Hoe ver gaat de macht van de Chinese leider Xi Jinping?

De Chinese leider Xi Jinping is vorige maand aan zijn tweede ambtstermijn begonnen. Tijdens 19 ^e partijbijeenkomst van de communistische partij is zijn gedachtengoed , na unaniem instemmen van de ongeveer 2700 aanwezigen, toegevoegd aan de constitutie van de partij. Een eer die enkel voor zijn voorgangers Mao Zedong en Deng Xiaoping was weggelegd.

Met het vastleggen van de ideologie van Xi wordt een nieuwe periode van de communistische partij ingeluid. Voor de eerste keer in enkele decennia heeft China een populaire en krachtige leider. Gedurende de eerste ambtstermijn van Xi heeft de overheid zijn macht en controle vergroot op zowel binnenlands als buitenlands gebied. Dit actieve en populaire beleid van Xi werd mogelijk gemaakt door de opzienbarende economische groei in China.

Het partijcongres had één ster, dat was Xi Jinping. Wetenschappers uit onder andere New York en Californië en mensenrechten-experts durven voorzichtig te spreken van het begin van een tijdperk. Zij verwachten niet dat Xi een stap terug zal doen aan het einde van zijn tweede ambtstermijn, zoals is afgesproken na het lange en tirannieke bewind van Mao.

Xi begint zelf ook steeds meer in te zetten en te geloven in een dynastie. Zo zal hij gedurende zijn tweede ambtstermijn de greep van de partij en de overheid op de samenleving niet laten verslappen.

Een voorbeeld van de toenemende greep van de partij op de samenleving is  het ultimatum dat door de communistische partij is gesteld in de provincie Jiangxi. De provincie staat bekend om de grote armoede en de vele christenen. Als onderdeel van het plan van de overheid om de armoede in China te beëindigen in 2020 komt er een armoedefonds om mensen uit de financiële problemen te helpen. Echter, mensen kunnen alleen aanspraak maken op dat fonds als ze al hun christelijke symbolen uit huis halen en vervangen door een foto van de leider van de communistische partij: Xi Jinping.

Het ultimatum in Jiangxi is niet de enige poging van de communistische partij om hun invloed te vergroten ten kosten van religie. Ook boeddhistische gelovigen in Tibet en moslims in de westerse regio Xinjiang moesten hun religieuze symbolen uit hun huis verwijderen in ruil voor overheidssteun. Religie zou de prioriteiten van inwoners vertroebelen, het is de partij en zijn leider Xi Jinping die de bevolking zou redden, niet de profeten en goden die door de gelovigen worden aanbeden.

De communistische partij gelooft niet in een god, want het is een atheïstisch instituut. Het enige waar men in gelooft is het socialisme. Hieruit blijkt dat personen altijd ondergeschikt zijn aan de partij en het gedachtengoed. Nu Xi is vastgelegd in de ideologie van de partij, versterkt dit zijn positie als leider. Hierdoor ontstaat de gevaarlijke situatie waarin Xi en de partij elkaar versterken en ondersteunen. Dit kan resulteren in een  langdurig en totalitair regime van Xi Jinping, tot het ongenoegen van het volk.