LFL: "Ik leef verder met mijn ouders in mijn hart"
In de rubriek Lust for Life laten we mensen in gastblogs aan het woord over een bepalend moment in hun leven waarin ze hun Lust for Life hebben gevonden. Want als we bij Over Mijn Lijk één ding weten dan is het wel: LEEF! Dit keer: Remco.
Vanaf een jonge leeftijd leerde ik dat het leven niet altijd vanzelfsprekend was. Mijn moeder kreeg de diagnose borstkanker toen ik 6 jaar oud was. Na vele zware behandelingen en chemotherapieën leek het de goede kant op te gaan. De kanker was een aantal jaren weg. Helaas kwam deze, toen ik 16 jaar was, in uitgezaaide vorm weer terug. Dit was een harde klap voor ons gezin. Mijn moeder was terminaal verklaard. De artsen konden alleen nog maar levensverlengde behandelingen geven. Drie jaar later gebeurde ineens het ondenkbare; mijn vader werd midden in de nacht onwel en overleed in mijn bijzijn. Ik was toen 19 jaar. Niemand had verwacht dat hij eerder dood zou gaan, want alle ogen waren gericht op mijn moeder. Het plotselinge verlies van mijn vader zorgde ervoor dat mijn moeder, zus en ik achterbleven met veel vragen, verdriet en onmacht. Na enkele jaren onzekerheid, veel ziekenhuisbezoeken en steeds intensievere mantelzorg overleed mijn moeder toen ik 25 jaar was. Ineens geen ouders meer, geen thuis meer.
Tekst gaat door onder de foto
Door deze beide verliezen was ik lange tijd zo opgeslokt door het verdriet, dat ik bijna niets anders kon dan mij identificeren met mijn verdriet. Ik was het verdriet, ik was het gemis. Ik wist niet goed hoe ik met al deze nieuwe emoties en angstige gedachten om kon gaan. Daarnaast verwachtte ik van de mensen om me heen dat ze wel zouden weten hoe ik me voelde en hoe ze met mij om moesten gaan. Maar het was voor iedereen en nieuwe ervaring.
Gelukkig had ik veel liefdevolle mensen om mij heen. Een bijzonder sterke zus, een waanzinnig liefdevolle en steunende vrouw, een hechte familie en schoonfamilie en een vriendengroep die als een leger om mij heen stond. Daarnaast heb ik ook professionele hulp gezocht. Hier leerde ik mijn verdriet te omarmen en daar de tijd voor te nemen als dit nodig was. Ik ging door therapie steeds meer inzien dat ik meer was dan mijn verlies en rouw.
Tekst gaat door onder de foto
Ik heb tijdens mijn rouwproces met veel verschillende mensen gepraat, maar er was altijd één ding wat ik miste; iemand die iets vergelijkbaars had meegemaakt, iemand die me kon vertellen hoe een rouwproces eruitzag, wat ik kon verwachten en of alles wat ik voelde en doormaakte wel normaal was. Pas na langere tijd sprak ik iemand van mijn leeftijd die ook een dierbaar persoon was verloren. Voor het eerst zei iemand tegen mij ‘ik begrijp je’ en ‘ja, dat heb ik ook gehad’. Ik voelde me voor het eerst echt begrepen en gezien. Uiteindelijk is dit gevoel de fundering geworden voor mijn eigen coachpraktijk.
Echter, ik realiseerde me dat er meer nodig is dan alleen lotgenoot zijn om cliënten goed te kunnen begeleiden. Daarom begon ik met het volgen van verschillende coachopleidingen.
Door het vertrouwen van belangrijke mensen om mij heen heb ik in 2018 de stap durven zetten om, naast mijn toenmalige baan, te starten met de begeleiding van jongeren en jongvolwassenen. In 2021 heb ik mijn baan opgezegd en ben ik volledig mijn droom achternagegaan.
Tekst gaat door onder de foto
Tijdens de sessies met mijn eigen therapeut heb ik destijds gezegd; over een paar jaar wil ik in jouw stoel zitten, een coachpraktijk hebben voor jongeren en jongvolwassenen. Het is nu precies 5 jaar later en ik heb een eigen coachpraktijk in Amsterdam met speciale aandacht voor rouw, verlies en tegenslag. Mijn voormalige therapeut is inmiddels mijn supervisor geworden onder wiens vleugel ik mee mag vliegen en de fijne kneepjes van het vak leer. Daarnaast ben ik momenteel bezig met een 3-jarige opleiding tot therapeut om mij steeds meer te verder te verdiepen in dit prachtige vak. Ik kan nu al het mooie dat ik heb geleerd en aangenomen doorgeven aan mensen die dat nodig hebben.
Iedereen heeft het in zich om negatieve ervaringen om te zetten in iets positiefs. In mijn praktijk zie ik elke dag weer de veerkracht die mensen in zich hebben. Dit betekent niet dat uit alle negatieve gebeurtenissen de silverlining gehaald moet worden. Het leven is soms ook oneerlijk, verdrietig en zit niet altijd mee. Het mooiste is als alle gevoelens, emoties en gedachten er dan gewoon even mogen zijn en niet hoeven worden vermeden. Om hulp vragen als het niet meer gaat betekent niet dat je opgeeft, maar dat je weigert op te geven.
Tekst gaat door onder de foto
Ondanks dat mijn ouders nu een aantal jaar geleden zijn overleden draag ik de rouw en het verlies nog elke dag met mij mee en komt dit soms weer boven op belangrijke momenten, zoals ons huwelijk of de geboorte van onze dochter. Ik houd de emoties dan weer eerst goed vast en maak er ruimte voor, voordat ik het weer loslaat. Zo integreer ik het verdriet en leef verder met mijn ouders in mijn hart.
