Blue Planet II
heeft een prangende boodschap. De wereldzeeën, de habitat van negentig procent van al het leven op aarde, raakt verwoest. Terwijl de kijker op haast hypnotische wijze wordt rondgeleid door de oceanen, laat de serie niet onvermeld dat deze beelden eindig zijn. Denk aan de ‘plasticsoep’, maar ook de vervuiling van zeewater met verontreinigd afvalwater.
IJsbeer
Critici van natuurseries veroordelen die mooie natuurbeelden weleens. De mooie plaatjes leiden mensen af van de werkelijke problemen.
Blue Planet
II
doet het tegendeel, als we de recensies mogen geloven. (In Engeland is de BBC-serie al uitgezonden.)
Een ander voorbeeld van de natuurdocumentaire als noodklok voor klimaatverandering, is de video die afgelopen weekend rondging op het internet: die van een uitgemergelde ijsbeer die met zijn laatste krachten op zoek is naar eten. De maker van deze video,
Paul Nicklen
, wilde illustreren wat wetenschappers precies bedoelen als ze zeggen dat een dier uitsterft.
De stem van god
Wat
Blue Planet (II)
onderscheidt van de gemiddelde natuurfilm, is de aanwezigheid van Attenborough.
The Guardian
schrijft
over de kracht van ‘de stem van god’. “In een tijd waarin de expert wordt geminacht, nepnieuws welig tiert en presidenten hun beleid dicteren per tweet, is hij (Attenborough) een heilige aanwezigheid, een reddende genade.”
Afijn. Laten we toch genieten van die prachtige beelden.
Sir David Attenborough communiceert met wolven:
Of hij schept een band met baby gorilla's:
De kracht van een goede voice-over:
Het uithoudingsvermogen van de mens tegenover dat van dieren: