Zwarte Pieieieieieieieiep

Voor het eerst in mijn leven ervaar ik dat ik aansluiting heb met een groep mensen waarvan ik het bestaan niet wist.

Ik verzet me al langere tijd tegen de seksualisering van de maatschappij en dan vooral tegen de commerciële zenders met hun over het beeldscherm glijdende en kreunende snollen. Ik heb me druk gemaakt over onrecht, over beperking van vrijheid van meningsuiting en – ik geef het toe – over zaken die het sop van de kool niet waard zijn. Maar altijd heb ik me in bepaalde mate verbonden gevoeld met het onderwerp waarover ik schreef of tegen fulmineerde.

Ik ben geen groepsmens. Ik heb in elk geval nooit de behoefte gevoeld, zelfs niet in mijn puberteit, om ergens bij te horen. Daar waar mijn klasgenootjes indertijd met dure Ball spijkerbroeken liepen, droeg ik net als mijn vriendje, die overigens ook in een Amerikaan reed (een stoere Buick Century), soulbroeken. Spijkerbroeken die in een obscuur winkeltje in Amsterdam werden gekocht met broekspijpen die aan de onderkant zo wijd waren dat je er bij wijze van spreken ene krat bier in kon verstoppen. Niet echt mooi dus, maar wel apart. 

Nu blijk ik ongewild bij een groep te horen. Een groep die géén mening heeft over Zwarte Piet. Ik heb nu zo’n beetje alle voor- en tegenstanders voorbij zien komen en eigenlijk heeft iedereen wel een beetje gelijk, mits de argumentatie niet in de buurt komt als onzinnigheden als ‘dan moeten ze maar terug naar hun eigen land’ of ‘dan mag het Suikerfeest ook niet’.

Ik heb zelden een discussie zo uit de hand zien lopen, en zelden heb ik zoveel verschillende bevolkingsgroepen er bij de haren bij getrokken zien worden (want als we de Pieten geel schminken dan worden de chinezen boos). Wat dat betreft past de hele discussie precies in het onderwerp als waar het over gaat; iets kinderlijks. En de term waar normaliter iedereen de mond vol van heeft, tolerantie, kom je in geen velden of wegen tegen.

Gekleurd Ik heb empathie met de gekleurde medemens die te maken heeft gehad met racisme of discriminatie. Ik ben vrouw dus ook ik ervaar discriminatie; zij het echter in de context man-vrouw. Daarnaast begrijp ik ook de mensen die een traditie als Sinterklaas willen laten voortbestaan voor onze kinderen; Sinterklaas (met zijn Piet) is simpelweg een leuk kinderfeest en jammer genoeg zijn we nu met z’n allen bezig dat kinderfeest naar de kloten te helpen. Maar argumenten dat Sinterklaas ‘nou eenmaal een traditie is’ vind ik een onzinnige dooddoener. Stierenvechten is ook een traditie, en in Amerika is het een traditie om als gewone burger wapens te bezitten.

Wat me eigenlijk vooral opvalt in de Zwarte Pieten discussie, is dat het blijkbaar ineens weer geaccepteerd is om het over ‘zwarten’ te hebben als we het over gekleurde mensen hebben. Ik dacht dat het woord zwarten lang geleden al uit onze dagelijks taalgebruik was verbannen en zal het zelf vanwege de negatieve bijklank niet gebruiken.

Want dat is wat ik opmerk; de discussie die nu wordt gevoerd gaat verder dan alleen een zwart geschminkt mens die naast, voor of achter een vreemd uitgedoste blanke man loopt. De emoties die geuit worden, komen voort uit een gevoel en elk mens wil dat hij wordt erkend in wat hij voelt. Elkaars gevoel erkennen is erg lastig als we de ander niet begrijpen maar is dat niet de kunst van een multiculturele samenleving? Dat we in elk geval proberen elkaar te begrijpen en niet klakkeloos elkaars argumenten van tafel vegen?

Is het niet belangrijk dat we alert blijven om ervoor te zorgen dat onze samenleving er één is waarin iedereen zich thuis voelt? Laten we niet onze ogen sluiten voor toenemende – verbale – agressie en laten we door nu eens écht tolerant te zijn, er voor zorgen dat de jarenlange strijd voor gelijkheid van allochtonen, gekleurden, homoseksuelen, anders gelovigen en –vooruit- vrouwen, niet voor niets is geweest. 

Laten we luisteren naar elkaar.