De toekomst van vuurwerk in 6 opinies

Begin december kwam de Onderzoeksraad voor de Veiligheid (OVV) met een rapport. Conclusie: knalvuurwerk en vuurpijlen vormen een dusdanig gevaar dat ze verboden moeten worden. Ook de Stichting Maatschappij en Veiligheid en voorzitter Prof. Mr. Pieter van Vollenhoven stellen dat consumentenvuurwerk gepaard gaat met teveel slachtoffers. Zij pleiten voor enkel nog centraal georganiseerde, professionele vuurwerkshows. Waar ligt de toekomst van het consumentenvuurwerk? Een aantal opvattingen uit de kranten:  

Schrijver Jan van Mersbergen pleit in de  NRC voor het behoud van vuurwerk als nieuwjaarstraditie die bewust maakt van oud en nieuw. Van Mersbergen legt de nadruk op de verbindende factor van de kick en de adrenaline die iedereen voelt bij het afgaan van vuurwerk. Juist door de harde knallen worden mensen verenigd op scherp gezet op de brink tussen het oude en het nieuwe jaar. Daarbij vindt hij de tegenargumenten te verwaarlozen. Het verkeer en oliebollen zijn minstens zo gevaarlijk en ongezond als vuurwerk.

Schrijver en journalist Christiaan Weijts schrijft in diezelfde  NRC  over de tegenstrijdigheid van vuurwerk. Aan de ene kant kennen mensen de rationele cijfers van de vele slachtoffers. Aan de andere kant schijnen irrationele argumenten de magische werking van de nieuwjaarstraditie het voordeel van de twijfel te geven. De traditie om te ontladen als een vorm van zuiveringsritueel zit heel diep verankerd in de maatschappij, maar dit ritueel kan volgens Weijts ook zonder vuurwerk. Sla bijvoorbeeld je oude tv aan stukken.

Columnist Auke Kok ziet zijn vuurwerkgebruik als een ‘guilty pleasure’, beschrijft hij in zijn column . Elk jaar ontwaakt de ondeugdelijke tiener in hem die zijn gezonde verstand het nakijken geeft. Hij geeft toe dat er veranderingen komen en worden doorgezet. Hij zal niet tegenwerken en het behoud van vuurwerk met man en macht verdedigen maar zolang het nog mag zal hij niet zwichten voor de brave gecentraliseerde shows en zal hij zijn uurtje knallen koesteren. 

Columniste Harriët Duurvoort is ruzie-moe en vindt de vuurwerkdiscussie eigenlijk niet de moeite waard. Maar haar afkeer tegen vuurwerk, ook vanwege haar kind, is zo sterk dat ze toch haar verhaal  wilde doen. Ze wil zelf zo ver mogelijk uit de buurt van het geknal blijven. Toch wil ze niemand het ‘kwajongensgevoel’ ontzeggen. Ze gelooft in de compromis. Zones kunnen de uitkomst bieden. Zo kan iedereen in zijn eigen mate betrokken zijn bij de harde knallen, die niet op iedereen dezelfde uitwerking hebben. 

Oogartsen Tjeerd de Faber en Jan Keunen onderschrijven de conclusie van de OVV. Onvoorstelbaar, een samenleving die het verlies van jonge ogen, vingers en handen accepteren, stellen ze. Vuurwerk heeft als enige resultaat de slachtoffers die het maakt onder vooral jongeren, hulpverleners en omstanders. Terugdringen kan alleen werken als de beperkingen kunnen worden gehandhaafd. Dit kan niet, dus is een algeheel verbod de enige oplossing. Ruil de traditie in voor professionele shows met een feestelijk karakter, kan ook nog heel aantrekkelijk zijn voor de middenstand.

Trouw -lezer Cor van Sliedregt kreeg in het  dagblad  de kans zijn verhaal te doen. Hij pleit voor een semiprofessionele aanpak van vuurwerk. Geef particulieren de kans om zelf georganiseerde shows te houden, door vuurwerkverenigingen op te richten. In deze verenigingen kunnen liefhebbers bezig blijven met vuurwerk, op een grotere schaal dan ze alleen zouden kunnen. Daarbij is de controle natuurlijk makkelijker, omdat het gebruikt georganiseerd gebeurd. Een verplichte en gratis cursus voor de leden over veilig gebruik is voor Van Sliedregt een vanzelfsprekendheid.