"Er is zoveel meer dat ze graag had willen vertellen."

Wat zou het toch mooi geweest zijn als Myrthe hier zelf haar blog had kunnen schrijven. Zo handig als zij met woorden was, zijn wij niet, maar, nu zij haar blog niet meer kan schrijven, doen wij, haar ouders, een poging.

Tekst gaat door onder de foto

Wat ze jullie zeker had willen vertellen, is waarom ze zo graag mee wilde doen aan dit programma. Toen Myrthe, na haar eerste stamceltransplantatie, anderhalf jaar aan het herstellen was, sloot ze groep 8 af, begon in de brugklas van de middelbare school, ging weer volleyballen en leuke dingen doen met vriendinnen. Kortom, ze was haar leven weer op aan het pakken. In die tijd kwam ze regelmatig tegen dat ze het gevoel had, dat als mensen hoorden dat ze leukemie had gehad, zij direct een stereotype beeld voor zich kregen van een meisje met kanker. Op die momenten had Myrthe het gevoel dat die mensen haar niet meer konden zien. ‘Weet je hoe irritant dat is?!’, besprak ze dan met ons. Het duurde naar Myrthe’s mening veel te lang voordat ze haar dan wel weer konden zien.

Toen Myrthe hoorde dat de leukemie terug was, had ze heel snel het vurige idee om nu haar verhaal te gaan vertellen, zodat mensen zouden kunnen gaan begrijpen dat ieder kind met leukemie anders is en naast dat ze ziek was, ze ook gewoon nog steeds Myrthe was. Op dat moment namen de makers van Niet Klein te Krijgen contact met ons op. Hoewel wij als ouders in deze moeilijke tijd liever geen extra verplichtingen aan wilden gaan door een televisieploeg in ons leven toe te laten, was het voor ons al heel snel duidelijk dat deze wens van Myrthe zo sterk was, dat we haar er ook mee door moeilijke momenten heen zouden kunnen helpen als we dat wel zouden doen. En dat is ook precies zo gebleken.

Tekst gaat door onder de foto

Er is zoveel meer dat ze graag had willen vertellen. Nu we dit blog aan het schrijven zijn, merken we dat we er wel een heel boek mee zouden kunnen vullen, en tegelijkertijd hebben we geen woorden.

We kiezen er voor om nog een aantal overwegingen die Myrthe had rond haar ziek-zijn met jullie te delen. In de uitzending was al te zien hoe ze reageerde als haar gevraagd werd of ze wel eens boos was. Daar kunnen we nog aan toevoegen dat ze het idee had dat boosheid haar hooguit wel wat opluchting zou kunnen brengen, maar dat bereikte ze dan gewoon liever op een andere manier. Door bijvoorbeeld te tekenen of te knuffelen met één van haar favoriete dieren.

Ze vond het ook niet ‘oneerlijk’ dat zij leukemie had gekregen, want als ze het oneerlijk zou vinden, zou dat volgens haar betekenen dat ze vond dat het beter was dat een ander het gekregen zou hebben in plaats van haar. Maar dat vond ze niet, ze gunde dit gewoon niemand.

Verder vond ze zichzelf geen strijder. ‘Ik voer geen oorlog en het is ook geen wedstrijd.’ Dat zou namelijk betekenen dat je kan winnen of verliezen en zo zag zij het niet. ’Ik heb gewoon domme pech gehad. We doen alles wat we kunnen om te genezen en aan het einde zullen we dan wel zien of ik beter word of niet. Als ik dan niet beter word, vind ik mijzelf geen verliezer.’ Wij zijn het daar helemaal mee eens. Wij vinden haar alles behalve een verliezer. Hebben bewondering voor het onuitputtelijke doorzettingsvermogen dat ze heeft en het onder de moeilijkste omstandigheden kunnen zoeken naar de zonnige kant van dingen. Haar creativiteit, niet alleen met haar tekenen, maar ook met het creëren van haar eigen licht, vinden wij nog steeds indrukwekkend. Voor ons heeft zij het zien van licht in het donker tot een Kunst verheven.