Tienduizenden diabeten wachten al jaren op vergoeding glucosesensoren

In de 34 jaar met diabetes type 1, heb ik (vooral 'snachts en tijdens sporten) vele hypo's gehad met gevolgen als rug beschadiging (bij hypo krijg ik epileptische reactie, controles via röntgenfoto en MRI scan wat waarschijnlijk een veelvoud van sensor kost), problemen op tennisbaan, bewusteloos in hotel in China (uiteindelijk na lang wachten kom je wel weer bij maar weet niet wat andere hotelgasten hebben gehoord hiervan), hypo tijdens het autorijden (wel thuis gekomen maar weet er niets meer van), hypo in bad (mijn vrouw ontdekte mij met hoofd onder water liggend en kon mij nog net op tijd redden) en verder gewoon een "moeilijk leven". Omdat ik altijd positief blijf en niet mijn ziekte mijn leven laat verpesten, blijf ik gewoon alles doen en vooral sporten om toch maar zo gezond mogelijk oud te worden, echter sporten (op redelijk hoog amateur niveau) is niet gemakkelijk met diabetes type 1. Afgelopen zondag competitie in Duitsland gespeeld tegen team met ook iemand met diabetes type 1 en daar krijgt IEDEREEN een sensor vergoed! De middelen zijn er en in Duitsland krijgt iedere diabetes type 1 patient dit en men vertelde daar ook dat daardoor de prijs van de sensors enorm zijn gezakt. Waarom zijn wij in Nederland zo'n achterlijk land waar bespaard wordt op dit soort basisbehoeftes terwijl de middelen beschikbaar zijn? Ik heb mijn internisten in 2 ziekenhuizen gevraagd waarom zo'n sensor niet voor mij beschikbaar komt en het antwoord is heel simpel. De sensor is alleen voor "zielige mensen", die zich niet (meer) zelf kunnen redden, voor zwangere vrouwen en kinderen, dit komt omdat het ziekenhuis een aantal sensoren mag geven en dus de belangrijkste gevallen hierin voorziet. Ik kom al jaren maar 1x / jaar op afspraak in het ziekenhuis omdat ik geen meerwaarde zie in een internist-bezoek, dit bespaart ook behoorlijk in de zorgkosten. In de 34 jaar dat ik de ziekte heb, heb ik er veel over gelezen en al vanaf het 1e moment ook "gespoten naar wat ik eet" en niet een strikt dieet gevold om toch een redelijk vrij leven te houden. Ik heb hier veel ervaring in opgebouwd en inmiddels 58 jaar en nog steeds geen complicaties. Geen gevoel in vingers/tenen, oogproblemen, etc, voel ik zelf ook en "dan trek ik echt wel aan de bel". Zo ook dit jaar toen ik met tennis de ballen niet meer scherp zag, heb ik het ziekenhuis gebeld voor een afspraak en kon ik 5 maanden (!) wachten want het was geen spoedgeval. Daarom maar zelf mijn bloeddruk gemeten en dat was te hoog. De internist wilde mij al bloeddrukverlagers geven maar ik heb gevraagd of dit nog kon wachten als ik snel mijn gewicht zou verlagen door af te vallen, en dit vond de internist goed. Daarom 10 uur/week gesport en 14 kg afgevallen. Ook minder zout en geen alcohol meer (na enkele biertjes was bloeddruk volgende dag veel hoger). Nu goede bloeddruk en gezond lichaam en..... geen oogproblemen meer.  Ik geef met bovenstaande maar aan dat er vele hachelijk momenten in mijn leven zijn geweest en dat ik niet wacht met mijn diabetes type 1 tot er echte problemen komen. Echter ik vraag al jaren om zo'n sensor en het ziekenhuis eist dan dat ik 4x/jaar langs kom (= veel extra kosten!) en dat over meer dan 1 jaar, "zodat zij mij beter kunnen controleren". Ik wou dit dan toch maar gaan doen (je moet toch wat?), echter de vele extra bezoeken is dan nog geen garantie voor een sensor, waar het eigenlijk allemaal om gaat. Ja, dan vind ik het zonde van mijn tijd, de kosten voor de samenleving en de tijd van de internist. HET ENIGE WAT IK WIL IS EEN SENSOR !!!! Dit maakt mijn sportieve leven veel flexibeler en (nog) mooier en de rest kan ik zelf allemaal wel regelen. 

Diabetes brengt een hoop zorgen en frustraties net zich mee. Je kunt niet alleen het  huishouden je werk naar je moet tussendoor ook nog je bloedsuiker managen... je weet pas wat het inhoud als je het zelf meemaakt. De sensor geeft niet alleen inzicht maar ook weer  wat meer vertrouwen in je lichaam. Want door diabetes kun je niet meer vertrouwen op je lichaam.Door de sensor krijg je weer meer controle over je lichaam. en weer kwaliteit van leven. Minder onzekerheid en frustraties, omdat je weer kunt vertrouwen op je lichaam. Een cgm  stopt de insuline bij een nadere lage bloedsuiker. De sensor is ook voor de lange termijn preventief minder complicaties. Het is toch eigenlijk te gek dat jaarlijks  giften worden geven voor de ontwikkelingen omtrent diabetes om kwaliteit van leven te verbeteren  etc. En dat het zorginstituut of zorgverzekering bepaald of je in aanmerking komt of je gebruik van mag maken .. Terwijl de ontwikkeling o.a  door giften is bekostigd.  Misschien dat wij diabetes ook maar eens moeten gaan staken met zijn allen. In ander EU landen wordt het wel breder vergoed. 

Ik heb al  46 jaar diabetes type 1'Ben de hele dag regelmatig bezig met mijn bloedsuikers.Heb de hulp van mijn huisgenoten hierbij nodig.het zou voor mij geweldig zijn als ik een sensor zou hebben.Vooral als ik alleen ben.Ben er met mijn gedachten de hele dag mee bezig.

er moet voor alle diabetes patiënten minimaal een CFM vergoedt worden. Want dit maakt de kwaliteit van leven een stuk beter

De fgm en cgm sensor zouden voor alle diabetes patiënten vergoed moeten worden, de cijfers wat betreft ziekteverzuim, ziekenhuisopname, betere hba1c waardes e.d. spreken voor zich.Zelf heb ik nu sinds september dit jaar de sensor, na een opname in het ziekenhuis door totaal ontregelde suikerwaardes.Bij mij wordt deze ook niet vergoed. Ik kan hier heel boos om worden want ik merk zo een gigantisch groot verschil, ik wordt er echt heel boos van.Ik hoop dat er snel duidelijkheid komt en dat het vergoed gaat worden voor ALLE diabetes patiënten!  Je betaald je al helemaal scheel aan de zorgverzekering en als je dan iets nodig hebt waar je echt baat bij hebt wordt het niet vergoed, heel frustrerend.