Zo zalig kan een hotel zijn

De heerlijkheid van een hotelkamer zag ik zelden beschreven. In literatuur en film is de kamer veelal lijdend voorwerp. Ze wordt misbruikt, uitgewoond of is decor van mismoedigheid van de hoofdpersoon. Het hotelwezen noodt uiteraard ook tot misbruik en anonieme genotsbeleving. Eenzame zakenmannen en hun escorts, uitgebluste echtparen die nieuw leven komen inblazen, hopelozen die inchecken met een koffer vol pillen. Het hotel is kortom niet alleen gasthuis voor de vermoeide reiziger en avontuurbeluste burger maar ook magneet voor het Groot Menselijk Leed.

Tot zover het middenklasse-hotel in stad en langs snelweg. Bij de luxere variant laaf ik mij graag aan het goed gastheer, en -vrouwschap waarmee alles staat of valt. Van ontvangst tot aan uitcheck dat weldadige gevoel van totale overgave. Er wordt voor de gast gezorgd en dat kan, al naar gelang de portemonnee het dragen kan, op de meest uiteenlopende wijze. Service, vakmanschap en een maximale dienstverlening die binnen de maatschappij geen gelijke kent. De klant is waarlijk Koning of men gunt de klant op z’n minst die illusie.                                                                                

Het derde type hotel is dat van een verzameling kamers met een portier. Hier word niet gekookt, bedient en gezorgd. Hier bent u uitsluitend een gast die een kamerbed bezet, niet meer en niet minder. Die kamer is zonder uitzondering karig ingericht en ontbeert soms zelfs stromend water buiten een kleine wasbak. In een aan de gang gelegen ruimte dient u de toiletvoorzieningen te delen met de overige gasten. De kamer biedt weinig, de huurprijs is navenant. En de bekoring ligt hem precies daar, het karige karakter van de kamer. Een kleine ode is op zijn plaats.     

Craquelé in mijn gezicht omdat de spiegel geheel gecraqueleerd is. Het plafond overigens ook, alhoewel ik niet weet of barstjes in gips ook onder de noemer craquelé sorteren. Zelfs de zuurstof in die kamer bevat craquelé. Uitzicht het liefst op de binnenplaats van het gebouw waar je naast het aanzicht van de andere kamers, de blik verder eigenlijk alleen hemelwaarts kan richten. Alles binnen deze vier muren is al minstens vijftig jaar gewikkeld in een buitengewoon langzaam verlopende slijtageslag. In de kale Pers zijn paadjes gesleten van bed naar wastafel en van deur naar bed.                      Platgetreden vezels van wat ooit een kostbaar handgeknoopt tapijt was.        

Schone lakens maar verder in de onverbiddelijke greep van de wederkering naar het aardse stof. De ruimte is een les in nederigheid en staat zo, in al zijn onvolkomenheid, zeer dicht bij dat van het wezen van de mens. Zangeres Beth Hart bezong de essentie van het leven eerder en wat mij betreft nergens passender, en tegelijk paradoxaler, dan voor deze bovenmenselijk menselijke kamer:
“As good As it Gets,
I wan’t the sunshine,
As good As it Gets,
Champagne all the time,
As good As it Gets,
I’ll live on Wine and Roses..!”.     

Het tafeltje met krakkemikkige stoel biedt nauwelijks ruimte tot schrijven, de stoel is om uw kleding overheen te draperen en eigenlijk is alleen het bed bruikbaar voor uw ultieme doel; de overdonderend, weldadige slaap. Het bedrijven van de liefde doet u maar thuis of in de poenerige paleizen met kamers van vijfhonderd euri per nacht. Wat moet men immers anders in die weelderig aangeklede lustoorden doen?

cc-foto: Carlos ZGZ