Redacteur Jorien: verslaafd, nieuwe vrije tijd en helpende handjes (week 1 update)

Precies een week geleden zette ik mijn simkaartje in mijn smartphone over naar een Nokia 107. Hoe is de eerste week vergaan? Een ding werd mij duidelijk: ik ben veel verslaafder aan mijn smartphone dan ik dacht.

Verslaafd
Met mijn nieuwe Nokia kan ik voor moderne maatstaven bijna niets. Bellen, smsen, radioluisteren en Snake spelen. Maar toch grijp ik voortdurend naar mijn telefoon. Tijdens gesprekken met vrienden, in de trein en op het moment dat ik even alleen ben: daar is die telefoon weer. Ik merk nu dat mijn smartphonegebruik niet per se functioneel was, maar vooral automatisme. Een gewenning en een opvulling. Niet mijn telefoon vasthouden als ik alleen ben, voelt raar. Ik moet tegenover mezelf bekennen dat ik verslaafd ben.

Missie mislukt
Een leven zonder apps dwingt mij om na te denken en vindingrijker te worden. Vijf dagen in de week reis ik van Leiden naar Hilversum Media Park. De trein komt weleens te laat en dan ben mis ik de overstap. Ik kan nu niet meer de app van 9292 of NS raadplegen en dat zorgt voor vertraging. De afgelopen week heb ik nog erg onwennig op de digitale of gele borden op het perron gekeken. En als ik dan eindelijk de juiste trein had gevonden, zag ik hem vaak net voor mijn neus wegrijden. Mijn zelfredzaamheid is duidelijk nog onvoldoende.

Een paar dagen geleden had ik met vrienden in een, voor mij onbekend, restaurant in Amsterdam afgesproken. Ik liep met een uitgeprinte plattegrond binnen de grachtengordel rond, vastbesloten om mij van A naar B succesvol te verplaatsen. Mijn kaartlees-vermogen is echter vrij beperkt en na twintig minuten dralen, was ik het zat. Een vriendin kwam mij ophalen. Missie mislukt.

Helpende handjes
Dat brengt mij naar het volgende punt: in mijn leven zonder smartphone, zie ik overal mensen om mij heen, die behulpzaam zijn. Ze helpen mij de juiste trein te pakken, ze schieten te hulp als ik verdwaald rondkijk en ze geven het Metrokrantje aan mij door in de trein. En van wie wil je nou liever hulp ontvangen: een mens of een machine?

Vrije tijd
Een fijne bijkomstigheid is dat ik nu veel meer tijd heb. Ik kijk uit het raam van de trein, terwijl om mij heen iedereen met z’n hoofd naar beneden zit gebogen. Op de redactie ben ik beter geconcentreerd, omdat ik geen groepsapps heb waarin de berichten in razend tempo elkaar opvolgen. En ik kijk meer om mij heen de échte wereld in, in plaats van naar die maakbare werkelijkheid op een scherm.

Begin van afkicken
Mijn leven is niet makkelijker en het openbaar vervoer gaat zeker niet altijd vlekkeloos, maar ik zet door. Het afkicken is nog niet voorbij, maar er is zeker een begin waarin ik de baas word over mijn telefoon en niet de slaaf blijf.