De Lonely Studenten Planet | Een master kiezen is nog niet zo makkelijk

Eindelijk is de finish in zicht, ik mag bijna afstuderen. Mezelf blaren op m’n vingers en hersenen werken om die wel gevreesde scriptie te schrijven. Want ja, het is een hel. Dat is wat ik ervan verwacht als ik al die verhalen van anderen moet geloven. Ik kijk nú al uit naar het moment dat ik zo blij als een ei op de foto ga met dat papiertje in mijn hand. Mijn diploma. Om het vervolgens onder een dikke laag stof achter in de kast te laten verdwijnen. De meest gangbare plek voor dit waardevolle document.

Maar dat officiële papiertje moet ik wel degelijk hebben, want anders kom ik niet aan de bak. Of ik moet al heel inventief en ondernemend ingesteld zijn om mijn eigen gat in de markt te vinden waarmee ik groot geld kan verdienen. Dat zit er niet in. Dus dan maar de schoolbanken in en zorgen dat ik mezelf specialiseer in één of ander vakgebied waar niemand van weet dat het bestaat. En ikzelf waarschijnlijk ook nog niet. Een master doen dus.

Het zoeken naar die master valt nog behoorlijk tegen. Wist je bijvoorbeeld dat er meer dan 1200 zijn? Alleen in Nederland al. En dan moet ik ook nog kiezen uit 12 verschillende universiteiten. En kiezen uit het soort master: een reguliere master specialiseren, een reguliere master verbreden, een onderzoeksmaster, een educatieve master of een joint degree. Oftewel, ga ik door op mijn bachelor opleiding, ga ik iets heel anders doen of ga ik één of ander promotietraject doen dat verbonden is aan een instelling. Nee, het wordt mij niet makkelijk gemaakt. Gelukkig zijn er iedere week weer open dagen door heel het land en kan ik hiermee meer zaterdagen vullen dan met mijn hele Netflix-verslaving.

Maar oké, om naar een open dag te kunnen moet ik wel een plan van aanpak hebben. Je moet je namelijk aanmelden voor de master die je wil bezichtigen. En laat ik dat plan nou net niet hebben, want ik zie door de bomen het bos niet meer. Bovendien ben ik zo’n persoon die enorme stressaanvallen krijgt wanneer het over ‘de toekomst’ gaat. Als niet-volwassene moet ik volwassen keuzes maken en dat vind ik nogal eng. Want, deze ene keus bepaalt de rest van mijn toekomstige werkleven. Althans, dat is wel de bedoeling. Waarom zou je anders een specialisatie doen?

En waarom zijn er überhaupt zo veel specialisaties? Waar mijn ouders vroeger nog maar uit 20 opleidingen konden kiezen, lopen de keuzes à la 2017 de spuigaten uit. En als je eenmaal een keus hebt gemaakt, en iemand vraagt ernaar, moet je eerst een uitleg geven van minimaal drie alinea’s. Want niemand weet meer wat het inhoudt. En ikzelf eigenlijk ook niet. Wat ik wel weet is dat we allemaal zo uniek mogelijk én steeds hoger opgeleid willen zijn. Ook al worden we massaal in deze positie geduwd door iedereen om ons heen.

En eerlijk, als één van die tienduizenden communicatie-studenten, wil ik me natuurlijk wel onderscheiden. Het moet ook wel. Ik wil namelijk die supercalifragilisticexpialidociouse baan waar ik helemaal gelukkig mee ben. Een master doen dus. Die knoop heb ik wél doorgehakt. Nu nog de rest van de stormbaan doorstaan, want nee, het wordt mij niet makkelijk gemaakt. Ik moet mezelf toch écht zien te motiveren om een plan van aanpak te bedenken. Het wordt in ieder geval de komende zaterdagen open dagen bezoeken in plaats van in bed Narcos kijken. En die hel van een scriptie doorstaan. Ja, ik moet er heel wat voor over hebben.