Bloggers over Amerika kiest: De ware taak van de president

Amerika houdt de adem in. Wordt het Hillary of Trump? Op 8 november weten we het. Pauw besteedt de komende maanden volop aandacht aan de Amerikaanse verkiezingen. In de uitzendingen, maar ook op de site. Hier zullen een aantal Nederlanders die in de VS zijn voor ons bloggen, vloggen en fotograferen. Het gaat om Nederlanders die in de VS wonen of Nederlanders die daar zijn om campagne te voeren. Van L.A. tot New York. Van Chicago tot Alabama en Montana. Wat maken ze mee in hun staat en hun straat? Elke werkdag plaatsen we een nieuwe blog.

De ware taak van de president  

Wat je nooit ziet op de televisie in Nederland is dat Amerikanen de deur voor elkaar openhouden. Wat je ook nooit ziet is dat als iemand in de metro zit en zij of hij hulpbehoevend is er altijd mensen zijn die hulp aanbieden bij het in- of uitstappen. Je ziet ook niet dat als iemand de winkelwagen heeft volgeladen, hij of zij hulp wordt geboden om de boodschappen naar de auto te brengen. Ik durf te wedden dat ook niemand weet dat gisteren op Rittenhouse Square, één van de meest exclusieve buurten van Philadelphia, iemand is neergeschoten omdat hij een overval wilde belemmeren. De daders renden weg na hem neergeschoten te hebben, hij ligt in het ziekenhuis en is in stabiele toestand.

Wat moeilijk zichtbaar te maken is dat, om het leven draagbaar te maken, de Amerikanen, ik incluis, zelf het initiatief moeten nemen. Een deur openhouden is ogenschijnlijk een kleine moeite, maar begrijp dat als je ’s ochtends je koffie en donut haalt en je krijgt er een vriendelijk gebaar en een glimlach bij, dan is dat een bijzonder aangenaam begin van de werkdag.

Dit is ook de reden waarom ik betrokken ben bij de voetbalclub in Camden; als niemand iets doet gebeurt er namelijk niets. Zo ben ik ook al een tijd bezig om een theater van de grond te krijgen in South Jersey, omdat er te weinig aanbod is en je niet altijd die brug over wil, of de reis naar New York wil maken om een stuk te zien. Dat voetbal gaat goed, maar het theater is moeizaam. Maar als je niets probeert gebeurt er niets, dus we gaan vrolijk verder.  

Wat interessanter is dan mijn activiteiten, en wat ook volledig onder de media-radar verscholen blijft, zijn kleinschalige initiatieven zoals de zogenaamde Eco-villages en Transition Towns. Hier “vlakbij” - dat wil zeggen: circa 45 minuten rijden - ligt het stadje Media waar een Transition Town-organisatie actief is. Ik sprak met Dr. Phil Barnes, die zijn PhD dissertatie hierover geschreven heeft. Hij vertelde me onder ander over de zogenaamde ‘Free Store.’ Hier kun je gratis boodschappen doen. Het is bedoeld voor mensen in het dorp die zich geen basisbenodigdheden kunnen veroorloven. De vakken worden gevuld door leden van de TransitionTown gemeenschap. Als de luiers op zijn bijvoorbeeld, dan gaat er een text uit en liggen de planken de volgende dag weer vol.

De ‘Time Bank’ is volgens Barnes één van de meest succesvolle programma’s. Iedereen die participeert kan werkuren ruilen. Dus een loodgieter die twee uur werkt voor iemand krijgt daar twee uren voor in de bank. Hij kan daarmee naar een deelnemende advocaat stappen en krijgt daar dan twee uur juridisch advies voor terug. Die advocaat kan dan op zijn beurt die twee uur die hij erin stopt weer inruilen voor tuinonderhoud of schilderwerk. Verder hebben ze buurttuinen, onderwijsprogramma’s en lobbyen ze bij de gemeente om een verordening aan te passen zodat ze kippen mogen houden binnen de bebouwde kom. De hele bedoeling van dit initiatief is volgens Barnes om je milieu impact op aarde zo klein mogelijk te houden. 

In LA sprak ik met Lois Arkin, zij is de oprichter van het LA Eco Village. Dit is een echte ouderwetse commune met strikte regels en een prachtige tuin. Je kunt hier goedkoop wonen, het ligt op de rand van Koreatown, maar je moet dan wel meehelpen met de winkel, in de tuin of de “bicycle shop.” Ze hebben hier verder ook een ‘Time Bank’, een ‘Food Coop’ en andere initiatieven. De LA Eco Village is onderdeel van een wijdverspreid netwerk dat je kunt vinden onder de naam ‘Intentional Communities’. Mocht je je afvragen waar alle hippies gebleven zijn heb je hierbij het antwoord. (Ook een manier om goedkoop op vakantie in Amerika te gaan trouwens - als je niet vies bent van werk.)

Arkin vertelde dat ze de afgelopen jaren met name op het terrein van de gezamenlijke besluitvorming, veel vooruitgang hebben geboekt. Ze kan uren vertellen over de vele conflicten die ze heeft moeten uitvechten (blowen is verboden daar - in een Eco Village!) maar dat ze langzamerhand een model heeft gevonden dat werkbaar is. Iedereen die weleens in een commune heeft gewoond kan daar over meepraten.

Het “echte” Amerika is een mierenhoop van 325 miljoen mensen waarvan een kwart, volgens het ‘Bureau of Labor Statistics’, georganiseerd vrijwilligerswerk doet. En dan hebben we het nog niet eens over de mensen die voor anderen zorgen, een bedrijfje aan het beginnen zijn in hun garage, of de kinderen van de buren aan het rondrijden is. Niet alleen houdt de Amerikaan ervan het heft in eigen handen te nemen, zij/hij heeft als burger veel macht; je hebt zeggenschap in het onderwijs, hoeveel lokale belasting je betaalt, maar ook wie de plaatselijke politie en brandweer leidt en, in sommige counties, wie rechtspreekt.

De belangrijkste taak van de president is niet om het politieke discourse naar haar hand te zetten, maar om het leven zoals de Amerikaan dat wil leiden te waarborgen. Daarom zal zij de eed afleggen om de Grondwet te allen tijde te verdedigen, niet het presidentschap, niet de overheid, maar de “onvervreembare” rechten die elke burger heeft om te leven in vrijheid en het hebben van geluk na te mogen streven: