Een blog van Daans vriendin

Daan in Over Mijn Lijk
De aflevering over Daan zijn verjaardag en zijn overlijden roept bij mij veel gedachten en herinneringen op. Ik vond het moeilijk om deze aflevering terug te kijken. Het viel me nu pas op hoe hard Daan achteruit ging. Als je alles van dichtbij meemaakt lijken de stapjes kleiner.

Ontzettend mooi
Tegelijkertijd vind ik de aflevering ontzettend mooi. Ik geniet ervan om te zien wat een succes zijn 20ste verjaardag was. Ik vond het persoonlijk heel belangrijk dat Daan 20 zou worden. Waarom weet ik niet precies, maar ik vond dat hij minstens 20 moest worden.Dit is natuurlijk nog veel te jong, maar iets wat Daan altijd zei is dat je realistisch moet blijven. Zelfs in zo’n rot situatie.

Enorme portie positiviteit
Dat kon hij als de beste en dan nog niet eens over zijn enorme portie positiviteit gesproken. Ik weet nog goed dat Valerio aan Daan vroeg: ‘Ben je dan niet boos en verdrietig dat dit je is overkomen?’ Daan antwoordde met: ‘Natuurlijk wel, en dan kan ik wel gaan zitten janken en chagrijnen de hele dag, maar daar word ik niet beter van.’ Dit was zijn insteek van het begin tot het eind. Iets om enorm trots op te zijn.

Zijn 20e verjaardag 
Zijn twintigste verjaardag was een prachtige dag. Met mooi weer en lieve mensen. Bijna al Daans familie en vrienden waren aanwezig. Je kon aan alles goed merken dat dit zijn laatste verjaardag was, maar daar werd niet zoveel over gepraat. Daar hield Daan niet van. Dat hij zo vergeetachtig was veranderde daar niks aan.

Hij genoot veel meer van een biertje en een praatje over van alles en niks. Helaas hoorde die vergeetachtige fase er ook bij. Zoals in de aflevering werd gezegd kon Daan op het laatst echt niks meer onthouden. Soms vond ik dat lastig. Zo vroeg hij toen ik op vakantie was meerdere keren op één dag wanneer ik terugkwam.

Ik had zelfs een paar gemiste oproepen van hem, terwijl hij eerder juist weleens mopperde tegen zijn vader en moeder als ik belde. Dan zat hij net midden in een potje League of Legends en kwam het hem eigenlijk niet zo goed uit…

Ongedragen kadootjes
Op vakantie zocht ik altijd een armbandje voor hem uit. Het liefste zwart of bruin. Het armbandje moest natuurlijk een beetje stoer zijn. Hij kon me nog zo lief vinden, maar anders deed hij hem echt niet om.

Dat had ik al een keer meegemaakt met een shirt. We hadden net verkering. Ik vond het spannend om een cadeau voor hem uit te zoeken. Het werd een V-hals shirt en een luchtje. In het shirt hangt nog steeds een prijskaartje. Dat was dus geen succes. Het luchtje heeft hij gelukkig wel vaak opgehad.

Grappige momenten
De vergeetachtigheid zorgde ook voor grappige momenten. Zo keek hij dagelijks regelmatig op zijn bank-app en was dan meerdere keren blij terwijl er toch echt maar één keer geld op zijn rekening was gestort.

Mooie herinneringen
In de laatste weken hebben we ook nog mooie herinneringen gemaakt. Niet alleen Daan en ik, maar ook met zijn vader, moeder en Nienke. Ik wist dat deze herinneringen vooral voor ons waren, omdat hij ze snel zou vergeten. Toch kon ik aan hem zien dat hij op het moment zelf enorm genoot.

Over het eiland in een Maserati
Zo werden we een paar dagen voor zijn verjaardag verrast door vrienden van zijn ouders. Ik was nietsvermoedend aan het werk, totdat ik werd opgehaald. Ik werd naar zijn huis gebracht. We gingen een rondje over het eiland in een Maserati.

In het begin zat hij nog een beetje op te scheppen dat hij in zijn Subaru net zo hard kon rijden. Daar kwam hij snel op terug. We hebben toen ook mooie foto’s gemaakt. Op veel foto’s staat hij met een gekke bek. De laatste tijd was hij namelijk wat meer ontremd.

Een fantastische dag
Hierna gingen we samen met zijn ouders en Nienke uit eten. Hij at álles op. Zelfs bij het kaasplankje liet hij geen kruimeltje liggen. Door nieuwe medicijnen kreeg hij meer eetlust en dat kon hij zeker hebben. Ik noemde hem altijd ‘mijn gespierde spijker’. 

Wij mochten daarna met z’n tweeën zelfs blijven slapen in het hotel. We konden allebei niet in slaap komen en hebben veel gekletst en flauwe grapjes gemaakt. Het was een fantastische dag.

Lieve Daan
Ik mis je flauwe grapjes, je mooie glimlach en zelfs je vlassige baardje. Maar het meeste mis ik je aanwezigheid. Het voelt kaal en leeg zonder jou. Drie en een half jaar lang hebben we elkaar iedere ochtend en avond ‘goedemorgen’ en ‘slaap lekker’ gestuurd via WhatsApp.

Vaak zoek ik ons gesprek op en lees ik deze berichtjes terug. Dan voelt het alsof we deze dingen gisteren nog hebben gezegd tegen elkaar. Iedere dag spoken er verschillende herinneringen door mijn hoofd.

Op de dag dat ik dit heb geschreven waren het deze herinneringen. Morgen zullen het weer andere zijn. Ik ben onwijs blij dat we zoveel mooie herinneringen hebben gemaakt. Ik weet dat er veel Danen in Nederland wonen, maar jij bent en blijft mijn favoriete Daan.

Voor altijd.

Lyan