Gemeente Amsterdam wil traplift uit Wmo niet vergoeden

'Gaat u maar verhuizen'. Het kan gebeuren dat je dat van je gemeente te horen krijgt als je bijvoorbeeld een traplift of aangepaste badkamer hebt aangevraagd die de gemeente niet wil betalen. Soms mag de gemeente inderdaad een woningaanpassing weigeren omdat ze verhuizen een betere optie vindt. De gemeente moet zich daarbij wel aan de regels van de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) houden. Daar gaat het regelmatig mis.

We gingen op bezoek bij de 93-jarige mevrouw Delfgaauw. Al 64 jaar woont ze in haar bovenwoning in hartje Amsterdam. Haar man is inmiddels overleden en haar vijf kinderen zijn de deur uit, maar mevrouw is verknocht aan haar huis en aan de buurt. Omdat ze zich onzeker en onveilig begon te voelen op de trappen, vroeg ze bij de gemeente een traplift aan in het kader van de Wmo. Die is er op gericht mensen zo lang mogelijk zelfstandig te laten wonen.

De ambtenaar die langskwam voor het keukentafelgesprek liet echter belangrijke steken vallen. Hij stuurde volgens mevrouw Delfgaauw en haar zoon, die bij het gesprek aanwezig was, al snel aan op een verhuizing. De wensen en belangen van mevrouw zelf kwamen volgens haar nauwelijks aan bod, terwijl de Wmo dat wel vereist. Ook bood hij mevrouw Delfgaauw geen cliëntondersteuner aan die haar belangen kon behartigen en ook dat is verplicht volgens de Wmo. Mevrouw Delfgaauw had bovendien geen zicht op de procedure, omdat ze het gespreksverslag van het keukentafelgesprek en het advies dat de ambtenaar vervolgens uitbracht, in strijd met de regels, niet had ontvangen.

Afgewezen
Het verzoek voor de traplift werd afgewezen. De gemeente Amsterdam stelde geen trapliften hoger dan de eerste etage te vergoeden en zag geen reden van die regel af te wijken. Mevrouw Delfgaauw bood aan de traplift vanaf de eerste etage zelf te betalen, maar daar ging de gemeente niet op in.

Kritisch op gang van zaken
In de studio is Wmo-advocaat Matthijs Vermaat uit Amsterdam kritisch op de gang van zaken rond de Wmo-aanvraag van mevrouw Delfgaauw. Bovendien vindt hij de trapliftregels van de gemeente ("niet hoger dan de eerste etage") in strijd met het uitgangspunt van de Wmo, namelijk: maatwerk. De gemeente moet voor elke cliënt een individuele afweging maken. Daar past zo'n standaardregel niet bij, aldus Matthijs Vermaat.

Kassa reisde vervolgens naar de familie Van Halderen in het plaatsje Gendringen, in de Achterhoek. Meneer van Halderen is hartpatiënt. Hij is snel moe en kan niet traplopen. Mevrouw Van Halderen vroeg daarom voor haar man een traplift aan. Ook nu stuurde de keukentafelambtenaar al snel aan op een verhuizing. De familie voelde zich niet serieus genomen in haar wens thuis te blijven wonen.

De gemeente keurde het verzoek voor de traplift af, maar kende vervolgens een verhuiskostenvergoeding toe, die de familie mocht besteden aan een traplift, die overigens veel duurder was dan de verhuiskostenvergoeding. Snap je het nog?

Uitgeput door maandenlange getouwtrek

De familie tekende bezwaar aan. Het bezwaar werd gegrond verklaard, maar het besluit bleef inhoudelijk overeind. "Een rammelend zooitje", zegt Wmo-jurist Kevin Wevers die de familie bijstond tijdens de bezwaarprocedure. De familie zou volgens hem grote kans maken een eventuele rechtszaak tegen de gemeente te winnen. Mevrouw Van Halderen was echter zo uitgeput door het maandenlange getouwtrek met de gemeente dat ze de strijd opgaf. Ze heeft zelf voor duizenden euro's een traplift laten plaatsen. De verhuiskostenvergoeding accepteerde ze als gemeentelijke bijdrage voor de traplift, maar dan moest ze van de gemeente wel beloven in de toekomst geen grote nieuwe Wmo-aanvragen te doen.

Wmo-advocaat Matthijs Vermaat vindt het niet acceptabel dat een gemeente dergelijke eisen stelt. De Wmo staat dat niet toe. Ook hier ziet hij dat de gemeente meer steken heeft laten vallen tijdens de Wmo-procedure.

De reactie van de gemeente Oude IJsselstreek is hier lezen.