Floortje Dessing: 'Ik zat al zeven jaar op dit verhaal te azen' | Floortje naar het einde van de wereld

Bij de start van het achtste seizoen van Floortje Naar Het Einde Van De Wereld blikt Floortje Dessing vooruit aan de hand van eigen foto’s.

‘In Noorwegen bezoek ik Elena. Zij was ooit journalist in het Midden-Oosten. Daarna werkte ze als rapporteur van mensenrechtenschendingen voor de NAVO. Een goede, interessante baan, maar ze moest dealen met een overload aan onrecht. Ze besloot het roer om te gooien en kocht een vuurtoren in het noorden van Noorwegen. Ze deed er veertien jaar over om die op te knappen, in haar uppie. En alles zelf geleerd: bouwen, varen, enzovoorts. Een echte doorzetter. Drie jaar geleden kwam er een timmerman langs en die is nooit meer weggegaan. Een echt liefdesverhaal.’

‘De Ierse Kerri is op haar achttiende naar Thailand verhuisd, vlak bij de grens met Myanmar. Een behoorlijk introvert meisje, wat het pittiger maakte om haar te interviewen. Het duurde even voordat we echt een klik hadden. Maar dat schuchtere meisje is wel gewoon op haar achttiende daarheen verhuisd en leerde de lokale taal. Daar heb ik veel respect voor. Je kan ook met je vriendinnen studeren, maar zij kiest voor dit avontuur in een weinig moderne wereld. In Thailand houden sommige families olifantenkuddes. Die verhuren ze vervolgens aan parken waar ze met toeristen op hun rug lopen en worden gewassen. Dit kan alleen omdat ze in hun jeugd mishandeld worden om hun wil te breken. Al die foto’s van mensen die met een olifant op de foto gaan: allemaal crap, gewoon het gevolg van dierenmishandeling. Kerri heeft dus een verdienmodel gevonden om de lokale bevolking toch geld aan die olifanten te laten verdienen. Toeristen kunnen in een groot stuk wildernis naar olifanten kijken. Net als dat je in Zuid-Afrika op safari gaat, ga je hier olifanten kijken. Wat vanzelfsprekend een veel natuurlijke omgang is met die beesten. Op de foto zie je een van mijn vier vaste cameramannen, Joost. We werken al 25 jaar samen en zijn ook goede vrienden.’

‘Pitcairn ligt grofweg tussen Tahiti en Paaseiland. Een stipje in de Stille Oceaan waar zo'n vijftig mensen wonen, allen Engelsen. Het eiland dreigt uit te sterven omdat de bevolking niet meer op natuurlijke wijze vernieuwt. Er is geen vliegveld, alleen een heel moeilijk begaanbare haven waar het lossen van schepen enorm zwaar is. Alleen jonge mensen kunnen dit zware werk aan. Dit is zo afgelegen dat weinig mensen willen kiezen voor dit bestaan. De mensen die er wonen en werken zijn er allemaal geboren, die weten niet beter. En de paar jongeren die er zijn, vertrekken allemaal naar Nieuw-Zeeland om er te studeren en te werken. Ze komen niet meer terug. Ik ben er dertien jaar geleden al eens geweest voor 3 op reis. Ik wilde graag terug toen ik het verhaal hoorde dat het leven op het eiland mogelijk gaat verdwijnen. Een vriendin, die ik daar toen heb ontmoet, en die tot haar 25ste ook daar woonde, maar nu op Saba woont, wil er naar terugverhuizen. Ook om het eiland te redden. Ik heb haar nu weer ontmoet. De tijd heeft er niet stilgestaan. Er is nu een supermarkt waar een dorp van vijfduizend inwoners echt jaloers op zou zijn.’

