Genoten, gestreden en liefgehad

Ze was niet bang om te sterven, niet bang om het leven los te laten. Maar de tranen die ze liet waren omdat ze ons niet los wilde laten.

Ze was een sprankelende jonge meid in de bloei van haar leven. Ze zat in de levensfase waarin ze zich ontwikkelde tot volwassen vrouw. Op zoek naar haar doelen in het leven en haar dromen voor de toekomst. De wereld leek aan haar voeten te liggen. Totdat ze ontdekten dat Gerrianne een zeldzame vorm van kanker had. Haar wereld stortte in... 

Ze deed zich beseffen dat de wereld die zij voor ogen had, voor eens en altijd zou veranderen. En niets was minder waar. Al snel volgde de operaties, chemo's en bestralingen en zonder klagen bewandelde zij de weg naar herstel. Inmiddels was ze haar haren verloren door de gevolgen van de chemo en was haar lichaam vermoeid van de vele behandelingen en tegenslagen. 

Het liefst ga ik de moeilijke herinneringen uit de weg en sta ik stil bij alle mooie momenten. Maar deze twee tegenpolen schetsen alleen samen een compleet beeld van de situatie. Gerrianne was ziek, maar het machteloos toekijken wanneer zij het uitschreeuwde van verdriet of pijn ging door merg en been…

We konden haar alleen maar vasthouden, steunen en onvoorwaardelijk liefhebben. Zowel haar lichaam als haar ziel was getekend door de oneerlijke strijd. De littekens vertelden haar verhaal, waaronder haar ene been die dunner was als de ander en haar voet was deels verlamd, waardoor ze in onze ogen een parmantig loopje had.

Het ziekenhuis werd al snel een tweede huis voor Ger. Ondanks dat dit een plek is waar je liever niet bent, creëerde dit voor haar ook een soort veiligheid. Mijn schoonmoeder maakte het altijd gezellig, ze nam lampjes mee voor de lange donkere avonden en Ger nam de belangrijke cadeautjes mee die ze had gekregen van ons als broers en schoonzussen.

Kaartenmaakster Leonie
Aan de muur van het ziekenhuis hing een groot bord met allemaal kaarten en aan het einde van haar bed waren vele heliumballonnen geknoopt. Maar in het ziekenhuis is veel verdriet. Een meisje genaamd Leonie die op haar afdeling lag maakte kaarten voor het goede doel. Ze had maar één arm door de gevolgen van haar ziekte, maar zat heerlijk op haar bed te knutselen om andere mensen weer te helpen.

Gerrianne en zij praatte weleens en door hun ziekte was er al snel een band geschept. Totdat het moment aanbrak dat Leonie er niet meer was, haar bed was leeg… Ze was overleden. Het leven is mooi, maar het leven kent een hoop verdriet, intens verdriet. 

Gerrianne heeft Leonie haar graf bezocht, deze was van glas en had de vorm van een hart. Hierdoor ontstond de interesse van Gerrianne om een vergelijkbaar graf te krijgen wanneer ze zou komen te overlijden.

In het ziekenhuis kreeg ze kralen deze vormde zich samen tot een grote ketting. Deze ketting vertelde haar levensverhaal, de pijn die ze was ondergaan en de hoop voor de toekomst. Iedereen wil immers een bloemetje aan het einde... maar verdrietig genoeg mag dit niet voor iedereen zo zijn.

Vastberaden, dapper en positief
Gerrianne was een dapper meisje, vastberaden en vooral positief. Maar ondanks alle positiviteit die zij deed - en nog doet -uitstralen, waren er ook momenten van besef en intens verdriet. De machteloosheid, de eenzaamheid en onbegrip van zowel de situatie als van het leven. Het weten ik zal niet lang meer hier zijn...

De nachten die ze doorbracht in haar bed leken nog langer en nog donkerder dan overdag. In strijd met haar gevoelens, het verdriet en onbegrip. Dit stukje was haar eigen strijd, hoe graag wij ook wilden we konden niet ervaren hoe het was om te moeten sterven, er aan denkend haar te moeten verliezen voelde al ondragelijk.

