Zo word je blij van angst voor de toekomst

Ik word altijd blij als ik een constante in mijn leven ontdek, iets dat er gewoon al langere tijd is, dit kan een relatie zijn, maar ook bij het besef dat ik mijn laptop alweer vijf jaar gebruik maakt mijn hart een sprongetje, een mini-sprongetje weliswaar, en ook niet elke dag, het is allesbehalve zo dat ik juichend mijn veters strik omdat ik zes maanden op dezelfde schoenen loop.

De enige uit mijn drang naar continuïteit voortvloeiende neiging die je ziekelijk kunt noemen, is columns schrijven. Omdat een puntgaaf stukje produceren buitengewoon veel hersengekraak van mij vraagt, vind ik schrijven een afschuwelijke activiteit. Toch blijf ik columns maken, louter vanwege het besef dat ik mijn eerste column in maart 2006 schreef, en deze negentien jaar later.

‘Twintig jaar columnist’ mag ik mijzelf bijna noemen, niets in mijn leven hield ik langer vol, dit maakt het extra treurig: een man die krampachtig doet wat hij haat, slechts om zichzelf de illusie van stabiliteit te geven, ach, wat kan het u schelen, u heeft genoeg aan uw hoofd, morgen komt de nieuwe keuken, daarna moeten uw vrienden die komen bekijken.

Maar goed, ik begon deze column met de woorden ‘Ik word altijd blij als…’, u verwachtte op basis hiervan iets positiefs, dit zal ik u geven. Vanmiddag stond ik namelijk in de lentezon wat te peinzen over mijn leven, mijn gedachten gingen terug naar een oudejaarsavond aan het begin van deze eeuw, toen ik pas op kamers woonde en mij realiseerde dat ik zonder de warmte van het ouderlijk huis nogal eenzaam was.

Waarom ik uitgerekend in de lentezon aan die lang vervlogen oudejaarsavond dacht, begreep ik meteen. Destijds had ik de hele avond alleen op mijn kamer doorgebracht, geplaagd door akelige toekomstfantasieën waarin ik voor eeuwig eenzaam bleef. ‘Toekomstangst hebben we, in meer of mindere mate, allemaal, altijd en overal, om de eenvoudige reden dat de toekomst per definitie volstrekt onzeker is’, bedacht ik plotseling in dat zonnetje.

Doordat het voorjaar zich aandiende, voelde ik waarschijnlijk onbewust een lichte toekomstangst, lang niet zo erg als tijdens die jaarwisseling maar toch, toekomstangst was er altijd, een geruststellende constante.