PAUW was de late night talkshow van BNNVARA met presentator Jeroen Pauw. Het gesprek van de dag met de hoofdrolspelers uit het nieuws, live vanuit Amsterdam.
Het 'knuffelhormoon' maakt xenofoben poeslief tegen vluchtelingen
Een combinatie tussen oxytocine en positieve sociale druk verhoogt de vriendelijkheid van de meest verstokte xenofoob. Dat toont onderzoek van wetenschappers van de Universiteit van Bonn in Duitsland.
Het hormoon komt vrij bij mensen tijdens sociale en seksuele gedragingen. Het onderzoek laat zien dat het vertrouwen en generositeit bij mensen kweekt.
Oxytocine is een
neuropeptide
die als
hormoon
en
neurotransmitter
fungeert. Neuropeptide veroorzaakt vertrouwen en generositeit. Het hormoon wordt normaal gesproken vrijgelaten in het bloed en in de hersenen van mensen en zoogdieren tijdens sociale en seksuele gedragingen. Ook wordt het hormoon aangemaakt door vrouwen tijdens de zwangerschap om te helpen een hechte band met het kind op te bouwen. Het hormoon wordt afgegeven tijdens seks, waardoor het ook bekendstaat als het 'knuffelhormoon'. Het kan zelfs vrijkomen tijdens het knuffelen met een teddybeer of huisdier.
Omdat oxytocine ook een belangrijke rol speelt bij de
hechting
van opvoeder en kind, wordt het ook wel het knuffelhormoon genoemd.
Het onderzoek liet zien dat een combinatie van oxytocine en een omgeving van vrijgevige metgezellen ervoor zorgde dat de bereidheid van mensen tot het doneren van geld aan vluchtelingen werd verhoogd, zelfs bij mensen met een aanvankelijk sceptische houding tegenover vreemdelingen.
De onderzoekers van de West-Duitse universiteit claimen dat hun bevindingen mensen kunnen helpen te wennen aan het samenleven met migranten. "De gecombineerde werking van oxytocine en sociale druk kan egoïstische beweegredenen verminderen", vertelt de onderzoeksleider, professor Rene Hurlemann. "Onder de juiste omstandigheden kan oxytocine de acceptatie en integratie van migranten in de westerse cultuur vooruithelpen."
In de eerste twee experimenten lieten de wetenschappers 183 Duitse onderzoeksdeelnemers een serie van vijftig korte, authentieke levensverhalen van vluchtelingen én van autochtone mensen in nood zien. Elk verhaal, vertoond als tekst op een computerscherm, beschreef de erbarmelijke omstandigheden van deze mensen. De helft van de verhalen waren van vluchtelingen, de andere helft van Duitsers in nood.