Onterecht vast voor moord

"De nachtmerrie is voorbij, ik denk dat het boek dicht kan. Dit is mijn toekomstige ex-advocaat. We hebben lief en leed gedeeld, we hebben een hele goede band opgebouwd." zegt Martien Hunnik over zijn raadsman  Geert-Jan Knoops , die hem de afgelopen jaren heeft bijgestaan.

Onder druk van de recherche gaf Hunnik de moord toe op Van Der Laar, maar hij was onschuldig. Uiteindelijk heeft Martien, nu een jaar na zijn vrijspraak, een schadevergoeding gekregen. "Wat mensen helemaal niet weten is dat ik, terwijl ik als winnaar uit de bus kom, ook een verliezer ben. Deze straf heeft mij mijn relatie gekost."

Martien is lang niet de enige die in Nederland onterecht vast heeft gezeten voor een misdrijf. Een overzicht van andere bekende zaken:

De twee Puttense zwagers Wilco Viets en Herman du Bois kunnen weten wat gerechtelijke dwaling is. De twee werden voor het verkrachten van en de moord op Christel Ambrosius in 1995 tot een gevangenisstraf van 10 jaar veroordeeld. In een herzieningsprocedure werden ze in 2002 vrijgesproken.

De 21-jarige kledingverkoopster Sandra van Raalten werd in een paskamer aangetroffen met een door een zakdoek gesnoerde mond en een doorgesneden keel. De kassa was geplunderd, maar de politie ging niet uit van een roofmoord. Haar vriend Rob van Zaane werd beschuldigd. Het zou een uit de hand gelopen rollenspel zijn geweest. Na een jaar kwam Van Zaane toch vrij na hoger beroep. Pas twaalf jaar later ontdekte justitie wie de echte daders waren, die allebei inmiddels overleden waren, door verschillende redenen.

Cees B. werd veroordeeld voor doodslag na het overlijden van de tienjarige Nienke Kleiss en het neersteken van de elfjarige Maikel in 2000. Cees was op het verkeerde moment op de verkeerde plek. Hij was in de buurt van het misdrijf gezien door een politieagent wiens zoontje hij ooit een keer had lastiggevallen. Cees B. legde een valse bekentenis af, maar hield vol onschuldig te zijn. Na vier jaar in de gevangenis kwam hij uiteindelijk vrij nadat door een bekentenis van Wik H. duidelijk werd dat Cees B. niet de dader was.

Bejaardenverzorgster Ina Post werd in 1986 veroordeeld voor doodslag na het overlijden van één van haar cliënten. Na vier jaar van haar zesjarige celstraf kwam ze vrij. Ze heeft altijd beweert dat ze onschuldig was, maar onder druk van de recherche heeft bekend. Pas 19 jaar later ging de Hoge Raad in herziening. In 2010, twintig jaar later, werd Post vrijgesproken.

Het ziet er niet naar uit dat justitie lering trekt uit de onterechte veroordelingen uit het verleden. Sterker nog, uit cijfers van het CBS blijkt dat het aantal toegekende schadevergoedingen aan ex-verdachten vanaf 2005 enorm is gestegen.