Zo gelukkig als een Nederlander
Ik dagdroom weleens over hoe mijn leven eruit zou kunnen zien als ik mijn principes zo makkelijk opzij kon zetten als de gemiddelde Nederlander.
Dat ik mij niet meer bekommerde om de textielfabrieken in Nepal en Bangladesh, waar kinderen van zes jaar oud onder weefgetouwen door kruipen, tussen tienermoeders die voor een schijntje de handenarbeid doen die we in Nederland makkelijk kunnen automatiseren, allemaal zodat de gemiddelde Nederlander voor nog geen vijf euro elke week een nieuw topje, een paar schoenen, of een nieuwe broek kan kopen van de fast fashion-reuzen zoals Primark en She-In.
Dat ik niets meer zou geven om de ruim zeshonderd miljoen dieren, wiens intelligentie en empathie ik hoger inschat dan de gemiddelde stemmer in Nederland; die dieren, die in razendsnel tempo worden vetgemest met een hormoon cocktail-geïnjecteerde soja-slop, per mammoettanker geïmporteerd uit landen waar daarvoor eenzelfde hoeveelheid dieren wordt uitgeroeid om die productieniveaus überhaupt mogelijk te kunnen maken; die dieren die na een leven lang op een vierkante meter, een trage en pijnlijke dood tegemoet gaan, allemaal zodat Henk en Ingrid elke dag een kiloknaller weg kunnen werken waarvan de helft in de kliko belandt.
Soms beeld ik me in dat die vluchteling, die mijnwerker uit Congo, wiens illegale kobaltmijn al tot drie keer toe is ingestort en waarbij hij niet alleen collega’s, maar ook familie heeft verloren; die mijnwerker, die rond moet komen van een schijntje en wiens kinderen eenzelfde toekomst te wachten staat omdat de grondstoffen voor peanuts aan de Chinese markt verkocht moeten worden onder dwang van de WTO, zodat daar goedkope zonnecellen worden gemaakt die de gemiddelde Nederlander dan weer door steeds goedkopere arbeidsmigranten uit steeds Oostelijker gelegen landen op zijn dak kan laten leggen; dat die vluchteling, die het slachtoffer is geworden van een bendeoorlog over de exploitatie van die kobaltmijn, familie en kinderen achter heeft gelaten om bij ons aan de grens teruggestuurd te worden omdat er volgens de VN geen oorlog is in dat land, maar slechts een dispuut over een illegale mijn; soms beeld ik me in dat die man niets meer is dan een bosjesman die onze banen komt inpikken en onze vrouwen komt verkrachten.
Soms beeld ik me in dat ik de acties van Rusland en Israël in hun respectievelijke oorlogen cq. genocides niet afkeur omdat dat nu eenmaal is zoals het altijd is geweest.
Maar al snel komt dan de realisatie dat juist omdat het altijd zo is geweest, er flinke behoefte is aan verandering; dat mensen op moeten staan voor systemische veranderingen; dat puur omdat het altijd zo is geweest, geen garantie is dat het altijd wel zo zal blijven.
Het beste moment om een boom te planten is immers gisteren, maar het op-één-na beste moment, dat is nu.