Zwichtte ik toch nog voor Black Friday want tja, Metallica

December is in zicht, en dat betekent maar één ding: chaos. Niet alleen hebben we de feestdagen op de kalender staan, gezellig, met z’n allen discussiëren over wat "gezellig" eigenlijk betekent, maar ook drie van mijn vier kinderen vinden het leuk om tussen Sinterklaas en Valentijnsdag jarig te zijn. Het kadootjesseizoen is dus officieel geopend.

Ik ben zo iemand die het hele jaar door kadootjes koopt, maar toch elk jaar opnieuw in de Black Friday-val trapt. De reclames schreeuwen me toe: "Koop nu, anders betaal je volgende week 10 euro meer!" En ik denk, tja, als ik dan tóch m’n portemonnee open moet trekken, dan maar met korting. Uiteindelijk geef ik alsnog een fortuin uit, want één kadootje worden er altijd drie. Of vijf of zes.

Ondertussen loopt de kledingrekening voor mijn kinderen vrolijk op. Die groeien sneller uit hun broeken dan ik ze kan kopen, dus ik blijf investeren in hun garderobe alsof ik aandeelhouder ben bij allerlei kledingwinkels.

Voor mezelf? Tja, daar ben ik een beetje skeer, zoals mijn kinderen het charmant noemen. Mijn eigen budget lijkt meer op een slecht grapje, min 200 euro.

Maar vandaag was anders. Vandaag heb ik, hou je vast, een jas gekocht voor mezelf. Niet zomaar een jas, nee, een Metallica-jas. Voor 270 euro boven mijn min 200 budget.

Ja, je leest het goed. Het voelt een beetje alsof ik een lot uit de loterij heb gekocht en gewonnen, maar ook niet, want ik betaal 'm natuurlijk zelf. Het voelt wel gek, onwennig zelfs, om zoiets duurs voor mezelf te kopen.

Mijn brein schreeuwt dingen als, dit geld had je ook aan de kinderen kunnen uitgeven! Maar mijn innerlijke tiener roept terug, ja maar Metallica, hallo!

En weet je? Ik ben er skibidi toilet mee. Elke keer als ik die jas aantrek, voel ik me een beetje meer als mijn oude ik, de persoon die iets deed voor zichzelf, zonder vier kinderen op de achtergrond die om aandacht, eten of een nieuwe broek schreeuwen.

Dus hier is mijn conclusie, het is oké om jezelf een keer op de eerste plaats te zetten. Ook als de feestdagen je budget al hebben opgegeten. Want uiteindelijk is een blije mamma (in een Metallica-jas) ook een kado voor iedereen. Toch?

Skibidi skibidi toilet exit light en nothing else matters luidt dus nu mijn tijdelijke motto. Al zal ik deze kreet vast verkeerd gebruiken want ik kom per slot van rekening uit de oertijd en moest vroeger zonder Metallica-jas door de sneeuw op blote knieën naar school schuiven.