LFL: "Ik was erop gebrand om uit de elektrische rolstoel te komen"
In de rubriek Lust for Life laten we mensen in gastblogs aan het woord over een bepalend moment in hun leven waarin ze hun Lust for Life hebben gevonden. Want als we bij Over Mijn Lijk één ding weten dan is het wel: LEEF! Dit keer: Marianne.
Op mijn 17e kreeg ik een kopstaart botsing terwijl ik bij mijn toenmalige vriendje en zijn moeder in de auto zat, daar liep ik een whiplash op. En dat bovenop aangeboren kyfose en scoliose. Dankzij dit ongeluk moest ik de opleiding stoppen die ik volgde om 1,5 jaar te revalideren en hield ik flinke vermoeidheid, hoofdpijn, snel overgevoelig voor licht en motorische klachten over.
Na de revalidatie ben ik de opleiding laboratoriumtechniek begonnen en besefte al snel dat ik meer uitdaging wilde. Daarop maakte ik de keuze om het toelatingsexamen te doen voor de HLO studie Biologie en Medisch Laboratorium Techniek. Ik kon mijn geluk niet op toen ik het telefoontje kreeg met het goede nieuws dat ik het examen succesvol had afgelegd en werd toegelaten tot de opleiding! Het eerste jaar bestond vooral uit plezier maken en studeren. Ik ging op kamers en had een bijbaantje in één van de vele kroegen in Leiden. Al snel begon mijn onhandige aard op te vallen, ik struikelde snel, liet makkelijk glazen uit mijn handen vallen en tijdens praktijkvakken ging pipetteren niet makkelijk. Toen in het voorjaar van 2006 mijn klachten begonnen toe te nemen en ik ook moeite kreeg met lopen en veel pijn had, dacht ik eerst instantie aan een opstapeling van het studeren, whiplashklachten en de kyfose scoliose. Na weken van rust en ziek thuis zitten verslechterde de klachten flink en werd ik door de huisarts doorverwezen naar de chiropractor. Maar al snel woonde ik weer terug bij mijn moeder en had ik mijn bijbaantje opgezegd.
Toen mijn situatie verslechterde maakte mijn huisarts een afspraak voor een MRI. Op de middag van de scan bezocht ik met mijn moeder nog een kennis op de afdeling neurologie en zei “wacht maar, voor de dag voorbij is, lig ik naast je!” Bij thuiskomst ging de telefoon al over en moesten direct terug naar het ziekenhuis. Die avond lag ik inderdaad in de kamer naast hem. Alleen vlagen van het gesprek met de neuroloog zijn me bijgebleven, er was een gezwel aangetroffen in mijn ruggenmerg van 1cm bij 4cm. Direct voelde ik mij overweldigd door de gedachte dat dit gezwel niet mijn leven ging bepalen, er was immers nog zo ontzettend veel dat ik uit het leven wilde halen. Dat gezwel ging daar echt niet zomaar tussenkomen! Kort daarna diende zich een volgende verassing aan, in februari 2007 bleek ik zwanger. Wat een schrik, maar tegelijkertijd wist ik zeker dat ik mijn kindje wilde houden. Mijn lichaam was duidelijk ook in staat om iets prachtigs te laten groeien. Ook stond het besluit vast om mijn studie voor te zetten, ik had immers mijn passie gevonden en droeg de grootste motivatie ooit mee in mijn lichaam. Op 26 oktober 2007 werd mijn zoon Nori geboren!
In februari 2009 onderging ik mijn eerste operatie en werd de tumor grotendeels verwijderd, na 2 spannende weken wachten kregen we de uitslag. Een ganglioglioom had zich gevormd diep in mijn ruggenmerg en kon helaas niet volledig worden verwijderd. Na deze operatie mocht ik, na 5 dagen in het ziekenhuis, thuis verder herstellen en belandde ik op de wachtlijst voor een klinisch revalidatietraject. Gedurende deze heftige periode, weg van mijn 1-jarige zoontje, was ik erop gebrand om uit de elektrische rolstoel te komen en vond ik het belangrijk om in het revalidatiecentrum door te studeren. Ik was bang om mijzelf te verliezen in een neerwaartse spiraal en wilde meer voor Nori. Mijn relatie is in deze periode helaas stukgelopen en Nori vond een stabiele, liefdevolle thuisbasis bij mijn ouders.
Inmiddels is het 2022, ben ik 38 lentes jong en heb ik 7 operaties in 11 jaar tijd aan mijn rug ondergaan, de nodige revalidatietrajecten afgerond, mijn HLO BASc Moleculaire Biologie behaald, getrouwd, nog een kind gekregen, een scheiding overleefd en ben ik ontzettend gelukkig met mijn liefdevolle vriend Daniël en ons prachtig, samengesteld gezin! Natuurlijk draag ik mijn rugzakje aan fysieke en mentale littekens mee. En geef ik ruimte aan verdriet en de soort van terugkerende rouw van “would’ve, could’ve, should’ve”, aangezien mijn leven inmiddels toch meer beperkt wordt door de tumor dan dat ik voor ogen had. Door de jaren heen is de vermoeidheid toegenomen, datzelfde geldt voor de chronische pijn waarvoor ik iedere 3 maanden intensieve behandelingen onderga. Maar daarnaast voel ik ook dagelijks dankbaarheid en een intense waardering voor het leven, ook voor MIJN leven en iedereen die daar in de meest positieve en liefdevolle zin deel van uit maakt!
Door de jaren heen heb ik met vallen en opstaan geleerd om mijn hart en gevoel te volgen, hoe spannend het soms ook voelt! Dankzij mijn tumor heb ik echt geleerd om in mezelf te geloven. Al meerdere keren heb ik met vurige motivatie het tegendeel bewezen toen revalidatie behandelaren mijn doel om te kunnen lopen niet realistisch vonden. En heb ik als VBO scholier wel mijn Bachelor behaald terwijl ik actief de strijd aanging met mijn tumor en moeder werd. Nadien heb ik ook de nodige papieren behaald om als vrijwilliger ervaringsdeskundige mijn rugzak in te zetten om anderen te helpen en heb ik mijzelf de cursus creatief schrijven cadeau gedaan voor als revalidatie afgerond is. Tot slot wil ik afsluiten met een luide ‘I LOVE YOU’ naar mijn lieve kiddies en iedereen die dicht om mij heen staat. Jullie vormen een enorme bron van kracht en motivatie en ik ben jullie eindeloos dankbaar!
