LFL: "Toch voelt het niet alsof mijn lichaam mij in de steek heeft gelaten"

In de rubriek Lust for Life laten we mensen in gastblogs aan het woord over een bepalend moment in hun leven waarin ze hun Lust for Life hebben gevonden. Want als we bij Over Mijn Lijk één ding weten dan is het wel: LEEF! Dit keer: Rianne.

Eindelijk samenwonen, werkzaam als fysiotherapeut, masterstudie, sociaal leven en reizen. Het jaar 2022 was leuk maar best druk. Dat merkte ik al vanaf de zomer. Ik was langere tijd oververmoeid, emotioneel en kreeg vanaf november een blijvende spierpijn in mijn nek die zorgde voor weinig slaap. 
Er ontplofte een ‘bom’ met Kerst: ik kwam thuis te zitten van mijn werk en ontdekte een paar dagen later rechts een soort knikker in mijn nek. Toen begonnen er wat dingen op zijn plek te vallen. Waren het wel burn-out klachten? Of speelde er wat anders in mijn lichaam? Ik begon mij zorgen te maken en ben naar de huisarts gegaan.

Ondanks mijn angst voor kanker, werd mij geadviseerd twee à drie weken te wachten. De opgezette lymfeklier voelde niet zorgwekkend en kon meerdere oorzaken hebben. Ik ging akkoord, maar bij thuiskomst bleven de alarmbellen rinkelen in mijn hoofd. Door mijn medische achtergrond kon ik mij niet voorstellen dat de spierpijn zo heftig bleef. De spieren leken strak te staan rondom de knobbel in mijn nek. Inmiddels moest ik elke avond met paracetamol of ibuprofen in slaap komen. Ik belde nog geen anderhalve week later de huisarts. De knikker werden knikkers en vormden een dikke bult in mijn hals en keel. Ik kreeg last van benauwdheid. Alles in mij zei: dit is niet goed! De huisarts verwees door naar het ziekenhuis voor vervolgonderzoeken. Bloedonderzoeken, echo, biopt, PET-scan en een bezoek bij de hematoloog. Ik ben niet iemand die snel zegt dat het niet goed met mij gaat. Maar nu kwam ik er niet onderuit. 

De hematoloog belde of ik naar het ziekenhuis wilde komen. Ik dacht meteen: ‘Ze gaan je niet laten komen bij goed nieuws’. Vrijdag 10 februari 2023 kreeg ik de diagnose ‘ziekte van Hodgkin’, lymfeklierkanker stadium II. Op dat moment zakte de grond onder ons vandaan. Ik schoot meteen in een overlevingsstand, vroeg van alles aan de arts, terwijl mijn vriend zichzelf zittend in de stoel probeerde te houden. ‘Ga ik dit overleven? Hoe moet ik dit mijn ouders, zusje, familie en vrienden vertellen? Ik ben 28 jaar.. sportief, net weer fit na knie operaties, nooit gerookt, weinig gedronken. Hoe dan? Kan ik nog wel sporten? Gaat mijn haar uitvallen? Kan ik nog op skivakantie.. lekker belangrijk Rianne.. ’ Maar dit en nog veel meer speelt meteen door je hoofd. 

Tekst gaat door onder de foto

Mijn vriend beschreef het als #rollercoaster: ik wist nog geen 2 weken dat ik Hodgkin had en binnen een paar dagen moest van alles geregeld worden om chemo te starten. Ik zat dagen achter elkaar in het ziekenhuis voor planbespreking, intake met verpleegkundige op de chemo-dagbehandeling, de radioloog voor o.a. een bestralingsmasker en de gynaecoloog. Dinsdag 28 februari jl. startte de eerste chemo en daarmee het behandelplan. Hier zit ik nu middenin.

Toch voelt het niet alsof mijn lichaam mij in de steek heeft gelaten. In tegendeel, mijn lichaam probeerde al die tijd signalen te geven, die ik gelukkig doorkreeg. Ik ben mijn lichaam juist dankbaar.

Tekst gaat door onder de foto

Het enige wat ik voor mijn gevoel kan doen, is er nu alles aan doen om fit te blijven en mijzelf door de behandelingen te slepen. Ook al is er regelmatig emotie over kaal worden en mogelijke kans op verminderde vruchtbaarheid: de vechtmodus is niet meer uitgegaan. Ik ben een doorzetter, kan de situatie redelijk nuchter bekijken en heb dit omgezet naar een positieve, krachtige modus. Ook met hulp van een psycholoog en veel mensen om mij heen. Op de bank hangen met een dekentje heeft voor mij geen zin. Al is dit soms wel nodig. Emotie laat ik zeker toe, want dat komt met vlagen en houd ik niet tegen. Maar ik probeer het te benaderen als een Olympische Triatlon waar ik niet voor getraind heb. Deze uitdaging ga ik aan! Mij is verteld dat ik 90 tot 95% genezingskans heb, ik ga hier de volle 100% voor! Ik sta versteld hoe sterk mijn lichaam is en probeer de balans zo goed mogelijk te houden tussen rust en beweging. Aanvankelijk was het per dag zoeken wat in aankon maar met opbouwen en goed luisteren naar mijn lichaam, heb ik uiteindelijk weer 10 km hardgelopen!

Wat ik wil meegeven is dit: luister naar je lichaam en praat erover! Niet twijfelen en liever een keer te veel checken. Ik ben mijzelf dankbaar omdat ik er voor mijn gevoel snel bij ben geweest. Mogelijk helpt dit mij overleven en het beperken van restschade door o.a. chemo en bestraling.

De muziek van Coldplay helpt mij bij verwerken en zij komen deze zomer naar Nederland, dat is voor nu mijn stip op de horizon. Ik weet niet hoe mijn toekomst er uit gaat zien, maar ik durf wel vooruit te blijven kijken.