LFL: "In die laatste weken viel het me nog meer op hoe ze kon genieten van de kleine dingen."
In de rubriek Lust for Life laten we mensen in gastblogs aan het woord over een bepalend moment in hun leven waarin ze hun Lust for Life hebben gevonden. Want als we bij Over Mijn Lijk één ding weten dan is het wel: LEEF! Dit keer: Kelly over haar zus Nicole.
In maart 2021 merkten mijn ouders dat mijn zus Nicole wat begon te sukkelen. Ik benadruk mijn ouders, want mijn 8 jaar oudere zus is geboren met een lichamelijk en mentale beperking en niemand kende haar zo goed als zij. Nicole en haar beperkingen beïnvloedde niet alleen het leven van mijn ouders maar ook het leven van onze oudere broer en mezelf. Ze was het middelpunt van ons gezin. Begrijp me hierin niet verkeerd, we deden dit met veel liefde en plezier en we zouden het zo opnieuw doen als we de tijd terug konden draaien.
Terug naar maart 2021. En zoals gezegd “sukkelen”, wat was er aan de hand? Die vrolijke Nicole was er niet meer en daarbij at ze minder, sliep ze slechter en jammerde ze van de pijn. Na een tijdje aan te kijken en door bezorgde telefoontjes van de dagbesteding, toch eens thuis gehouden en de huisarts langs laten komen. Na wat lichamelijke onderzoeken leek er niks aan de hand te zijn. Misschien toch maar een aantal dagen thuishouden en uitrusten. Zo gezegd zo gedaan, maar haar situatie verbterde niet. Opnieuw de huisarts laten komen, bloed geprikt maar ook daar kwam niks uit. Tot begin april. Haar benen werden slapper (ondanks dat zij rolstoel gebonden was, was ze erg sterk in haar benen), plaste minder en kon niet meer slapen van de pijn. Dan toch maar richting de spoedeisende hulp. Daar werden onmiddellijk allerlei onderzoeken gedaan en 2 dagen later wisten we dat ze kanker had. Hoezo kanker? Ze was nog maar 38 jaar en hoezo hebben wij nooit eerder iets aan haar gemerkt? Aan het einde van die week wisten we al dat ze haar niet meer konden helpen, de kanker was al te vergevorderd.
Het enige wat we nog wilden, was dat ze zo snel mogelijk pijnvrij was en naar huis kon komen. Dat gebeurde ook. In de 8 weken dat ze thuis was ben ikzelf ook thuisgebleven. Dit kon door mijn verpleegkundige achtergrond en daardoor voor haar te zorgen en mijn ouders te ondersteunen waar nodig was. Maar anderzijds ook voor mijn eigen verwerkingsproces. In die 8 weken viel het me nog meer op hoe ze kon genieten van de kleine dingen. Spelletjes spelen op haar tablet, blokjes kaas of een zakje chips eten, bezoekjes van familie en vrienden, de dagbesteding die voor haar muziek kwam spelen of gewoon bij haar zijn en niks zeggen. Wat mij ontzettend heeft geholpen in het rouwproces, is dat ik geen enkel moment van haar zijde ben geweest na en tijdens haar overlijden. Naast haar bed staande voelden we letterlijk het leven uit haar lichaam glijden. Alsof het zo moest zijn, was het ook nog eens een heel woelige nacht. Een flits met de daarbij behorende knal onweer en ze blies letterlijk haar laatste adem uit. Samen met mijn moeder en nicht zijn we nadien mee naar het mortuarium gegaan en hebben we ze voor een laatste keer gewassen. Dit om haar zo knap mogelijk naar huis te kunnen laten gaan. Als laatst hebben we onze Nicole zelf nog in haar kist gelegd en mee begeleid naar het crematorium. Na een emotionele viering hebben we haar in intieme kring naar de verbrandingsoven begeleid.
Na haar overlijden heeft ze me wel doen inzien dat er meer is in het leven dan alleen maar vooruitgaan, presteren, werken, huishouden enz. Zo kan ik mezelf niet meer druk maken over het werk of wat anderen over me zouden kunnen denken. Maar kan ik meer genieten van een avond tv kijken of achter de tablet te zitten, maar ook van mijn gezin en vind het fijn dat ik toch, ook al is hij nog zo klein, kenmerken van ons Colleke zie in mijn zoontje van 1 jaar. Het klinkt misschien raar, maar voor mijn gevoel laat ze toch af en toe iets weten. Een vogeltje dat je blijft volgen. Of zoals in oktober dit jaar waren wij 2 jaar getrouwd en hoe grauw het weer ook was, dat er plots een regenboog door die donkere wolken verscheen. Zoals ik mijn verhaal al begon:” Ze heeft altijd in het middelpunt van ons leven gestaan en dat zal ze ook altijd blijven!”
