Yvette van Boven moet de wereld veroveren met haar keuken

Yvette van Boven is een heldin, laten we die stelling even boven opinie verheffen. Wellicht nogal een arbitrair statement zo aan het begin, maar wie aan het einde van dit kort betoog anders concludeert is een zuurpruim(-entaart)

De kookgek en allround levensgenieter schrijft graag en veel over haar vermakelijke (culinaire-) levenservaringen waarin het eigenlijk over alles gaat; de seizoenen, haar gemoedstoestand, haar interesses en, o ja, en passant word je ook nog even het water door de mond gejaagd met haar heerlijk ongecompliceerde recepten. Vrolijk maakt zij kond van allerlei Ierse feestdagen waaraan inheemse gebruiken en recepturen gekoppeld worden. Ooit gehoord van Imbolc? Het blijkt een soort voor- dan wel tegenhanger van Halloween (Samhain). Die term kende ik tot op heden alleen als titel van een obscuur Engels horrormagazine. Beelden van heidense zonnefeesten doemen op, dansende witte hemden, gevlochten brood met een gekookt ei in het midden.

Bij Van Boven vooral geen culinaire hoogstandjes, wél erg lekker eten en spannend vaak, met de seizoenen mee. Tips voor ‘restjes’zijn natuurlijk van alle tijden, ‘kliekjes’ zijn het smakelijk overschot van de vorige dag die zij dan weer met veel flair, maar weinig moeite, tot nieuwe hap omtovert (zie haar kook-/genietboek Van Bovens Leftovers). Gezien haar kennis van zaken vermoed ik dat bij het gezin van Boven weinig in de groene-afvalbak verdwijnt. Er is geen onderdeel van groente, fruit of dier waar zij niet nog iets van brouwt. Leuke bijvangst en vaak hartstikke lekker.

Haar vrolijk vrijblijvende manier van schrijven maakt het geheel meer dagboek dan kookrubriek en daarin schuilt dan ook de charme. Ze doet daarbij sterk denken aan de kok-culinair/journalist Keith Floyd. Niet dat ik Van Boven verdenk van dezelfde onmatige leefstijl (lees: Drank) en een ronduit excentrieke aard als die van Floyd, maar haar begeisterung deelt ze beslist met deze grootheid.

Floyds culinaire wereldreizen behoren tot de leukste culi-documentaires die ooit voor tv zijn gemaakt. Geheel onorthodox, met het glas in de hand en snauwend naar de cameraman trekt hij vloekend, zuipend en kokend door stad en land. Hij ontmoet lokale gastro-vrienden en geniet de pannen van het dak ( leest wellicht onaantrekkelijker dan het kijkt.

Mosselen koken aan boord van een zeilschip bij windkracht 6, midden op een stadsplein koken voor een grote groep nieuwsgierige voorbijgangers, bij nul graden in arctisch gebied een varkenspoot met kersen roken, Floyd draait er zijn hand niet voor om. ‘Gastronaut’ noemde hij zichzelf, en ons, en wat mij betreft mag Van Boven die vlag ook voeren.

Behalve de betreurde maar flamboyante Joop Braakhekke kent Van Boven in Nederland geen gelijke, en dat is best bijzonder. Nectarine tartin met jeneverbessen en whiskey (heerlijk, vooral met likje sambal badjak op de bodem!), ‘Killer salad’ met bruine boter? Mmmm… Er wordt over eten en drinken verschrikkelijk veel geschreven maar meestal beperken die schrijfsels zich toch tot receptuur dan wel recensie. De wijnjongens en -meisjes willen hun verhaal nog wel eens doorvlechten met huiselijke besognes en aardige wetenswaardigheden maar eigenlijk is Harold Hamersma daarin echt consistent. En die is weer geen kok.

Veel meer ruim baan voor Yvette van Boven dus, het wordt tijd dat zij de vleugels uitslaat. Stuur die vrouw de wijde wereld in met camera en geluid en laat haar voor ons de internationale, culinaire kolen uit het vuur halen. Anorak en lieslaarzen aan en laat maar ploegen door moddervette klei vol heerlijke aardknollen. Eerder bewees ze al niet cameraschuw te zijn met haar  ‘De streken van Van Boven’ etc. dus waar wacht ze op!?

(Die leuke stukjes schrijft ze dan maar onderweg tussen bellen met het thuisfront en koken in. Culi-Girlpower!).

cc-foto: kattebelletje