Patrick Lodiers gaat in Leven voor de Dood in gesprek met de vijf hoofdpersonen over hun wens om niet meer te leven en hoopt daarmee het taboe rondom praten over zelfdoding te doorbreken.
Over Simone
Naam: Simone
Leeftijd: 33
Leeftijd: 33
Het verhaal van Simone
“Ik kan me de laatste dag dat ik geen suïcidale gedachte had niet meer herinneren. Al meer dan twintig jaar heb ik last van zware depressies en heb ik de wens om te stoppen met leven. Natuurlijk zijn er periodes dat het wat beter gaat, maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk aan mijn eigen dood.
Mijn eerste suïcidepoging deed ik toen ik bijna zestien was en dat was de start van mijn ‘carrière’ in de psychiatrie. Hiermee begon ook het leven met de vooroordelen van de mensen om mij heen en het zelfstigma wat daardoor gevoed wordt.
Het masker dat ik steeds weer opzette om de buitenwereld ervan te overtuigen dat ik ‘normaal’ was, heeft mij jarenlang door heel wat zware dagen heen geholpen. En steeds dacht ik en wenste ik dat ik ooit normaal zou zijn, in plaats van me alleen normaal voor te doen. Normaal zoals ik dat voor ogen had. Jarenlange en ontelbare therapieën verder, weet ik dat dit is wie ik ben. Dit is mijn normaal. Ik heb nu eenmaal die gedachten en gevoelens en ik moet ermee dealen. Of niet. En dan kies ik ervoor om uit het leven te stappen. En ook dat is oké.”
Mijn eerste suïcidepoging deed ik toen ik bijna zestien was en dat was de start van mijn ‘carrière’ in de psychiatrie. Hiermee begon ook het leven met de vooroordelen van de mensen om mij heen en het zelfstigma wat daardoor gevoed wordt.
Het masker dat ik steeds weer opzette om de buitenwereld ervan te overtuigen dat ik ‘normaal’ was, heeft mij jarenlang door heel wat zware dagen heen geholpen. En steeds dacht ik en wenste ik dat ik ooit normaal zou zijn, in plaats van me alleen normaal voor te doen. Normaal zoals ik dat voor ogen had. Jarenlange en ontelbare therapieën verder, weet ik dat dit is wie ik ben. Dit is mijn normaal. Ik heb nu eenmaal die gedachten en gevoelens en ik moet ermee dealen. Of niet. En dan kies ik ervoor om uit het leven te stappen. En ook dat is oké.”
Waarom doe je mee aan 'Leven voor de Dood'?
“Er heerst nog altijd een taboe op suïcidaliteit en de enige manier om dat te doorbreken is door erover te praten. Mensen verwachten niet dat je depressief en suïcidaal kunt zijn en daarnaast ook hard werkt om een leven op te bouwen. Ik wil laten zien dat iedereen depressief kan zijn, ook al merk je er niets van. Je buurvrouw, je collega… Je weet pas hoe het met iemand gaat als je vraagt hoe het met iemand gaat en echt naar het antwoord luistert.
Ik probeer al jaren bij te dragen aan het doorbreken van het taboe hierop, onder andere door het uitbrengen van mijn autobiografie “Hoe het echt was” en het geven van lezingen. Iedere procent begrip die er gecreëerd wordt doordat ik mijn verhaal deel, is een procent dichterbij een leven zonder het taboe. En wie weet, als er toch eens een leven zonder dat taboe zou kunnen zijn, is er misschien ook een leven dat het leven waard is mogelijk ;).”
Ik probeer al jaren bij te dragen aan het doorbreken van het taboe hierop, onder andere door het uitbrengen van mijn autobiografie “Hoe het echt was” en het geven van lezingen. Iedere procent begrip die er gecreëerd wordt doordat ik mijn verhaal deel, is een procent dichterbij een leven zonder het taboe. En wie weet, als er toch eens een leven zonder dat taboe zou kunnen zijn, is er misschien ook een leven dat het leven waard is mogelijk ;).”
