Yeşilgöz moet niet ‘woken’ aanvallen maar wel de sektarische intersectionalisten

Minister van Justitie Yeşilgöz (VVD) noemt 'wokisme' een van de bedreigingen van de rechtsstaat. Die framing is in haar kringen niet ongebruikelijk. Ze gooit hiermee wel het kind met het badwater weg. Alles pleit immers voor het strijden – sommigen doen dat al decennia en decennia – tegen discriminatie van vrouwen, mensen van kleur en lhtbi’ers. Ja, er zitten modieuze figuren tussen de ‘wokies’ die graag klakkeloos Amerikaanse voorbeelden overnemen. En bij een emanciperende inhaalslag valt de nuance nu eenmaal wel eens weg. Maar wordt de rechtstaat hierdoor werkelijk bedreigd?

Yeşilgöz had zich moeten beperken tot de sektarische zogenoemde intersectionalisten die de woke beweging proberen te kapen en in hun sektarisch fanatisme inderdaad lijken op radicale wappies. Deze intersectionalisten menen dat de dominante, seculiere witte mannencultuur niet alleen vrouwen, mensen van kleur en lhbti’ers onderdrukt, maar ook gelovigen, met name moslims,  en mensen met morbide obesitas (‘slachtoffers van het westerse schoonheidsideaal’). 

Zo benadrukte Mounir Samuel bij de presentatie van zijn Nieuwe Cultuurcode, begin dit jaar: ‘U heeft niet het recht om religieuzen te kwetsen.’ So far for Salman Rushdie.

Wat is dat eigenlijk, kwetsen van gelovigen (‘religieuzen’ associeer ik steevast met Franse nonnen)? Waarom zou je geen harde kritiek kunnen hebben op de opvattingen van godsdienstige – Khomeiny, Franciscus, Kirill - en politieke leiders – Erdoğan, Trump, Modi, Poetin, die zich baseren op religieuze principes? Religieus geïnspireerde homofobie zien we zelfs in het oostelijke deel van onze eigen EU en in landen als Servië en Oekraïne. 

In het land waaruit de ouders van Yeşilgöz ooit vluchtten is deze dagen de popster Gülsen gearresteerd op beschuldiging van ‘aanzetten tot haat en vijandschap’ vanwege een grap die ze tijdens een concert maakte over Erdoğans islamistische Imam Hatip-scholen. Deze zomer werd in Turkije het ene na het andere popconcert en festival verboden omdat Erdoğan steeds meer ruimte biedt aan religieuze moraalridders, zoals de Islamitische Defensie Beweging. Vorig jaar hief hij vrijwel alle Covid-restricties op, uitgezonderd het muziekverbod na middernacht. 

Zo’n type leider vraagt toch om beledigende cartoons. Net als de Amerikaanse christenen die mordicus tegen abortus zijn – pro life! - en tegelijkertijd fanatiek voor de doodstraf ijveren. Religieuze groeperingen en hun leiders schermen steevast met termen waarvan het laatste deel ‘gemeenschap’ is. Maar godsdiensten bestaan uit zeer uiteenlopende richtingen en denominaties, die elkaar soms te vuur en te zwaard bestrijden. Denk aan de soennieten en sjiieten in het Midden-Oosten. 

Overigens worden beide richtingen wel verenigd in hun homohaat. De conservatieve machthebbers in de Golfstaten hebben onlangs Netflix gemaand niet langer ‘uitingen van homoseksuele en lesbische liefde’ aan te bieden. Die zijn ‘in tegenspraak met islamitische en maatschappelijke waarden en beginselen’. 

Zo zijn er ook regenbooglogo’s op bijvoorbeeld kinderspeelgoed en kinderkleren in de ban gedaan. Homoseksualiteit is in veel landen in de Golfstaten strafbaar, net als in Iran aan de overzijde van de Golf. Daar werden onlangs nog twee jonge vrouwen ter dood veroordeeld omdat ze zich voor lhbt-rechten hadden ingezet. Ook in Saoedi-Arabië, de Emiraten en Qatar geldt de doodstraf, met een beroep op de Koran. 

Deze dagen horen we alarmerende berichten over hotels in Qatar die homoseksuele stellen zullen weigeren tijdens het wereldkampioenschap voetbal en de overheid die eist dat lhtbi’ers zich onzichtbaar maken. Denk ook aan de manier waarop Qatar vanuit dezelfde ideologie gastarbeiders mishandelt, door mensenrechtenorganisaties gekwalificeerd als ‘moderne slavernij’.  Moeten wij desondanks straks ons mond houden als het Nederlands elftal in Qatar voetbalt? Zwijgen over religieus geïnspireerde homohaat en slavernij omdat wij ‘niet het recht om religieuzen te kwetsen’ hebben? 

Absurd dat de KNVB Qatar niet boycot en dat niet alle lhtbi’ers en hun politieke medestanders daarop aandringen. We moeten immers prioriteiten stellen. De doodstraf voor homoseksuelen is heel iets anders dan een flauwe grap van een Nederlandse cabaretier over ‘pisnichten’ of een wat tuttige houding van vrouwen tegenover transmensen in hun toilet.

Helaas verschillen daarover de meningen. D66-kamerlid Lisa van Ginneken stelt bijvoorbeeld in een interview met De Volkskrant dat het niet de christenfundamentalisten zijn van wie haar transgender gemeenschap het meest te vrezen heeft, noch van radicaal-rechtse partijen als de PVV en Forum voor Democratie. ‘Waar we nu in het debat het meeste last van hebben zijn de fanatieke conservatieve feministen.’  

Voor de duidelijkheid, haar canceling betreft feministen die de vrouwendiscriminatie bestrijden en transmensen maatschappelijk geen strobreed in de weg willen leggen. Ze voelen zich onveilig wanneer een man zich in het vrouwentoilet bevindt, die zich zou kunnen voordoen als een transgender. Waarom niet in gesprek gaan met deze feministen en vooral enige empathie tonen, in plaats van een sektarische genadeloosheid, die bovendien larmoyant rept van ‘ten koste van mensenlevens’?

Dat een transgender wel genuanceerd, met empathie en ook zinnig over deze kwestie kan spreken liet Anders Opmeer onlangs op de site Vrij Links zien.

Tenslotte. Het kapen van de woke beweging door sektarische intersectionalisten is vooral schadelijk voor links en progressief Nederland. Hun radicale en onverzoenlijke standpunten worden deze dagen aangewend om de hele woke beweging te verketteren. Door Van Ginnekens radicaal-rechtse partijen, alsmede haar christenfundamentalisten en zo te zien ook partijen als CDA en VVD, zij het dat Yeşilgöz zich in haar taalgebruik enigszins matigt.

Maar het radicalisme ontmoedigt ook linkse en progressieve mensen. Je doet je uiterste best om in de buurt vluchtelingen te huisvestigen, maar je blijft wel een cisgender met een wit privilege. Die moet intersectioneel moet wegkijken bij het macho seksistische en homofobe gedrag van die vluchtelingen. 

Lou Reed stelde ooit dat hij geen common ground voelde met dominee Jesse Jackson, de zelfbenoemde opvolger van Martin Luther King, die volgens hem in tegenstelling tot zijn voorganger een antisemiet was.

Laten wij daarom vaststellen dat we geen common ground hebben met cancelredenaars die in plaats van een debat te voeren banvloeken verspreiden. En onze attitude ook zelfbewust uitdragen. Dan is woke niet meer besmet, maar een trotse geuzennaam.

Dus morgen gewoon weer gezond en woke op.

cc-foto: Alde Party