LFL: "Chemo’s of bestralingen: op hoge hakken en lippen gestift. Daar ging mijn moeder!"
In de rubriek Lust for Life laten we mensen in gastblogs aan het woord over een bepalend moment in hun leven waarin ze hun Lust for Life hebben gevonden. Want als we bij Over Mijn Lijk één ding weten dan is het wel: LEEF! Dit keer: Lieke.
Ik weet het nog goed. We zaten in de auto onderweg naar Oostenrijk, onderweg maakten we een pitstop. Benen strekken, iets eten en drinken. Van een normale pitstop ging het in een fractie van een seconde over naar een rot pitstop. Mijn moeder kreeg telefoon en ik zag aan haar gezicht dat er iets was. Maar ze vertelde mij nog niks. Eenmaal weer onderweg is zij op het internet dingen gaan opzoeken. Iets wat ik per ongeluk zag. Zal het? Zal mijn moeder kanker hebben? Dat kan toch niet… Niet mijn moeder! Eenmaal aangekomen op de camping werd mij nog steeds niets verteld en ik durfde er ook niet naar te vragen. Een paar dagen later heeft mijn moeder toch vertelt dat ze die klote ziekte had, ze werd gediagnostiseerd met borstkanker. Maar ja, borstkanker….Dat heeft zoveel betekenissen. Wat voor kanker is het? Is het te genezen? Allemaal vragen die door mijn kop spookte maar dat waren ook vragen waar we nu nog geen antwoord op hebben. Want zoals de dokter al had aangegeven, meer wisten ze nog niet. Genieten van de vakantie, dat is wat op de planning stond en verder.. Dat zien we daarna wel. Bij thuiskomst hebben we de rest van de familie en vrienden ingelicht. Daarna begon de medische molen. Foto’s maken, scans maken en dan nog dagen in spanning zitten. Op vrijdag kregen we de uitslagen van de scans en foto’s. En het hoge woord was eruit. Mijn moeder heeft kanker.
Wie was nu eigenlijk mijn moeder? Mijn moeder was een mooie vrouw met ontzettend veel doorzettingsvermogen, wat een rode draad was in haar leven. Ze wilde veel bereiken, werk, sporten, liefde. Noem het maar op! Van weekendjes weg, shoppen of heerlijk lui op de bank. Ze wilde en deed het allemaal. Dat ze zoveel doorzettingsvermogen had, was ook te zien in de jaren dat ze ziek was. Iedere keer bleef ze vechten! Chemo’s, bestralingen of een controle afspraak. Op hoge hakken, lippen gestift. Daar ging ze weer! Altijd met een lach op haar stralende gezicht!
Er volgde heel veel chemo’s, bestralingen en zelfs een operatie. En ook na die operatie liet ze iedereen verbazen. Zonder make-up op de bank in een lelijke pyjama? Dat zag mijn moeder echt niet zitten. Natuurlijk niet in vol ornaat maar een make-upje, labello en toch wel wat vorm in de haren was het ook prima.
Goed nieuws, slecht nieuws: we hebben het allemaal gehad. Maar we gingen door, samen, met elkaar en alle andere lieve mensen om ons heen. Doordat we er samen keer op keer voor gingen heeft dat onze band nog sterker gemaakt. Keer op keer bleef ik naast haar staan. Goede of slechte dagen, helaas horen ze er bij deze klote ziekte allemaal bij. Wel haar? Geen haar? Eén borst of twee borsten? Mijn moeder is en blijft mijn moeder. Er kwamen veel zware periodes langs maar met de steun die wij hebben gekregen van familie en vrienden, bleven wij keer op keer positief.
De band tussen mij en mijn moeder was heel speciaal: ik kon alles tegen haar zeggen. De leuke dingen maar ook de mindere dingen. En dan, ineens na ruim twee jaar hard vechten tegen die klote ziekte, is zij er niet meer. Mijn moeder, mijn allerbeste vriendin, mijn steun en toeverlaat: ineens sta ik daar zonder haar.
Je kan er op dat moment wel even bij stil staan, maar ineens moet je weer van alles. Naar school, werken, sociale dingen doen. Dingen waar je écht geen zin in hebt….Maar je moet! Al die tijd ben ik blijven doorrennen, tot nu. Nu wordt het toch een blok aan mijn been. Ik merkte dat ik me steeds meer afzonderde. Veel op mijn kamer, kort lontje. Dat ben ik niet. Er over nadenken wat het dan wel kan zijn. Hulp vragen, dat is iets wat ik niet doe… Maar ik ben eindelijk gaan ingezien dat ik dit niet meer alleen kan. Ik ben allesbehalve een goeie prater en heb lang moeten nadenken wat ik het beste kan gaan doen.
Ik heb aan de bel getrokken bij mijn vader, maar ook bij mijn twee tantes, de zusjes van mijn moeder, die er altijd voor mij zijn en dit ook blijven doen! De band tussen mij en mijn tantes is wel echt verbeterd en dat vind ik misschien nog wel het mooiste van wat ik bereikt heb in deze afgelopen twee jaar. Wij zullen er altijd voor elkaar zijn waar en wanneer we dat nodig hebben of vinden. Ik kan ze altijd bellen of appen. Vragen over school, vriendjes, opleiding noem maar op. Als ik advies nodig heb, weet ik dat ze er zijn. Speciale datums zorgen we dat we samen zijn, verjaardag van m’n moeder, haar sterfdag. Het blijven moeilijke dagen maar samen zijn, betekent veel en dat doet goed. We drinken een wijntje samen en proosten op mama. Met haar levensmotto: “proost op het leven”.
