014 had ik een interview met de NOS en daardoor kwam mijn moeder in aanraking met wat ik allemaal deed. Ze ging gamenieuws volgen en begreep beter hoe de gamewereld in elkaar zat. Ze kon er met mij over praten en had begrip. Communicatie en kennis was dus een groot deel van de oplossing.’

Casino
Parents of Play is niet het enige initiatief dat hulp biedt. Zo heeft Jan Willem Poot de ‘Yes We Can Clinics’ opgericht, die ook een programma voor gameverslaafden aanbieden. In Pauw stelt Poot dat games zijn te vergelijken met een casino. Ze worden tegenwoordig zo intelligent gemaakt dat de enige manier om in een spel status te verwerven of beter te worden, is om nóg meer te gamen en nóg vaker terug te komen. Daar worden spelers door het spel voor beloond. ‘En nu zijn we al zo ver dat die gokelementen erin zitten. We zeggen allemaal: jongeren onder de achttien mogen niet naar het casino. Maar precies dezelfde gokelementen zitten wel in games. Wij begrijpen daarom heel goed dat we ieder jaar een verdubbeling van het aantal aanmeldingen van jongeren met een gameverslaving zien.’

Verantwoordelijkheid
Poot vindt dat de verantwoordelijkheid voor de verslaving minder bij de gebruiker en meer bij de maker van het spel moeten liggen. Er bestaan namelijk geen regels over verslavende factoren in games. Opvallend is ook dat jongeren altijd binnenkomen met dezelfde games waar ze verslaafd aan zijn. ‘Fortnite, World of Warcraft, League of Legends, dat zijn allemaal voorbeelden van games die zo ver doorontwikkeld zijn dat het doel is om zo veel mogelijk en zo lang mogelijk te blijven spelen en uiteindelijk ook kleine aankopen te doen. Die game-industrie is net even iets te ver doorgeschoten met deze ontwikkelingen. (…) Ik zou graag zien dat zij hun eigen verantwoordelijkheid nemen.’