En toch ondanks de vele teleurstellingen was het altijd, schouders er onder en borst vooruit. Ze zou het spreekwoord ‘hoop doet leven’ perfect omschrijven. Want ze had hoop, hoop voor een toekomst, hoop dat het goed zou komen… zelfs wanneer het niet goed komt.

Niet bang om te sterven
Ze was niet bang om te sterven, niet bang om het leven los te laten. Maar de tranen die ze liet waren omdat ze ons niet los wilde laten. Het liefst nam ze ons mee, mee naar het eeuwig samenzijn. 

Zo open als Gerrianne was praatte ze over alles. Niet lang voordat ze stierf zaten mijn man en ik in de auto samen met haar. We hadden een leuk gesprek. Op de weg waarop wij reden kwam een lijkwagen ons tegemoet. Ik kan vertellen als broer en zus gaf dit ons een brok in onze keel. Maar zoals Gerrianne was zei ze: “Die is mooi, kijk jongens, die wil ik ook hebben, wat een mooie kleur he!”

Uren over de hemel gepraat
Het klinkt heel raar, ik weet het, maar ik kan oprecht zeggen dat dit ons leven was, dit was haar leven. Ze deelde alles met ons, Waaronder de muziek die ze wilde bij haar uitvaart tot de kleur van de steentjes van haar graf. Uren heb ik met Gerrianne pratend doorgebracht, over de hemel, over het leven zonder ons, over haar begrafenis, over hoe verliefd ze was en over de angst die ze soms ervaarde.

De angst van wat er in haar lichaam gebeurde, de tumoren groeide en de ziekte die zich in sneltreinvaart verspreide door haar lichaam. Ik kan niet omschrijven hoe het voelt als je schoonzusje bloed op hoest en buiten adem de trap op komt na een kwartier omdat ze zo graag bij ons wilde zijn.

Ze was als een zusje voor mij
Ze was als een zusje voor mij. Zeker in mijn hart, maar ze voelde als mijn bloed. Ik had haar willen beschermen haar leed over willen nemen, het samen willen dragen. Mijn tranen zullen nooit gedroogd kunnen worden want in mijn hart ervaar ik zoveel leegte. En deze leegte blijft altijd leeg!

Ik weet we zullen in de toekomst nog mooie herinneringen maken, maar de herinneringen die we hebben met haar zijn zo kostbaar. Zij was het gouden randje en nu is die voorgoed verdwenen. Ook geluk is niet gewoon meer. Geluk is iets om dankbaar voor te zijn. Dankbaar voor je gezondheid, voor de dagen die je gegeven zijn.

Gerrianne was het enige meisje, uit een gezin van drie jongens. Hierdoor leerde ze voor zichzelf op te komen en was dan ook niet bang om te zeggen wat ze dacht. Ondanks dat ze haar mond op de goede plaats had vond ze het heerlijk om net als de meeste jonge meisjes heerlijk te tutten en te winkelen.

Ik mis de momenten met haar, de momenten van geluk en het zorgeloos zijn. Ik mis het onbeperkt kinderchocolade eten, het samen opmaken, het zingen maar boven alles mis ik haar.... Ik mis hoe ze zo kon stralen, hoe ze kon schateren van het lachen en hoe heerlijk gek ze kon doen.

Ik mis om haar vast te houden, haar te zien en zelfs de ruzies. Haar ziekte en haar omgang met de situatie bracht ons als gezin dichter bij elkaar, de liefde bleef maar groeien. We ervaarden met elkaar het intense verdriet, van de uitslagen, spanningen, en de onzekerheid.

"Het komt wel goed"
Bijzonder was dat wanneer we slecht nieuws kregen, Gerrianne ons dit vertelde en haar armen om ons heen sloeg, onze tranen droogde en zei: “het komt wel goed.” Voor haar op deze wereld kwam het niet goed, we hebben haar immers los moeten laten. Ze was niet bang, ze had de goede strijd gestreden en haar geloof behouden.

Voor haar was het goed, ondanks de minimale jaren dat we haar bij ons mochten hebben, zullen we haar voor altijd in ons hart dragen.

Ze heeft genoten, geleefd, gestreden maar vooral liefgehad...

Liefde boven alles,

Angela
(schoonzus van Gerrianne)