Schrijnend, onbegrijpelijk en beschamend

In het zwartboek staan honderd verhalen van mensen met hulpmiddelen uit allerlei gemeenten in Nederland die het afgelopen jaar tegen onbegrijpelijke problemen aanlopen. Dit zwartboek is aangeboden bij minister Hugo de Jonge en verschillende leveranciers van hulpmiddelen. Door het boek lijken zij eindelijk tot het besef te komen dat er iets moet gebeuren. Hieronder vind je het voorwoord van presentatrice Brecht.

Beste lezer, 

Schrijnend, onbegrijpelijk en beschamend. Dat is wat ik dacht toen ik een paar weken geleden het verhaal hoorde van Marina. Marina is 34 en moeder van een 6-jarige zoon. Vanwege een ziekte kan ze nauwelijks lopen, maar dankzij haar op maat gemaakte rolstoel en aangepaste fiets kan ze toch uitstekend voor zichzelf en haar zoon zorgen. Zo doet ze alle dagelijkse dingen zoals na­­­ar het werk gaan, de boodschappen en haar kind naar school en de sportclub brengen zelf. Alles gaat prima, tot ze verhuist, naar een dorp 15 kilometer verderop. Dat simpele feit zet haar hele leven in een klap op z’n kop.

Marina moet al haar hulpmiddelen inleveren bij haar oude gemeente, maar nieuwe, vervangende hulpmiddelen krijgt ze niet. Haar nieuwe gemeente wil wel hoor, en de hulpmiddelenleverancier ook, maar toch krijgt Marina het niet voor elkaar. Wat ze ook doet, hoe vaak ze ook belt of mailt en hoeveel formulieren ze ook invult: maandenlang zit ze zonder rolstoel en fiets. Áls er al iets geleverd wordt, is het een rolstoel die niet past of een fiets waar ze niks aan heeft. Van de ene op de andere dag is het dagelijkse leven van Marina veranderd in een frustrerende, energievretende chaos.

Zoals ik al zei: dit vind ik schrijnend, onbegrijpelijk en beschamend. Schrijnend, omdat het leven van Marina van de ene op de andere dag een hel wordt. Onbegrijpelijk, omdat ik niet snap waarom dit –na alles wat Marina heeft gedaan - niet gewoon voor haar geregeld kan worden. En beschamend, omdat dit probleem –dat voor zoveel mensen geldt-, al zo lang bestaat, zó vaak is aangekaart, maar nog steeds niet is opgelost. 

Want al jaren worden honderden mensen in Nederland, net als Marina, ernstig belemmerd in hun dagelijkse leven doordat zij hun hulpmiddelen niet of veel te laat krijgen. Of niet aangepast op hun situatie. Hun verhalen staan in dit zwartboek. En wát deze mensen ook doen, ze krijgen het simpelweg niet geregeld. Ze lopen aan tegen een berg van bureaucratie, een wirwar aan regels, en een reeks aan instanties die zich er allemaal mee bemoeien maar niet de verantwoordelijkheid nemen om het probleem op te lossen. Deze mensen voelen zich niet serieus genomen. Ze voelen zich niet gehoord, en buitengesloten omdat ze bij gebrek aan de juiste hulpmiddelen niet -zoals u en ik- mee kunnen doen in de maatschappij.

De overheid verlangt van haar burgers dat ze zelfredzaam zijn. Dat is een mooi streven, en -niet verwonderlijk-, deze mensen wíllen dat ook. Dolgraag zelfs! Maar zo lang de overheid, gemeenten, instanties en hulpmiddelenbedrijven hun verantwoordelijkheid niet nemen om voor deze mensen de basisvoorwaarden te scheppen, kúnnen zij niet zelfredzaam zijn. En dat frustreert hen, put hen uit, en maakt hen boos en verdrietig.

Deze problemen met hulpmiddelen spelen al lang. Te lang. Al zo lang dat alles al uitentreuren is onderzocht, besproken en in kaart gebracht. Dat hoeft dus niet meer.

Het is nu tijd voor ACTIE. Daarom mijn dringende verzoek aan u: lees dit zwartboek, luister naar deze mensen en help ze.

Regel Het!

Namens al deze mensen, alvast mijn welgemeende dank.

Brecht van HultenRedactie Kassa