'Zo, ga je lekker? Joost Zwagerman?'

‘Zo, ga je lekker? Joost Zwagerman?’ Deze zin is in mijn vriendengroep onderdeel van ‘ons’ taaltje. Uitdrukkingen die je onderling gebruikt om een compliment te maken of om gewoon even lekker te klieren.

Doe ik iets truttigs? Hoor ik: ‘Zo, ga je lekker? Loretta Schrijver?’ Ben ik onsympathiek? ‘Zo ga je lekker? Vladimir Poetin van de Lage Landen?’ Heb ik een keer mijn best gedaan voor de spiegel? ‘Zo, ga je lekker? Doutzen?’ (Je ziet: erg realistisch zijn de vergelijkingen niet altijd….)

De ‘Zo, ga je lekker? Joost Zwagerman’ was een compliment. Een groot compliment! Het betekende namelijk dat je iets vertelde en dat ik het kon voelen. De laatste keer dat ik deze zin gebruikte vertelde een vriend over een reis die hij had gemaakt. Het had zijn leven veranderd en hij vertelde erover met volle overgave en met tranen in zijn ogen. Het was aanstekelijk. Zo erg dat ik in staat was mijn baan op te zeggen en ook te gaan. ‘Zo, ga je lekker Joost Zwagerman?’ betekent: ‘Zo, wat onbeschrijfelijk mooi!’

Dat kon Joost Zwagerman. Het onbeschrijfelijke toch omschrijven. Vertellen met tranen van geluk. Althans, daar ben ik altijd van uit gegaan, dat dit tranen van geluk waren. Ik geloofde Joost Zwagerman als hij sprak over de allermooiste kleur blauw. De kleur blauw die je kon voelen. Een doek dat ‘schitterend leeg’ was. Voel de vrijheid van de leegte. Ik kon het voelen.

‘Zo, ga je lekker Joost Zwagerman’ gaat vandaag niet over schitterend leeg. Het gaat over een hele andere leegte. Ook gaat de zin niet meer over de mooie kleur blauw. Maar over zwart.

Toch houden wij ‘Zo, ga je lekker? Joost Zwagerman’ er in, en proberen wij door te gaan met wat hij zo goed deed. Het beeldend maken van passie en het omschrijven van schoonheid.

Zo, rust je zacht? Joost Zwagerman?

cc-foto: stoofstraat