Hameeda Lakho kreeg te maken met huiselijk geweld: ‘We mochten voorwerpen uitkiezen waarmee we geslagen wilden worden’

Eén op de vijf jongeren tussen de 16 en 25 jaar krijgt te maken met huiselijk geweld. Hameeda Lakho (60) vertelt in Echte Oogappels over haar vader, die haar hele gezin mishandelde. 

‘Ik heb een heel bizarre jeugd gehad’, vertelt Hameeda Lakho (60). ‘In het kader van gezinshereniging kwam ik vanuit Pakistan naar Nederland. Samen met mijn moeder en mijn drie zusjes. Ik was vier jaar. Dat zou een hele mooie hereniging worden, want mijn vader woonde en werkte in Nederland.’ De hereniging, die zo fijn zou moeten zijn, loopt toch anders. ‘Vanaf het eerste moment dat wij mijn vader zagen, werd hij heel boos. Hij had een Nederlandse vrouw en een kind. Hij had een heel leven opgebouwd, maar ineens stond zijn Pakistaanse familie, zijn gezin, op Schiphol.’

‘Ik kwam heel snel in aanraking met geweld. Hij pleegde geweld tegen mijn moeder: hij sloeg haar, hij trok aan haar haar en ze had een bloedneus. Kort daarna waren wij aan de beurt. Hij bleef zeggen dat mijn moeder ons – mij en mijn zusjes – niet goed kon opvoeden. Wij wilden niet weg bij onze moeder, maar dat moest. Wij kwamen voor het eerst bij die Nederlandse mevrouw thuis, maar wij wisten niet wie dat was. Dat was zijn nieuwe vrouw.’ Daar worden Hameeda en haar zusjes verschrikkelijk behandeld: ‘We werden afzonderlijk opgesloten. De eerste keer dat wij daar waren, moesten we naakt in de badkamer verschijnen. Daar millimeterde ze ons haar. Het moment dat wij terugkwamen bij onze moeder, werd mijn moeder heel boos.’ 

‘Mijn vader zei dat hij wilde dat zijn moeder naar Nederland kwam, omdat mijn moeder niet goed voor ons kom zorgen.’ Pas later komt Hameeda erachter hoe alles is gelopen: ‘Het moment dat voor ons het leven op zijn kop zette, was het moment dat hij oma ging halen. Mijn moeder mocht mijn jongste zusje meenemen. Wij moesten bij die Nederlandse vrouw wonen. En hij kwam alleen terug. Vervolgens vertelde hij ons dat mijn moeder en zusje waren omgekomen bij een auto-ongeluk. De Nederlandse vrouw zat naast ons en mijn vader zei: “Ik wil dat jullie haar nu mama noemen.”’ Dertig jaar later zou Hameeda ontdekken dat het overlijden van haar moeder en zusje een leugen is. 

‘Daarna werd het de hel op aarde. Wat daarvoor al was – het fysieke geweld, maar ook het psychische – dat escaleerde enorm. Op dat moment werden we geslagen met stokken en kettingen. We mochten voorwerpen uitkiezen waarmee we geslagen wilden worden. Ik ontwikkelde van jongs af aan eetstoornissen en werd door mijn stiefmoeder gedwongen het braaksel weer terug te scheppen op mijn bord en op te eten.’

Hameeda kan er niet over praten met haar zussen: ‘We werden uit elkaar gehouden en tegen elkaar opgezet. Naarmate we ouder werden, werd mijn zus gedwongen om ons te slaan. Er was geen vertrouwen meer onderling in elkaar als zussen.’

Meerdere keren vertelt Hameeda wat er aan de hand is, op school en aan familie: ‘Elke keer dat ik een stukje naar buiten had gebracht, was het thuis weer een heftige situatie.’ Hameeda realiseert zich steeds meer dat ze niet meer bij haar vader kan blijven: ‘Ik zag een spaarpotje. Ik rende de trap af en ging weg. Ik had me verstopt in de kelderbox. Ik weet nog dat die openging en daarna weer dicht. Later begreep ik dat mijn zusje daar stond. Ze wist wel dat ik daar was, maar ze heeft niks gezegd.’ Op dertienjarige leeftijd pakt ze – met het geld van het spaarpotje – de trein naar Amsterdam. ‘Ik wist niet waar ik heen moest, tot een mevrouw mij had aangesproken en vroeg of ze me kon helpen. Zij heeft mij naar een opvangcentrum voor jongeren gebracht en daar ben ik een paar weken gebleven. Toen moest ik terug naar mijn eigen regio.’ Uiteindelijk vindt de politie haar en ze vertelt het hele verhaal. Haar zussen zitten ook nog bij haar vader, maar ontkennen het verhaal, uit angst. Hameeda moet terug naar haar vader.  

Wanneer ze weer terug is bij haar vader, wordt de mishandeling erger dan ooit: ‘Hij had iedereen weggestuurd. Ik was alleen met hem. Hij was witheet en dreigde mij te vermoorden. Ik dacht: dit overleef ik niet. Ik lag op de grond en hij bleef maar trappen. Hij ging daarna weg. Ik dacht alleen maar: nu kan ik bewijzen dat ik geslagen word. Ik heb me uit het raam laten vallen en buren hebben mij naar het politiebureau gebracht. Toen viel mijn vaders masker af.’  

Twintig jaar later komt Hameeda weer in contact met haar moeder. Zij wil naar Hameeda’s vader toe. ‘Hij herkende mij niet meer. Het moment dat hij besefte wie wij waren, begon hij meteen te schelden: “Heb je nog geen zelfmoord gepleegd?” Het enige wat ik zei was: “Jij komt hier niet mee weg.”'

‘Uiteindelijk heb ik een rechtszaak aangespannen. De rechter heeft ons in het gelijk gesteld, dat er sprake was van langdurige, ernstige kindermishandeling. Ze zijn gesommeerd een schadevergoeding te betalen. Al is het een symbolisch bedrag; ik wilde erkenning.’