No camp, no registration!

Als we aankomen op het kamp bij het grensplaatsje Röszke, was het even schrikken van de leefomstandigheden op het kamp. Door de overbevolking en de steeds maar binnenstromende groep vluchtelingen, is het kamp veranderd in een stortplaats. Kinderen spelen tussen het vuilnis en de hygiëne is ver te zoeken. Ongeduldig staan de mensen in de rij om met de bus naar het registratiekamp af te reizen. Telkens als er een bus arriveert stijgt de spanning, de politie die zwaar onderbezet is kan de mensen nauwelijks in bedwang houden, waardoor er telkens kleine opstootjes plaats vinden. Kinderen, gewonden, zwangere vrouwen, allemaal staan ze in de rij om met de bussen weg te gaan. 

 We lopen het kamp op en proberen wat mensen te interviewen. In het begin gaat het moeilijk en krijg je vaak te horen dat ze geen Engels spreken. Na dagen door uitzichtloosheid op het kamp omringd te zijn, zijn de journalisten en camera's het kennelijk zat. We besluiten wat vrijwilligerswerk te doen en gaan bij een eettent staan. Veel vaders en kinderen komen daar broodjes, drinken en snoep halen voor ze de bus in gaan. Terwijl ik eten voor ze inpak vraag ik waar ze vandaan komen en waar ze naar toe willen. Uit verschillende landen zijn ze hier beland, Irak, Afghanistan, Syrië en Iran. Ramtin Tayyerani een jongen uit Iran die ik ontmoet heb wil naar Duitsland. De naam van de stad of het dorp waar hij naar toe wil kan hij niet uitspreken. Toch wil hij wel naar Duitsland toe want zijn moeder woont daar en zijn vader is in Iran gestorven, zegt hij. Ramtin wil dolgraag in Duitsland IT gaan studeren. De 15-jarige jongen die op een boot in Griekenland aankwam lacht en is positief ondanks de barre tocht op een boot met 40 mensen en hele hoge golven, die hij omschrijft. Nadat we snel van elkaar afscheid hebben genomen en ik hem op Facebook aanmeld, zoekt hij zijn vrienden op om richting de bus te gaan. Met de belofte om elkaar over 5 jaar misschien weer te zien zwaaien we elkaar uit. Even lijk ik te breken en springen er tranen in mijn ogen, de combinatie van uitzichtloosheid en de positiviteit van Ramtin wordt me emotioneel te veel. Dit is de laatste plek waar je kinderen wil tegen komen.

Grimmiger

Als de avond valt komen er steeds meer vluchtelingen aan, maar deze hebben andere plannen dan op het kamp te blijven. Als ze zich groeperen langs het spoor beginnen ze "no registration, no camp" te roepen. Ze stoppen niet bij het kamp en lopen door. De bewoners van het kamp sluiten zich bij hen aan en snel dreigt de situatie te escaleren. De politie probeert ze tegen te houden maar de menigte walst dwars door de linie heen. Enkel met wat dreigend gegil blijven de mannen in het blauw machteloos staan wachten op versterking. Verderop wordt de protesterende menigte alsnog tegengehouden en langzaam verdreven naar het kamp.

Slecht geïnformeerd

Volgens vrijwilliger Sandor Cserhan zijn de vluchtelingen bang zich te registreren om dat ze denken dat ze dan niet in een ander land asiel mogen aanvragen. Maar dit is nonsens zegt hij, de registratie is juist zo dat ze legaal door kunnen reizen. "Zonder registratie mogen ze Hongarije niet verlaten", zegt Cserhan. "Maar het is nu eenmaal zo dat als één iemand in de groep wat roept de anderen het gelijk overnemen, en uit vrees niet op hun eindbestemming te komen, proberen de illegaliteit in te gaan. Vaak proberen ze van het kamp af te vluchten en worden ze door de politiehelikopter opgespoord en teruggebracht. Nee schuddend buigt hij zijn hoofd, "het is echt triest hier", zegt hij.

Door: Wensly Francisco