Zou ik militair kunnen zijn, nu de oorlog overal oprukt?

Hoi, ik ben Pelle Hanning. Ik ben 16 jaar oud en doe nu 4 VWO. Als ik het nieuws kijkt raakt het mij tegenwoordig. Dan zie ik beelden van Oekraïne en Gaza. En dan zie ik die ogen. Ogen die zo veel zeggen.

Zou ik militair kunnen zijn?

Ik denk er wel eens over na. Wat als ik met een automatisch wapen en een Nederlands uniform aan ergens lig in een ver vreemd land? Samen met een man of 12 heb ik de opdracht gekregen om een verkenning uit te voeren in de jungle. Het is behoorlijk warm met 30 graden, zeker met de hoge luchtvochtigheidsgraad.

Ik stel me voor dat ik loop, mijn wapen in beide handen. Langzaam sluip ik vooruit. Door de grootte van het gebied ben ik wat afgezonderd geraakt van de rest van de soldaten. Opeens springt er iemand achter een boom vandaan. Ik zie in een oogopslag dat het een jonge lichtgetinte man is met ook een automatisch wapen. Ik richt mijn wapen direct, mijn blik verplaatst zich naar zijn gezicht en stop!

De tijd stopt ineens, alles staat stil. Ik kijk hem recht in de ogen aan en hij mij. Ik voel het zware geweer in mijn handen rusten. Mijn vinger zit aan de trekker. De trekker, zijn dood. Wat zou ik doen? Wat zou ik voelen? Ik probeer het me in te denken. 

Zou ik trots voelen? Het enige dat ik zie, zijn twee zwarte pupillen. Ik voel mijn hart pompen, mijn hart. Ik denk aan thuis. Ik voel de stevige knuffel van mijn beste vriend. Ik zie het gejuich toen Nederland scoorde op het WK. Voor mijn Nederland ben ik hier. Ik kijk hem weer aan. Ik zie een terrorist, hij wil mij. Hij wil dood en verderf. Ik haal de trekker over. Stilte…

Of zou ik me ineens weer mezelf voelen? Het enige dat ik zie, zijn zijn pupillen. Ik voel mijn hart pompen. Ik kijk naar bruine ogen. Ze zijn waterig. De kleine rimpeltjes die aan de zijkant van zijn ogen uitlopen verraden dat hij dezelfde angst voelt als ik. Hij staat daar, om precies dezelfde reden als ik. Hij doet wat hij denkt dat goed is. Zijn moeder zit thuis aan de thee. Mijn moeder zit waarschijnlijk ook aan de thee. Het lijkt ineens alsof ik door zijn pupillen heen kan kijken. Ik zie, ik zie ik. Mijn vlees, mijn botten, mijn ziel. Stilte... 

Nu zit ik hier, laptopje op schoot. Maar elke keer als ik mijn ogen sluit, zie ik een traan. Of het mijn traan is of die van de separatist weet ik niet. Wat ik wel weet, is dat die traan het dieptepunt is van menselijke pijn. 

Ik zou bij het dragen van een vuurwapen, wetende dat dat ding de dood is, al bezwijken. Ik kan het niet, ik kan mezelf niet meerderwaardig voelen aan een ander. Het maakt me boos en verdrietig dat anderen dat wel kunnen.