De afgelopen 5 jaar maakte ik gebruik van de WMO-regeling om met coaches iedere week te bespreken wat ik nodig had en wat mijn doelen zijn.
Pas geleden heb ik de voor mij laatste coach uitgezwaaid. Wat ik nodig heb is namelijk iets heel anders, een gesprekspartner die ongelimiteerd kan luisteren, advies kan geven waar nodig maar mij vooral kan laten praten over wat mij op dit moment bezighoudt en stress geeft.
Omdat ik het onbekende 22q11ds heb, je niks aan mij ziet, en mijn woordenschat goed is, is het voor mensen vaak lastig goed in te schatten wat voor hulp en feedback ik nodig heb. Bij de systemen die op hulp voor mensen met een beperking gericht zijn, blijk ik buiten de lijntjes van het draaiboek te vallen.
Gelukkig vond ik de afgelopen 1,5 jaar veel steun bij mijn collega in de bieb. Iedere woensdag morgen werk ik daar van half 10 tot half 12 en voor de dag begint hebben we een praatje hoe het gaat. Ik vind het heel bijzonder hoe zij vanuit natuurlijke omgang met mij zonder druk en de regels vanuit het WMO mij iedere keer precies kon geven wat ik nodig had.
Enfin, mijn collega gaat in augustus met pensioen en dat vind ik erg jammer want de wekelijkse gesprekken die we hadden gaven mij structuur en overzicht in waar ik mee bezig ben en wat er allemaal speelt in mijn leven.
Omdat ik veel alleen ben heb ik alle tijd om na te denken en uit te vogelen wat ik nu echt wil maar het is fijn om dit zo af en toe te kunnen bespreken met iemand. De WMO werkte niet omdat de begeleiding daaruit eigenlijk teveel is gericht op planmatig werken en bij mij moet je eigenlijk vooral de ruimte en vrijheid geven zodat ik over alles en nog wat kan spuien.
Dit bedacht ik me allemaal de afgelopen periode nadat ik de begeleiding van de WMO opnieuw stopgezet heb. Gelukkig kan ik 10 monitorgesprekken krijgen vanuit het Dorpsteam en dat zal me voorlopig wel verder helpen.
Toch blijft het zoeken naar de juiste hulp die ik op dat moment nodig heb om zelfstandig te kunnen blijven wonen want dat is voor mij prioriteit nummer 1.