Het onwillige lid nader bekeken

Het is geen onderwerp voor de borreltafel, maar zo'n twee miljoen mannen wereldwijd lopen rond met een penisprothese tegen erectieproblemen. Het inbrengen van het laatste redmiddel voor het onwillige lid is echter niet zonder risico. Integendeel. Artsen die penisprotheses inbrengen, moeten goed bekend zijn met ultrasonografie en endoscopie, omdat het implanteren van een prothese gepaard kan gaan met een teleurstellend resultaat, blijvende klachten of zelfs het falen van de hele procedure.

Dat concludeert promovendus Osama Mahmoud naar aanleiding van zijn proefschrift over de chirurgische technieken van penisprothesen. Hij is donderdag aan de Vrije Universiteit Amsterdam op dit onderwerp gepromoveerd.

Penisimplantaten zijn inmiddels een gangbaar fenomeen voor mannen bij wie de bloedreservoirs in de penis zich niet kunnen vullen. Ze bestaan al circa 30 jaar. De implantatie in één of twee van de reservoirs is volgens Mahmoud relatief eenvoudig. Er zijn twee typen prothesen. De buigzame prothese die al naar behoefte naar beneden of in erectiestand kan worden gebogen en de oppompbare die met behulp van een pompje in de balzak en zout water wordt opgepompt. In 5 tot 15 procent van de patiënten treden echter wel eens complicaties op, maar die schaden over het algemeen niet de gezondheid van de patiënt.

Bij een kleine groep patiënten is het inbrengen van een prothese niet zo gemakkelijk omdat de zwellichamen zijn geblokkeerd door bindweefselvorming of door de ziekte van Peyronie. Daarbij staat de kromming van de penis in erectiestand geslachtsgemeenschap in de weg. Ook komt de prothese nog wel eens naar buiten of neemt de omvang van de penis ongewenst veel af.

,,Ik heb tijdens mijn chirurgische arbeid allerlei methoden en technieken ontwikkeld om zulke problemen het hoofd te bieden'', aldus Mahmoud. Onder meer via het gebruik van een een special endoscoop voor de penis, een zogeheten penoscoop en echobeelden kan de arts ook bij de 'probleemgevallen' implanteren.

ANP