Sterf niet met me mee maar doe er iets mee
Onderstaande tekst is een deel van de eindbrief van Jip (seizoen 4).
Wauw, wat is dit een mooie, bijzondere dag zeg!
Niet omdat ik dood ben, maar omdat jullie allemaal hier zijn. Of je nou dichtbij of ver weg van mij staat, Een goede vriend bent van mijn familie of dat jij hier bent om iemand in het publiek bij te staan, komen naar een herdenkingsceremonie doet men vanuit liefde. Dat betekent dat hier een zaal vol liefde zit. Dus bedenk goed dat de rede waarvoor je hier bent niet voor mij, mijn familie of mijn vrienden is. Nee, jij bent hier omdat je open staat om liefde te geven.En het allermooist van liefde geven aan een dooie is dat je niks van mij terug verwacht. Kortom, jullie liefde is onvoorwaardelijk.
Vele van jullie weten dat ik van bevestiging houd. Ik moet bekennen dat mijn geldingsdrang zo groot is, dat deze zaal misschien niet groot genoeg is geweest. Ik heb altijd al de wereld willen verbeteren, dus is deze zaal mijn laatste kans om mijn missie op aarde voort te laten leven. Er is voor mij 1 ding dat ik ieder mens gun. Een open blik op het leven als de ultieme vrijheid.
Ik kan alleen maar vertellen wat vrijheid voor mij inhoud, dus dat ga ik ook doen. 1 december 2011 vertelde de dokter dat ik dood zou gaan aan mijn kanker. En tot de dag van vandaag heb ik mij nog nooit zo vrij gevoeld. Dit gevoel van vrijheid is niet het omdat ik niet wil leven en blij ben met mijn dood. Zeker niet. Maardesondanks ben ik wel blij om mijn dood! Ik heb namelijk deze laatste maanden mogen ervaren dat ik zelf mag invullen hoe ik met mijn dood wil omgaan. Mijn keuze is gevallen om met vreugde, verbazing en een glimlach jullie hier samen te laten komen. En ja, er is nog steeds plek voor verdriet, boosheid en angst. Alleen laat vandaag een dag zijn om te laten zien dat emoties komen en gaan. De vrijheid om verdriet, boosheid of angst even los te laten is voor mij het grootste geheim wat ik in mijn leven heb ontdekt. En het werkt ook nog is de andere kant op. Vreugde, verbazing en een glimlach zijnemoties die gaan en weerterugkomen. Dus als er na vandaag een moment is dat jij jouw vreugde even mist, denk dan aan het gedicht wat ik jullie zal voorlezen:
Kom aan waar je vertrok met de korrel van de kern als je vermogen. Ontspan je in het nu-moment. Ontspan je met de dood waar je aan went. Ontspan je wanneer de hoop is vervlogen. Worstel niet met de dingen die verkwijnen: Laat ze komen en gaan want ze verdwijnen. Alles verandert de hele tijd - dat is het parool voor de mensheid.
Dit is de ultieme vrijheid voor mij.
“ dus wees vrij om te lachen wanneer iedereen vind dat je zou moeten huilen en huil tranen van geluk wanneer je iedereen lacht”
Ik heb een verzoek. Ik wil niet dat jullie allemaal langs mijn kist lopen of mijn ouders allemaal een condoleance handje gaan geven. Dat jullie hier allemaal zijn is al genoeg bevestiging van jullie medeleven. Wat ik mooi zou vinden, en dit heb ik gejat van een andere herdenkingsceremonie, dankjewel Myrna. Ga allemaal staan en als nagedachtenis aan mij en de energie waarmee ik in het leven stond, vraag ik jullie om je handen blauw te klappen en de longen uit je lijf te joelen voor mijn ouders, mijn broers en voor jezelf. (terwijl zij mijn kist naar buiten dragen).
Sterf niet met me mee maar doe er iets mee. Als je iets doet met de leegte en het verdriet wat je voelt, dan is niet alles voor niks geweest. Tijd is je meest kostbare bezit. Als je beseft dat tijd het enige is dat opraakt dan ga je niet lummelen bij een of ander stom bedrijf, dan doe je iets wat je hart je ingeeft.
