De brief van Afghanistan-veteraan Erik Groenendijk

Beste Appie,

Waar ik moet beginnen weet ik eigenlijk niet… Er is zoveel gebeurd de afgelopen tijd. Je hebt niet alleen mij, maar ook een hoop andere mensen die jou goed dachten te kennen versteld doen staan. Ik had dit in ieder geval allemaal niet verwacht, al helemaal  niet van jou! Wat is er toch gebeurd man?!

Ik schrijf je deze brief omdat ik hoop dat je mij kan helpen met een (voor mij) groot vraagstuk, dat mij sinds Afghanistan achtervolgt en waar ik dagelijks pijnlijk mee wordt geconfronteerd. Je weet denk ik wel dat ik het heb over “het handgranaatincident” waar wij samen mee te maken hadden in de laatste week van onze uitzending in Afghanistan in 2010. Lange tijd dacht ik dat de uiteindelijk ontplofte handgranaat in onze bushmaster afkomstig was van Afghanen. Ondanks de frustratie en verontwaardiging hierover kon ik noodgedwongen het gebeurde redelijk laten rusten. Niet de stekende pijn in mijn rug die ik dagelijks heb, de dingen die ik niet meer kan zoals voetballen of een beetje stoeien met de kinderen, dat blijft moeilijk te verteren. Nooit had ik gedacht dat ik zou gaan geloven dat één van mijn maten, met wie ik maandenlang dag en nacht doorbracht en voor wie ik door het vuur gegaan zou zijn, hier iets mee te maken zou hebben. Totdat ik hoorde van de misselijkmakende moorden die jij en je broertje hebben gepleegd. Blijkbaar ben je naast de Appie zoals ik die heb leren kennen, ook een harde moordenaar. Hierdoor is iets dat ik voor onmogelijk hield, voor mij nu nog maar moeilijk uit te sluiten. Als ik alles bij elkaar optel is mijn conclusie dat jij verantwoordelijk bent geweest voor het plaatsen van de betreffende handgranaat in de bushmaster. Het heeft even geduurd voordat ik dit onder ogen kon en wilde zien.

Alles wijst in jouw richting. Naast de meedogenloze kant die je blijkbaar in je aard hebt, ook de incidenten die voorvielen in Afghanistan. Je was betrokken bij meerdere gevallen waarbij handgranaten een rol speelden. Zo had je wachtdienst in wachtpost Noord, waarna aansluitend door onze collega’s Nekkie en Vilijn geconstateerd werd dat het handgranaatkistje overhoop gehaald was en er een handgranaat ontbrak. Gelukkig voor jou kwam dit voorval door miscommunicatie uiteindelijk niet terecht bij de het kader. Een dag later zie jij zomaar een handgranaat liggen onder de softtop van de opc infantrie. Je spreekt collega Senff erover aan en loopt zonder nadenken naar de handgranaat, pakt deze op en loopt vervolgens doodleuk de ops-tent in. Hoe wist jij dat alle veiligheidspinnen nog aanwezig waren en de transportbeveiliging er nog op zat? Appie, zonder die wetenschap had je niet zo gehandeld, je weet hoe de drill gaat: BLIJF ER VANAF EN WAARSCHUW! De dag na deze vondst staat in mijn geheugen gegrift, bij jou wellicht ook. Tijdens het zoeken van mijn IPod, op jóuw verzoek, ontploft er een handgranaat in de bushmaster. Ik was de pineut, nadat je eerst Nekkie had gevraagd mee te gaan zoeken. Kennelijk was hij niet grondig genoeg aan het zoeken geweest, waardoor er niets gebeurde met de geplaatste handgranaat. Dus vroeg je iemand anders mee. Opvallend genoeg stond jij al op afstand van de bushmaster toen de handgranaat afging. Ik had minder geluk, althans ik mag blij zijn dat ik nog leef, maar mijn rug is onherstelbaar kapot en ik ben getraumatiseerd door aanvankelijk de valse beschuldigingen vanuit de Kmar en het verdriet om mijn carrière binnen defensie. Laat staan het meemaken van zo’n “ongeluk”. En dan nu de overtuiging dat jij waarschijnlijk al die tijd al hebt geweten wat er echt is gebeurd. Samen werden we beschuldigd. Maar je vond het wel prima toen uiteindelijk besloten werd de zaak te seponeren. Hierdoor kon ik ook niets meer beginnen. Einde verhaal.

Het leed is geleden. Ik heb vreselijk veel moeite met wat er gebeurd is in die laatste week in Afghanistan en de gevolgen ervan. Ik ben net 34 geworden, maar heb door mijn rugproblemen het gestel van een bejaarde. Niet zelden heb ik nachtmerries over dat moment, over jou, over de nasleep. Niet zelden moet ik met mijn boosheid en onmacht hierover zien om te gaan, omdat ik anders als een gefrustreerd wrak door het leven zou gaan. Ik hoop echt dat jij me kan helpen. Helpen om in ieder geval de waarheid kenbaar te maken, jij weet die en ik ook, alleen ben jij degene die het kan bevestigen. Mijn fysieke klachten zullen niet weggaan, maar hopelijk wel het gevoel van onrecht dat aan mij knaagt. Appie, maak alsjeblieft schoon schip en geef toe dat jij het bent geweest die de handgranaat plaatste. Ik hoop dat je met mij eens bent dat dit het minste is dat je mij kunt geven.

Erik