‘Links op de foto zie je Brent, een bijzondere vent. Ik zat al zeven jaar op dit verhaal te azen, maar hij was te druk met het opzetten van zijn nieuwe leven en zijn projecten. Hij woonde en werkte in een national park waar destijds de grootste leeuw van Zimbabwe is vermoord. Hij heeft zich daar over uitgesproken wat hem veel ellende opleverde. Uiteindelijk is hij met z’n gezin nog afgelegener gaan wonen. In een dorpje zonder andere westerlingen en compleet zelfvoorzienend. Daar heeft hij projecten opgezet om de samenleving vooruit te helpen. Niet vanuit een white savior complex; hij is een echte Zimbabwaan en heeft ervoor gekozen niet het rijke leven van een witte Zimbabwaan "achter de hekken" te leiden. Brent heeft een Engelse vrouw, net zo avontuurlijk als hij, die hun huis heeft gebouwd met modder. Hun kind, een ongelooflijk wijs joch, gaat als enige witte kind naar een zwarte school – er zitten vierhonderd kinderen op, hij is de enige witte jongen. Hij spreekt ook de lokale kliktaal. Het aantal witte mensen dat deze taal machtig is, is op een hand te tellen.’

‘Ooit schreef een recensente dat een bepaalde aflevering haar niet meer verraste. Ze zei dat ik scherp moest blijven. En blijven verrassen. Dat heb ik in m’n oren geknoopt. Ik wil verhalen vertellen waarbij mensen denken: hoe dan?! De man die ik in Japan ontmoet, is zo’n verhaal. Rogier ontdekte ik toen ik op vakantie was in Japan en hem in een blad zag staan. Een man met een westers uiterlijk in een Japans pak die iets met papier deed. Toen ik de tekst via Google Translate vertaalde stond er "Rogier Uitenboogaart". Bleek het een Nederlander te zijn! Rogier zit al meer dan veertig jaar in de Japanse bossen met zijn Japanse vrouw en zijn Nederlands-Japanse zoon en dochter. Hoe hij daar is gekomen? Hij zag een stukje papier, in de jaren 80, in Nederland, en dacht: dit vind ik mooi. Toen is hij naar Japan gegaan om op zoek te gaan naar hoe dat papier gemaakt wordt. Daar is hij blijven hangen. Hij heeft hij de kunst van het "washi"-papier maken geleerd en is nu paper master. Weinig Japanners kunnen dit net zo goed als Rogier en hij geniet heel veel aanzien. Hij werkt ook samen met beroemde Japanse architecten. Deze foto is gemaakt bij een biënnale die we bezochten. Een openluchttentoonstelling op een eiland.’

'De laatste reis moeten we nog maken. We gaan naar het noordelijkste puntje van Canada. Toen we het lokale hotel belden om te boeken, zei de receptionist: “Wat kom je hier in godsnaam doen?” Dan weet ik altijd dat ik goed zit. Het is een enorm ruig gebied waar bijna geen westerlingen zitten. Maar Mathieu wel. Van oorsprong uit Parijs, ouders allebei arts. Zij hebben een schip gekocht toen hij klein was en hebben zijn hele jeugd rondgevaren. Eenmaal afgestudeerd als bioloog wilde hij niets liever dan in de wildernis wonen. Daarom vertrok hij naar het noorden van Canada. Hij kwam er aan en zei: ik wil nooit meer weg. Nu hij is getrouwd met een Inuit-vrouw en hij leert van haar vader onder andere te jagen als een Inuit. Fascinerend. Dankzij Elon Musk en zijn satellieten heeft hij nu wél internet en kon ik met hem beeldbellen. Hij is welbespraakt en heeft geweldige verhalen. We hadden gelijk een klik. We gaan daarheen, al was zijn vrouw nog niet heel enthousiast…’

Het achtste seizoen van Floortje Naar Het Einde Van De Wereld is vanaf 26 oktober iedere donderdag om 20.30 uur te zien op NPO 1, of terug te kijken via NPO Start.

Dit artikel verscheen eerder in de VARAgids.Als eerste lezen? Word abonnee.