Le Maire uit kritiek op cryptoplan Facebook

Het is een persoonlijke groei naar vegetariër en veganist. Toen ik heel jong was at ik geen konijn, wel kip: een sentimentele keuze. Mijn moeders zus was al heel vroeg vegetariër. Dat had ik al wel steeds in mijn hoofd. Een jaar of 40 geleden hakte ik de knoop door. Het duurt een paar jaar, maar dan begin je van vlees op je bord te griezelen: je eet lijk. Naar veganisme vond ik moeilijker, ook al omdat ik zelf steeds op gluten letten moet en die zitten bijna altijd in de eiwitbronnen voor vega's. Wel wordt de plantenzuivel steeds makkelijker. Er is zo veel keus dat je na een tijdje wel iets naar je smaak vindt. Het bevalt me prima nu, al kan ik veganisme buitenshuis vrij moeilijk volhouden. Dan ben ik niet streng voor mezelf. Vegetarisch gaat altijd prima. Zo zou het al veel beter met de wereld gaan als men alleen bij bepaalde gelegenheden nog een stukje dier at. Ik vermoed dat men daar ook uiteindelijk mee gaat ophouden: het is leed op je bord. We reisden vorige week naar Kiel in Duitsland: we kwamen de ene na de andere vrachtwagen met dieren tegen. Je hart draait om. Vooral als je die jonge kippies totaal in shock in hun kratten ziet liggen....... Wat mij betreft kunnen er niet genoeg boeken geschreven worden over dit leed. Het boek van J S Foer "Dieren eten" lag destijds voor 5 euro bij de kassa in de boekhandel. Maak dus die boeken toegankelijk.