Zonder zorg: Geen passende hulp vanuit gemeente

Iedere gemeente is bij wet verplicht goed te zorgen voor haar inwoners. Dat gaat niet altijd goed. Steeds vaker blijkt dat de hoeveelheid hulp die je krijgt, afhankelijk is van waar je woont. Met andere woorden: de ene gemeente zorgt beter voor haar inwoners dan de ander.

Jennifer is chronisch ziek en heeft dagelijks te maken met bureaucratie en andere beperkingen vanuit haar gemeente. Doordat ze maar geen passende hulp krijgt, wordt haar kwaliteit van leven drastisch beperkt.

Jennifer woont in Vlissingen, een artikel 12 gemeente. Deze gemeente staat al bijna tien jaar, sinds 2016, onder financieel toezicht bij de provincie. Het gemeentebestuur denkt pas in 2029 weer financieel op eigen benen te staan. De gemeente Vlissingen heeft op basis van haar inwonersaantal van alle gemeenten veruit het minste eigen vermogen.

Als je weinig geld hebt, dan ben je in Vlissingen slechter af dan de rest van Nederland. Minima in Vlissingen hebben het gevoel dat het stadsbestuur ze in de kou laat staan’, zegt vicevoorzitter van de FNV Kitty Jong:

“Mensen in Vlissingen kunnen het ook niet helpen dat ze daar wonen. Maar zij zijn wel de dupe van de bezuinigingsdrang van de gemeente. Waarom hebben zij niet het recht op bepaalde voorzieningen. FNV Uitkeringsgerechtigden organiseert vaak bijeenkomsten voor minima. Die mensen zijn boos en machteloos en dat is begrijpelijk. Ze krijgen overal nul op het rekest omdat er geen geld zou zijn, maar de gemeente heeft gewoon vrijheid om bijvoorbeeld mensen te helpen in plaats van geld in een nieuwe boulevard te steken."

Uit het rapport van de Commissie voor sociaal minimum blijkt dat “de verhouding tussen het rijk en de gemeenten niet in balans is door de toename van taken die bij gemeenten zijn belegd. Verschillen tussen gemeenten zijn daardoor te groot geworden. Het kan honderden euro’s per maand verschil maken waar iemand woont”. De commissie vindt dan ook dat er landelijke regelingen moeten komen voor het merendeel van de mensen met een inkomen op het sociaal minimum.

Ook in het deze week verschenen rapport van de Raad voor Volksgezondheid en samenleving staat dat de huidige manier waarop systemen van hulp en ondersteuning werken, tekortschiet voor mensen in bestaansonzekerheid.

Kitty Jong: “Een aantal regelingen zoals bijvoorbeeld collectieve zorgverzekeringen voor minima, die mogen niet afhankelijk zijn van gemeentelijk beleid. Wij noemen het nu de postcodeloterij. Het maakt dus wel degelijk uit waar je woont”.

Hoe gaat de gemeente Vlissingen om met de financiële beperkingen die voortkomen uit de status van artikel 12 gemeente en de tekorten op de uitgaven in het sociaal domein, terwijl de zorgvraag ondertussen alsmaar toeneemt?

Wethouder Albert Vader is in deze gemeente verantwoordelijk voor het sociaal domein: “Als het gaat om de WMO en de jeugdwet dan is er geen verschil in het beleid van ons en andere gemeentes. Je moet dit namelijk gewoon op basis van de wetgeving uitvoeren. Als gemeente moet je er voor zorgen dat iedere inwoner mee kan doen. Dat is onze taak. En omdat het om gemeenschapsgeld gaat, moet dat op een fatsoenlijke manier gebeuren.”

Ook zegt hij: “de link dat Vlissingen geen geld heeft en dat dus de zorg dan afgeknepen wordt, wordt vaak gelegd.” Volgens Vader klopt dat niet:“Het gaat om de vraag of de zorg die wij inzetten de juiste zorg is en daar hebben wij regelmatig stevige gesprekken over”. Vader vindt het dan ook niet meer dan rechtvaardig tegenover al die inwoners die óok met dat gemeenschapsgeld bediend moeten worden. Vader: “Wij noemen dat, sober en adequaat”.

En vervolgt hij: ”Natuurlijk is het zo dat we zo langzamerhand in Nederland tegen grenzen aanlopen, want de zorgvraag stijgt. Die zullen we dus aan de ene kant het hoofd moeten bieden aan de andere kant weten we dat dit met minder middelen gepaard zal gaan en dat er ook minder mensen beschikbaar zijn om die zorg te verlenen.”

De FNV zal de komende weken vinger aan de pols houden in Vlissingen en in gesprek gaan met de inwoners en met de gemeenteraad.