Bloggers over Amerika Kiest: I am een Amerikaan!

Amerika houdt de adem in. Wordt het Hillary of Trump? Op 8 november weten we het. Pauw besteedt de komende maanden volop aandacht aan de Amerikaanse verkiezingen. In de uitzendingen, maar ook op de site. Hier zullen een aantal Nederlanders die in de VS zijn voor ons bloggen, vloggen en fotograferen. Het gaat om Nederlanders die in de VS wonen of Nederlanders die daar zijn om campagne te voeren. Van L.A. tot New York. Van Chicago tot Alabama en Montana. Wat maken ze mee in hun staat en hun straat? Elke werkdag plaatsen we een nieuwe blog.

Ik mag mij sinds twee dagen officieel Amerikaan noemen. De plechtigheid was afgelopen woensdag in een groot theater in Oakland waar ik - en 1300 (dertien  honderd!) mede immigranten uit 132 (!) verschillende landen het recht tot Amerikaans staatsburgerschap toegezegd kregen. Het was een feestelijke en indrukwekkende bedoening met speeches van verschillende hoog aangestelde politici, een videoboodschap van President Obama, een zaal vol publiek die er - op uitnodiging - bij mochten zijn om deze feestelijke dag bij te wonen.

Ik moet het toegeven: het was voor mij veel emotioneler dan ik vooraf ingeschat had. Waar de voorbereiding om tot dit moment te komen vooral papierwerk en bureaucratische rompslomp is sta je daar ineens onder ede hardop met de Oath of Allegiance te beloven de Amerikaanse grondwet - The Constitution - te ondersteunen. Ik weet niet of ik de Nederlandse grondwet ooit zo grondig heb doorgenomen en tot me door heb laten dringen als ik met de American Constitution heb gedaan.

Het deed me nogal wat, was vooraf zenuwachtig, niet in de minste plaats omdat ik zoals vaak in San Francisco vooraf in de file kwam te staan en bijna te laat aankwam. Maar de filestress daargelaten - ik was vooral verrast hoe ik me emotioneel liet meeslepen door de redenen waarom ik deze stap maak. Ik doe het vooral voor mijn familie, mijn kinderen en hun toekomst in dit land. Ik kan niet langer vanaf de zijlijn toekijken hoe de politiek razendsnel dreigt om te slaan naar een zwaar nationalistisch, inhumaan, wereld dominerend klimaat. Mijn vrees - en met mij vele anderen hier in Californië - is dat Trump in no-time alles wat Obama in zijn 8 jaar presidentschap heeft opgebouwd als een olifant in een porseleinkast weer ongedaan maakt, internationaal op grote schaal vijanden zal maken en er een onverantwoordelijk, egoïstisch politiek power spelletje van gaat maken. In binnen- en buitenland.

Eenmaal klaar met de officiële plechtigheid kon je je buiten direct laten registreren als stemgerechtigde. Gelijk gedaan, geen gras over laten groeien. Tientallen vrijwilligers die in een soort van klopjacht iedereen buiten aanspreekt of ze dat registratieformulier gelijk in willen vullen. Je smeedt het ijzer als het heet is zullen we maar zeggen. En als ik zo om me heen keek herken ik niet echt veel Trump- supporters (niet één) in dit gezelschap en ik denk (lees: hoop) dat de meerderheid van deze nieuwe lichting Amerikanen met hetzelfde krachtige gevoel hun staatsburgerschap aangevraagd hebben en hun stemrecht gebruiken om dit politieke circus te stoppen.

De steun en felicitaties die ik in mijn directe vriendenkring krijg is overweldigend en hartverwarmend. Vooral als ik mijn beweegredenen aangeef worden ze extra enthousiast en spreken ze hun dank uit dat ik mijn politieke steentje wil bijdragen. Vrienden die tot tranen toe bewogen aan mij toegeven hoe zenuwachtig ze zijn, en hoe bang ze zijn dat Trump in het Witte Huis terecht kan komen en wat dat voor de toekomst van hun kinderen en dit land kan betekenen.

Ik herken die angst, dat ongeloof van 'wie in hemelsnaam gelooft het gedachtengoed van die Trump?'

Wellicht is dat de reden waarom ik ineens tijdens de officiële plechtigheid overmand door emoties stond te huilen tijdens het Amerikaanse volkslied.

Wellicht is dat reden waarom ik zo blij ben dat ik mijn Nederlandse paspoort mag behouden.

Ik kan dat over een tijdje zomaar ineens nodig hebben.