Zionisme is inderdaad racisme

De VN zei het in een resolutie in 1975, en Abou Jahjah stelde het in ‘Zomergasten’ weer: zionisme is een vorm van racisme. En het is waar. Waarom? Kijk naar de ideologische overtuiging en het in de praktijk brengen ervan.

In het algemeen zijn zionisten niet meer of minder racistisch dan andere Westerlingen, maar op één gebied zijn ze dat, enkele uitzonderingen daargelaten, wel. Het zionisme heeft de overtuiging dat het bijbelse ‘land van Israël’ van het Joodse volk is, en niet van de Palestijnen. Joden hebben meer recht op dit land dan Palestijnen. Joden zijn in dit opzicht superieur aan Palestijnen. Dit gaat in tegen de moderne opvatting dat een land van de mensen die er wonen is en dat deze mensen gelijkwaardig zijn.

Het zionisme beoogt het Joods maken van een gebied dat oorspronkelijk Arabisch was. Het in praktijk brengen van deze ideologie uit zich op drie gebieden in racisme.

Ten eerste de massale etnische zuiveringen van 1948: Palestijnen werden verjaagd om plaats te maken voor Joden. Zo’n negentig procent van de Palestijnse samenleving in het huidige Israël werd vernietigd. Met wetten als de ‘ wet inzake eigendommen van afwezigen ’ eigende de Joodse staat zich het land en bezit van de vluchtelingen toe. Tot op de dag van vandaag is Israëls blokkade van hun terugkeer het sluitstuk van de etnische zuiveringen van 1948.

Het tweede gebied waarop racisme zich uit is de positie van Palestijnse burgers van Israël: er zijn meer dan 50 wetten die hen direct of indirect achterstellen ten opzichte van Joden. In Nederland vind je artikel 1 van de Grondwet aan je zijde als je gediscrimineerd wordt, maar in Israël vind een gediscrimineerde Palestijnse burger de wet niet naast zich, maar tegenover zich!

Ook heeft Israël 93% van het land aangewezen, niet als bezit van haar eigen burgers, maar als bezit van het Joodse volk, waarvan de meesten niet eens in Israël wonen.

Het derde gebied van racisme is de situatie in de bezette gebieden. Deze doet aan Apartheid denken: Palestijnen hebben minder bewegingsvrijheid, minder drinkwater, hun land wordt geconfisqueerd, hun huizen worden afgepakt of afgebroken, ze worden gearresteerd zonder een eerlijk proces te krijgen, Israël gebruikt disproportioneel geweld, enzovoort.

Joden in de bezette gebieden worden juist zwaar gesubsidieerd. Niet toevallig zijn deze drie gebieden van racisme ook de drie gebieden waarop de BDS-beweging voor recht en gelijkwaardigheid streeft.

Zionisten vinden zelf niet dat ze racistisch zijn. Dat is zo gegroeid uit hoe men omging met de tegenstellingen in de ideologie. Naast een superieur Joods recht op het ‘land van Israël’ onderschrijft men namelijk ook de moderne Westerse waarde van de gelijkwaardigheid van alle mensen. Die twee waarden botsen. Het zionisme heeft daar nooit een echte oplossing voor gevonden.

Men behelpt zich met hypocrisie, met ontkenning van de tegenstelling. Israël doet net of haar koloniale oorlogen zelfverdediging zijn. Palestijnen worden voortdurend gedemoniseerd. Een zionist die wel op basis van gelijkwaardigheid met de Palestijnen samen wilde leven was Simha Flapan. Hij was het oneens met de gewelddadige koers die de zionistische leiders in 1948 kozen. In zijn in 1987 verschenen boek ‘The Birth of Israel – myths and realities’ ontkracht hij zeven zionistische mythes over 1948. Een citaat:

Israëls mythes hebben betrekking op de kern van het zelfbeeld van de natie. Zelfs al heeft Israël het meest geavanceerde leger in de regio en is het in het bezit van kernwapens, toch beschouwt het zichzelf in termen van de Holocaust, als het slachtoffer van een onbedwingbare, bloeddorstige vijand. Dus wat Israëliërs ook doen, welke middelen we ook gebruiken om wat we gewonnen hebben te behouden of te vermeerderen, rechtvaardigen we als wanhopige zelfverdediging.

Daardoor kunnen wij niks slechts doen. De mythes van Israël die werden gevormd bij het ontstaan van de staat zijn uitgehard tot een ondoordringbaar en gevaarlijk ideologisch schild.

Tijdens mijn onderzoek bleek echter dat … historische documenten deze mythes niet alleen niet ondersteunden, maar er openlijk mee in strijd waren.

Iedereen die het wil weten kan weten dat Israël Palestijnen op allerlei gebieden discrimineert, dat het hun leven in Israël en de bezette gebieden zuur probeert te maken, en dat het hen verjaagt en hun land rooft ten behoeve van Joden.

De logische conclusie wordt echter slechts zelden getrokken. Abou Jahjah doet dat wel: zionisme is racisme.