“Wat ga je nou na je studie doen?”

Hoe dichterbij mijn diploma komt, des te vaker ik de vraag krijg wat ik ga doen na mijn studie. Het verwachtingspatroon van mijn familie en vrienden is namelijk dat ik een doordachter plan zal hebben dan de Da Vinci Code. Ik heb dan ook vier jaar de tijd gehad om erover na te denken, zou je denken. Maar time flies when you’re having fun en nu komt het puntje wel heel gauw bij het paaltje. Met nog vier maanden op de klok voel ik de druk van mijn familie. Ik moet een plan hebben, die ik nog niet heb. Maar moet het voor hen of doe ik mezelf er ook een plezier mee?

Volgens Neelie Kroes moeten wij studenten zo snel mogelijk een baan vinden die aansluit bij je studie, om zo aan de staat te bewijzen hoe goed je bent in je werkveld en daarmee ook je dure studie kan terugbetalen aan de staat. Nou lieve Neelie, dat bizar hoge bedrag heb ik zelf niet gekozen en bovendien kan het vinden van een baan nog best wel een probleem zijn voor starters. Niemand wil een werknemer zonder ervaring en dus beginnen we allemaal onder de hoge lat die onze omgeving en wij onszelf hebben opgelegd.

Diezelfde hoge lat die voor 75% van de jongeren tussen de 18 en 34 jaar ervoor zorgt dat ze keuze- en prestatiestress ervaren in een wereld waarin steeds meer keuzes en prestaties worden verlangd, zoals ik laatst in een artikel over de zogeheten ‘ stress-epidemie ’ las. Precies de keuzestress die ik ook ervaar. Er zijn zoveel opties dat ik niet meer helder kan nadenken over waar ik nou eigenlijk gelukkig van word en dus neig ik veel meer naar een tussenjaar, dan dat ik nu als een malle geld wil gaan verdienen.

Voor velen zal dit een laffe keus zijn, maar niets is minder waar. Volgens de Amerikaanse psychiater Srini Pillay is een tijdje ‘ ontfocussen ’ juist heel goed voor ons. Geen doel voor ogen hebben en alles doen wat er op je pad terecht komt zorgt er juist voor dat je denkenergie aangevuld wordt, het maakt de kans op een burn-out kleiner en je bent minder kritisch op jezelf. En dat maakt mij uiteindelijk beter en gelukkiger dan iedereen die wél als een gek achter de prestatiedrang aanrent.

Daarnaast moedigt zelfs Harvard University studenten aan om een jaar te lummelen, na te denken over wie je nou eigenlijk bent en wat je daarmee wil doen. Leren doen we niet alleen op school of op de werkvloer. Nee, een reis naar de andere kant van de wereld met loodzware rugzak op mijn rug of een baantje in de lokale brasserie zullen mijn ogen uiteindelijk ook wel openen. En kom ik die ene unieke kans tegen, dan is dat alleen maar mooi meegenomen.

Dus door nu gas in te houden heb ik meer tijd om na te denken over later. Over de onderliggende motivatie. Zonde van mijn tijd? Helemaal niet! Ik verlies geen tijd, ik win uiteindelijk alleen maar tijd om mezelf te leren kennen op een manier waarop ik anders geen aandacht aan mezelf had besteed. Ik hol namelijk al een tijdje achter een plant aan zonder mij af te vragen wie dat zaadje eigenlijk heeft gepland en of ik dat zaadje wel in mijn tuin wil hebben. Het wordt hoog tijd dat ik er de schaar in zet en zorg dat het kan groeien op mijn eigen manier.

Dus wie de komende tijd nog durft te vragen wat ik na mijn studie ga doen, ik – weet – het - niet. Ik weet wel dat de wereld aan mijn voeten ligt, ik moet het alleen nog ontdekken. Voor nu ga ik me vooral weer focussen op wat ik morgen ga koken.